Η Ευβλωπούσα! Η Μάισσα!

Oλοένα πιό σιμά ολοένα πιό ψηλά
Ολοένα οι αχτές απομακρύνονται
Βουνά μεγάλα μικρά στην αγκαλιά τους
Και μιά παλάμη λιβαδάκι μιά παλάμη θάλασσα

Στερνές πουλιών περιπολίες ελέγχουν τα περάσματα
Φωτεινά φραγκοστάφυλλα και σκοτεινές φυκιότρυπες
Όπου μόλις αγγιχτός περνώ
αποβάλλοντας έρματα ένα-ένα

Κι είναι τόσο η μουσική αθέατη
Κατασταλαγμένη ευδαιμονία μέσα μου ώστε
Μήτε λύπη καν είτε χαρά να δοκιμάζω δεν υπάρχει αλλ’
Ευλογημένος από τα φιλιά που ακόμα επάνω μου έμειναν
Κι ελαφρύς πιότερο ανεβαίνω
Περιχυμένος κυανό χρυσάφι από τον Fra Anfelico

Kι όπως μέσα στα σκοτεινά του αμίλητου νερού
Περνάει μορφή να τη συλλάβουν μόνον
Οι παρθένες που μέλλει ν’ αγαπήσουν
Έτσι από μιά σ’ άλλην εικόνα γης μεταμορφωμένης
Να φανεί γίνεται

Βαθιά μέσα στο πράσινο του αιθέρος
Πως από το πολύ της πίκρας έσωσε να βγάλω ένα χαμόγελο
Κι απ’ τον ιαγουάρο του ήλιου ένα πουλάκι
Που σαν διάκος άγνωστων θαλασσινών τόπων
Λατρείς νυχτοήμερα να κελαηδεί

********

Ολοένα πιό σιμά ολοένα πιό ψηλά
Περ’ απ’ τα πάθη περ’ απ’ τα λάθη των ανθρώπων
Λίγο ακόμη λίγο ακόμη
Μ’ όλους τους ήχους των ερώτων έτοιμος ν’ ανακρουστούν
Το ουράνιο αρχιπέλαγος

Να η Κιμμώνη! Να το Λιγινό!
Το Τριαινάκι! Ο Αντύπνος! Ο Αλογάρης!
Η Ευβλωπούσα! Η Μάισσα!
Θάμβος! Που ακούω μωβ και γίνονται όλα
Ρόδινα με κατάσαρκα του αιθέρος το ύφασμα

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οδυσσέας Ελύτης