Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου 'δωσα επάνω στο κρεβάτι μου


ΩΣ ΕΝΔΥMΙΩΝ

Απαλές κοιλάδες έχει ο ύπνος ακριβώς όπως
Και η επάνω ζωή. Μ’ εκκλησάκια που βόσκουν σε χορτάρι εμπρός αέρα
Που ολοένα μηρυκάζουν ώσπου να γίνουν ζωγραφιές
Η μιά την άλλη σβήνοντας σε πλάγιον ήχο. Κάποτε
Περιοδεύουν δύο ή τρία φεγγάρια. Γρήγορα όμως χάνοναι
Η όμορφιά κει που ακινήτησε διαρκεί σαν άλλο ουράνιο σώμα
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον ν’ αλλάζει ξέρει, Θες πάρτην από την αρχή
Θες απ’ το τέλος. Ήρεμα κυλάει εμπρός η επιστροφή και
συ την παρακολουθείς δήθεν αδιάφορος
Τραβάς ωστόσο το σχοινί σ’ όρμο Μυρτώον έρμο
Δίχως ούτε ένα ελαιόδεντρο να σου απουσιάσει
Αχ Θάλασσα πάνω που ξυπνάς πως ξανακαινουργιώνονται όλα!
Μικροί πως χαϊδευτήκαμε και παίξαμε πεντόβολο τα γονικά μας!
Για δες τι σηκωμό σηκώνει μες στ’ ατάραχα ο Σιρόκος ο ύπνιος·
και πως στα δυό τα χωρίζει!
Από την μιά μεριά ξυπνώ και κλαίω για τα που μου επάρθηκαν αθύρματα
Και από την άλλη κοιμούμαι
Την στιγμή που ο Ελευθέριος φεύγει και η Ιωνία χάνεται
Μόλις που διακρίνεται λοφίσκος μ’ απαλά κοίλα γεμάτος σγουρά χλοίσματα
Κι αντικρύ αντερίσματα σκληρά
Που να φυλάγεσαι απ’ όλα τα ένδεχόμενα· ενώ πρόσφυγες μέλισσες
Κατά σμήνη βομβούν και μιά γιαγιά μες στ’ αλιεύματα
της δυστυχίας
βρίσκει
Να βγάλει από τα λίγα της χρυσαφικά παιδιά κι εγγόνια

[...]

Παράξενο είναι
Πόσο ακατανότα ζούμε αλλ’ απ’ αυτό κρεμόμαστε
Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου 'δωσα επάνω στο κρεβάτι μου
Και στα γραφτά μου τρείς και τέσσερις ανέμους ανορθόγραφους
Να ζαλιστούν τα πέλαγα όμως
Γεμάτο νου και γνώση ν’ ακολουθεί τον δρόμο του κάθε πλεούμενο
Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν κι από τους ανθρώπους
Αλλά φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι
Που είναι η Μίλητος που είναι η Πέργαμος που είναι η Αττάλεια και που
Η Κωνσταν Κωνσταντινο ντινοπολίς;
Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ο ξυπνητός αλλά γιά πάντοτε.

Αρτεμις Άρτεμις κράτα μου τον σκύλο της σελήνης
Δαγκώνει κυπαρίσσι και ανησυχούν οι Αιώνιοι
Κοιμάται πιο βαθιά κείνος που έχει περιβραχεί απ' την Ιστορία
Μπρος μ’ ένα σπίρτο ας την ανάψεις σαν οινόπνευμα
Ποίηση μόνον είναι
Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθείa
Όπως
μπορεί και να την φαντασθήκαν οι πρωτόπλαστοι
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ



7 σχόλια:

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Καλό μου gennaki πάρε με μαζί σου,
πάνω σ αυτά τα γυμνά κλαδάκια του δέντρου να τραγουδήσουμε γλυκά.
Παρε με, με τραγουδι μαγικο
σιγανά, σιγανά και ταπεινά, σε τόπους μακρινούς και αγαπημένους....
Ταξίδεψέ με σε θάλασσες και βράχους...σε στο σκοτάδι και στο φως!
Σε χαμένες πατρίδες που πάντα θα κουβαλώ μέσα μου
Σιγανά και ταπεινά.

Σ ευχαριστώ...

κοτσυφοφιλώ σε

Τσιου!!!

adaeus είπε...

Μου επιτρέπεται να ρωτήσω τι συμβαίνει εδώ μέσα και σε σένα και πλημμυρίζει γλυκές αισθήσεις αυτό το μπλογκ?

genna είπε...

καλημέρα κοτσυφάκο
σιγανά και ταπεινά...
γλυκια, σακατεμένη "πατρίδα"

καλά κούλουμα!

genna είπε...

adaeus

πως ν' απαντήσω...

ο φακός μου...

νάσαι καλά, να περνάς να μυρίζεις...

καλημέρα σου!

quartier libre είπε...

@ να μου είστε καλά !
:)

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Καλό μου gennaki
έφυγες καλό μου?

Όπου κι αν πας θα σε βρω...
τα μάτια σου ανοιχτά
αν δεις ένα κοτσυφι να
σε κοιτάει κλείσε του το μάτι

Καλά να περνάτε!!!

Κοτσυφοφιλάκια

τσίου!!!

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

κοτσυφοφιλάκια

τσιου!!!!!!!!