~~~~~~~

βγες απ' το ποίημα
κάντο στίξεις, λέξεις
στροφές...

Mια πληγή ο κόσμος...

Υπάρχουν μονοπάτια που μπορείς να διαβείς,

μια εισπνοή και βρέθηκες σ' άλλους τόπους,

μια εκπνοή, ίσαμε ν' αποβάλλεις όποιο σκουπίδι...

Ευτυχώς που τούτη η διαδικασία έχει τη δυνατότητα

να σε πάει σε μέρη ΑΠΑΤΗΤΑ...

σταλτό τῆς ὀμορφιᾶς...

Δυνάμεις πολλῶν ἵππων σέ κάτι 

σταλτό τῆς ὀμορφιᾶς κιόλας φευγάτο.

Ὀ. Έλύτης

...

[...]

ΣΑΝ ΜΠΛΟΥΖ

Τί μοῦ χτυποῦσες νύκτωρ ἀπὸ πάνω Ὕψιστε

τὸ πάτωμα μὲ τὸ πάνθ᾿ ὁρῶν μπαστούνι σου;
Τὸ πιὸ σωστὸ νὰ ῾ρχόσουν νὰ βοηθήσεις.
Δὲ μ᾿ ἔβλεπες; Μάζευα πεταμένη ἀνθρωπότητα
ἀπὸ τὸ σκουπιδιάρικο ἑνὸς ντοκιμαντὲρ — ἀποπνικτικὴ
ἡ πείνα ἀνάδινε θλίψη σκουρόχρωμης φυλῆς σου.
Δὲν ἔβλεπες πόσο βαριὰ ἔκλειναν ἕνας ἕνας
οἱ μαῦροι κύκλοι γύρω ἀπὸ τὰ μάτια της;

Καλά, τί ἔγιναν οἱ ἄρτοι; Ὁ Ἅγιος
φούρναρης ποὺ ζύμωσε τὸν πολλαπλασιασμό τους
καὶ ἔφαγαν πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν
μήπως ἦταν ρατσιστής;

Κορίτσια — οἰκεῖο τρυφερὸ παιχνίδι
κατάλληλο δῶρο γιὰ κοῦκλες μικρῆς ἡλικίας —
κεῖνται στὰ φορεῖα τοῦ ἥλιου.
Ἐβιάσθη ἡ διάπλασή τους, ὅπου νά ῾ναι
θὰ ἀποκτήσουν ἀραπάκι χῶμα νόθο
Σὺ μᾶλλον ὁ Πατέρας.

Βρέφη κρεμασμένα στὴ θηλὴ τοῦ γόου
κάτι πέτσες μάνες ποὺ στίβουν στίβουν
τὴν εἰκόνα νὰ κατεβάσει γάλα.

Ἰσχνότης ζωγραφίζει ἐπὶ διαφανοῦς μεμβράνης
ταχεῖς σκελετοὺς ποὺ πλέκουν ἀγόρια.
Δεκάχρονα περίπου —σύγκρινε· στὴν ἡλικία τους
Ἐκεῖνος δωδεκαετὴς ἐκήρυττε ναὸν συσσυτιάρχην·
ἁπανταχοῦ.

Δὲ θὰ τὸ πιστέψεις, ἐτοῦτα δῶ τὰ πλάσματα
μαζὶ καὶ τὸν Χριστὸ ὅταν ἀκόμα ἤτανε σταυρουλάκι
κόσμημα πανάλαφρο στὸν ἀνήφορο λαιμὸ
ἐγὼ τά ῾χω γεννήσει· ρόδινα. Τότε ποὺ ἦταν δυνατόν.
Τότε ποὺ συνέλαμβανα εὐθὺς
μὲ τὸν παραμικρὸ ἄγγελο τοὺς κρίνους
μυρίζοντας ἁπλῶς καὶ μόνο τὸν λευκὸ
παρθενικὰ ἀνύποπτον ἀκόμα εὐώδη κόσμο.

Γι᾿ αὐτὸ κι ἐγώ·
τρύπησε ὁ κουβὰς τῆς ματαιοπονίας
καὶ δὲν τῆς ἀγοράζω ἕναν καινούργιο.

Kική Δημουλά

σιωπή...

«Ίσκιοι πουλιών»

Tο χωράφι στρωμένο

με μικρά κίτρινα μήλα

σαπίζουν

ίσκοι πουλιών περνάνε

πάνω στα μήλα

οι χθεσινές εφημερίδες

πλέουν στο ποτάμι

ανάμεσα στις πάπιες

κι αντίκρυ το βουνό

ερωτικό _

θα 'ρθω.

Γιάννης Ρίτσος, «Ίσκιοι πουλιών»

χορεύουν βαλς...

Σωροί τα φύλλα

χορεύουν βαλς καθώς τα προσπερνάω

Κι ύστερα νάχεις να λες

δεν από ποίηση μικρό,

ταλαιπωρημένο...

Πέστε στον ήλιο να 'βρει καινούργιο δρόμο...

Πέστε λοιπόν στον ήλιο να βρει έναν καινούργιο δρόμο

Τώρα που πια η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη

Αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·

Ή πότε πάλι με χώμα και νερό

Ας γαλαζοβολήσει αλλού μια αδελφούλα Ελλάδα!

Πέστε στον ήλιο να 'βρει καινούργιο δρόμο

Μην καταπροσωπήσει πια μήτε μια μαργαρίτα

Στη μαργαρίτα πέστε να 'βγει μ' άλλη παρθενιά

Μη λερωθεί από δάχτυλα που δεν της πάνε!

Ο. Ελύτης, «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο»