Μέσα, στη φλέβα το δοξάρι της...

Stradivarius - Yo Yo Ma

...

έχω πολύ δουλειά...
επιθυμώ το καλοκαίρι τούτο να ' ναι όμορφο...

τίποτα να μη με λυγίζει...

δεν ξέρω αν θα κάνω, γρήγορα, άλλη ανάρτηση
αλλά μουσικές καλό μου...
δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη μουσική μου...

νοιώθω φυλακισμένη, χωρίς...

Vivaldi Four Seasons Summer Sand Animation film Ferenc Cakó

Άνθι απαλό!!!!!!!!!

Ποιά είναι τούτη
που κατεβαίνει
Ασπροντυμένη
Οχ το βουνό;

Τώρα που τούτη
Η κόρη φαίνεται
Το χόρτο γένεται
Άνθι απαλό

Κι ευθύς ανοίγει
Τα ωραία του κάλλη
Και το κεφάλι
Συχνοκουνεί

Κι' ερωτευμένο,
Να μη το αφήση,
Να το πατήση
Παρακαλεί.

Κόκκινα κι' όμορφα
Έχει τα χείλη,
Ωσάν τα φύλλα
Της ροδαριάς,

Όταν χαράζη
Και την αυγούλα
Λεπτή βροχούλα
Σέρνει δροσιάς.

Και των μαλλιώνε της
Τ' ωραίο πλήθος
Πάνου στο στήθος
Λάμπει ξανθό

Έχουν τα μάτια της
Όπου γελούνε
Το χρώμα πούναι
Στον ουρανό.

Ποιά είναι τούτη
Που κατεβαίνει
Ασπροντυμένη
Οχ το βουνό;

Διονύσιος Σολωμός

...στη μνήμη σου ΜΑΝΑ!

Χορός και Ψυχή - Πωλ Βαλερύ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

****

Με το οξύ πνεύμα του ο Πωλ Βαλερύ είχε συλλάβει την κίνηση των αντιθέτων, ή εναντιοδρομική κίνηση, τόσο στον φυσικό όσο και στον κόσμο του πνεύματος.

Αυτή την κίνηση των αντιθέτων, που δημιουργεί την ποικιλομορφία του κόσμου και φτάνει στη σύνθεση από τις συ-μπτώσεις του τ υ χ α ί ο υ και του η θ ε λ η μ έ ν ου, της αναγκαιότητας και της ελευθερίας, ο Πωλ Βαλερύ την βλέπει στο «Χορός και Ψυχή» σαν ένα ξεδίπλωμα χορού. Οι Ινδοί πιστεύουν ότι ο θεός Shiva δημιούργησε τον κόσμο χορεύοντας.
Ο χορός αποτελεί τη σύνθεση των αντιθετικών ιδιοτήτων του ανθρώπινου σώματος της πτητικότητας και της βαρύτητας. Της αναγκαιότητας στην οποία υπακούει το σώμα και της ελευθερίας του να κινείται και ν’ αυτοσχεδιάζει με την κίνηση.
Το ίδιο και με την ποίηση –που ο Πωλ Βαλερύ την βλέπει σαν άσκηση πνευματική. Σαν την εσκεμμένη χρησιμοποίηση του παιχνιδιού ανάμεσα στ’ αντίθετα. Μ’ άλλα λόγια, σαν τη διαλεκτική των αντιθέτων.
Η ίδια η υπόστασή μας δεν είναι παρά μια ταλαντεύση ανάμεσα στο ε ί ν α ι και το μ η- ε ί ν α ι, ή αλλιώς, ανάμεσα στην κίνηση και την ακινησία.

Στο «χορός και Ψυχή», π.χ., βλέπουμε από ένα και μόνο πρόσωπο να βγαίνουν πολλά που συναπαντιούνται και συνδιαλέγονται. Απ’ την ηχώ της ίδιας φωνής γεννιούνται τα πιό διαφορετικά λόγια. Ενώ το σώμα, ταυτόχρονα με τη σκέψη, διαγράφει ρόμβους, κύκλους, ημικύκλια, ελλείψεις, καμπύλες, ευθείες, διαγώνιες, κάθετες και οριζόντιες. Ο εαυτός πηδάει έξω απ’ τον εαυτό, αφαιρείται ή πολλαπλασιάζεται μέσα σ’ ένα παραλήρημα από αυτοσχεδιασμούς, αντικαθρεφτίσματα, αντιμεταμορφώσεις, και τελικά το μη-είναι γίνεται το γεωμετρικό είδωλο του είναι. Η ύπαρξη μέσα στα όρια του εαυτού είναι στερημένη από κάθε πόρο, από κάθε δηλαδή διάβαση. Αυτό κάνει τον Ποιήτη να ευφευρίσκει ολοένα τον εαυτό του. Και ποριζόμενος απ’ τον εαυτό του να δημιουργεί, μετατρέποντας τελικά το τ υ χ α ί ο σε μ ο ί ρ α. Γιατί για τον Πωλ Βαλερύ το έργο της τέχνης είναι, κατά τον δικό του ορισμό, «το συναπάντημα του τυχαίου με τη θέληση του Ποιητή», όπως αυτός τον εννούσε: τον ενσυνείδητο δηλαδή ποιητή.

Μελισσάνθη

ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ

Ω Σωκράτη, πεθαίνω!...Δωσ’ μου πνεύμα! Κέρνα την ιδέα!... Αυτό το ανελέητο δείπνο ξεπερνάει κάθε νοητή επιθυμία και την πιό απίστευτή δίψα!...Ω, τι κατάσταση κι αυτή, να διαδέχεσαι τόσα καλούδια και να κληρονομάς μιά χώνεψη!... Η ψυχή μου δεν είναι πιά παρά ένα όνειρο που κάνει η ύλη σε αγώνα με τον εαυτό της!... Ω καλά και άριστα πράγματα, σας προστάζω να προσπεράσετε!... Αλίμονο! από το γέρσιμο της μέρας που βρισκόμαστε κάτω από την τυραννία του καλύτερου κόσμου στον κόσμο, το τρομερό αυτό καλύτερο, πολλαπλασιασμένο απ’ τη διάρκεια, επιβάλλει μιάν ανυπόφορη παρουσία... Τέλος, πεθαίνω απ’ την παράλογη για τα ξηρά και σοβαρά και καθαυτό πνευματικά πράγματα!... Επίτρεψε μου να ‘ρθω να καθίσω κοντά σε σένα και το Φαίδρο· και με τη ράχη γενναία γυρισμένη σ’ αυτά τα κρέατα που ολοένα ανεώνονται και στις αστείρευτες αυτές κρασοκανάτες να τείνω στα λόγια σας το υπέρτατο κύπελλο του πνεύματός μου. Τι λέγατε;

ΦΑΙΔΡΟΣ

Τίποτα ακόμα. Βλέπαμε ομοίους μας να τρωγοπίνουν...

ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ

Πως γίνεται ο Σωκράτης και να μη στοχάζεται πάνω σε κάτι;... Μπορεί ποτέ να μένει μόνος με τον εαυτό του και σιωπηλός ως μέσα στην ψυχή του! Χαμογελούσε τρυφερά στο δαίμονα του από τις σκοτεινές όχθες αυτού του συμποσίου. Τι ψιθυρίζουν τα χείλη σου, αγαπητέ Σωκράτη;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Μου σιγολένε: ο άνθρωπος που τρώγει είναι ο δικαιότερος των ανθρώπων...

ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ

Να κιόλας, το αίνιγμα κι η όρεξη του πνεύματος που αυτό είναι καμωμένο να κεντά...

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Λένε, ο άνθρωπος που τρώγει τρέφει τ’ αγαθά και τα δεινά του... Κάθε μπουκιά που νιώθει ν’ αναλώνεται και να σκορπίζεται μέσα του πάει να δώσει νέες δυνάμεις στις αρετές του, όπως κάνει αδιάκριτα και στις κακίες του. Συντηρεί τα βάσανά του, όπως παχαίνει τις ελπίδες του κι ισομοιράζεται ανάμεσα στα πάθη και τις φρονιμάδες του. Η Αγάπη την χρειάζεται όσο και το μίσος. Κι η χαρά κι η πίκρα κι η μνήμη με τα σχέδια μου αδελφικά μοιράζονται της μιας μπουκιάς την ίδια ουσία. Τι συλλογίζεσαι πάνω σ’ αυτό, γιέ του Ακουμένου;

ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ

Συλλογίζομαι πως η σκέψη σου είναι και σκέψη μου...

****

Κάθε που θα ξεγλιστώ από δίπλα θα συνεχίζω
τούτο το υπέροχο ξεδίπλωμα «Χορού και Ψυχής»
του Πωλ Βαλερύ σε μετάφραση της Μελισσάνθης,
εκδόσεις «Διάττων»

Η Ευβλωπούσα! Η Μάισσα!

Oλοένα πιό σιμά ολοένα πιό ψηλά
Ολοένα οι αχτές απομακρύνονται
Βουνά μεγάλα μικρά στην αγκαλιά τους
Και μιά παλάμη λιβαδάκι μιά παλάμη θάλασσα

Στερνές πουλιών περιπολίες ελέγχουν τα περάσματα
Φωτεινά φραγκοστάφυλλα και σκοτεινές φυκιότρυπες
Όπου μόλις αγγιχτός περνώ
αποβάλλοντας έρματα ένα-ένα

Κι είναι τόσο η μουσική αθέατη
Κατασταλαγμένη ευδαιμονία μέσα μου ώστε
Μήτε λύπη καν είτε χαρά να δοκιμάζω δεν υπάρχει αλλ’
Ευλογημένος από τα φιλιά που ακόμα επάνω μου έμειναν
Κι ελαφρύς πιότερο ανεβαίνω
Περιχυμένος κυανό χρυσάφι από τον Fra Anfelico

Kι όπως μέσα στα σκοτεινά του αμίλητου νερού
Περνάει μορφή να τη συλλάβουν μόνον
Οι παρθένες που μέλλει ν’ αγαπήσουν
Έτσι από μιά σ’ άλλην εικόνα γης μεταμορφωμένης
Να φανεί γίνεται

Βαθιά μέσα στο πράσινο του αιθέρος
Πως από το πολύ της πίκρας έσωσε να βγάλω ένα χαμόγελο
Κι απ’ τον ιαγουάρο του ήλιου ένα πουλάκι
Που σαν διάκος άγνωστων θαλασσινών τόπων
Λατρείς νυχτοήμερα να κελαηδεί

********

Ολοένα πιό σιμά ολοένα πιό ψηλά
Περ’ απ’ τα πάθη περ’ απ’ τα λάθη των ανθρώπων
Λίγο ακόμη λίγο ακόμη
Μ’ όλους τους ήχους των ερώτων έτοιμος ν’ ανακρουστούν
Το ουράνιο αρχιπέλαγος

Να η Κιμμώνη! Να το Λιγινό!
Το Τριαινάκι! Ο Αντύπνος! Ο Αλογάρης!
Η Ευβλωπούσα! Η Μάισσα!
Θάμβος! Που ακούω μωβ και γίνονται όλα
Ρόδινα με κατάσαρκα του αιθέρος το ύφασμα

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οδυσσέας Ελύτης

Louis Armstrong - What A Wonderful World

ο μήνας σου...

έτσι καρδούλα μου, έτσι να σκάβεις...

έφτασες στο μήνα σου, κιόλας δέκα!!!!

πόση χαρά, πόση Αγάπη...

ρόδα όμορφο μου!!!!!!!!!


μουτράκι μου σου βρήκα και το
«στην Αγορά στο Λαύριο»