Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους...

«Μὴ μοῦ σκοτῶστε τὸ νερό.

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα.

Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε

τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος

κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν. Μὴ μοῦ σκοτώσετε

τῆς γῆς τὸ ποίημα!»

                          Μαζί μ᾽ ὅλα

τὰ πλάσματα, λέπια, φτερά, φύλλα, χρώματα, χέρια,

σᾶς ἀναπέμπω αὐτὸ τὸ μέγα ρῆμα ποὺ ἀνεβάζει

τυλιγμένο μὲ ψήγματα ἥλιου ὁ ὑπόγειος

ποταμός τῆς καρδιᾶς:

                         Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα,

ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη».

Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας

ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο

βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»...

Ἐπιστρατέψετε τὴν ---...

Μάτια ἀμπελιῶν, μάτια πουλιῶν, ἐκατομμύρια

μαργαριτάρια διπλωμένα γύρω ἀπ᾽ τὴ φωνή μου

δέονται ὑπέρ τῆς σωτηρίας. Σᾶς παρακαλοῦμε:

Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε.

Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους.

                       ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ!

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται

ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως

τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται,

κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά, μὲς

ἀπ᾿ τὶς ρόδινες γάζες τῆς γέννας του.

Σβῆστε στὸν ἥλιο τὴν κακὴ φωτιά.

                      Μὴ μᾶς σκοτώνετε

Νικηφόρος Βρεττάκος-Αὐτοβιογραφία (ἀποσπάσματα)