γλώσσα, εν ενεργεία...

Ο λόγος

Η γλώσσα

Η κατάποση

Μετέωρη 

από χέρι, Ανδρικό!

-Μην καταπίνετε

φτύνετε

αντιδράτε,

στα χέρια μου φυτό...

-Αντιδρώ

και φτύνω, 

ξερνάω λόγο,

πικρό...

έχουν πάθος...

τα πρωϊνά...

άνεμε...

full moon...

στη μαλακή

επιφάνεια

των πραγμάτων...

σώμα με σώμα...

όποιο συναίσθημα

κι αν αγγίξεις

την ίδια περιστροφή

θ' ακολουθήσει...

σαν αεράκι...

στίξης...

Εκρέουν τα μάτια

Φθινόπωρο!

αγαπώ

Αγαπώ το ηλιοβασίλεμα
αυτό που σε φέρνει κοντά στη Νύχτα
που περιέχει όλα τ' αστρικά μου

*το μικρό χεράκι που με κρατάει
*το κλικ της Μαρούλας μου, ν' απαθανατίσει τη στιγμή
*τα τέσσερα λαγουδίσια δοντάκια (πάνω κάτω) της Jasmin μου
*τις σκιές που διαγράφονται στο ταβάνι, που με βυθίζουν
σε ονειροπολήσεις...
*την αστερόσκονη, μια αγκαλιά
*τα βιβλία, μια ανάσα απ' το μαξιλάρι μου...

Η νύχτα στο νησί

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Πάμπλο Νερούντα

*

ΑΓΑΠΗ

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κ. Καρυωτάκης

*το παράθυρο που ανοίγει και φυσά πάνω μου ο κόσμος...

ένα παιχνίδι με τα πράγματα

που αγαπάτε,

με κάλεσε η φίλη μου Μelian,

όποιος επιθυμεί ας το παίξει...

the happy prince...

κι όμως, 

αγάπησα τούτη,

τι θέα!!!!!

Mε ορθή την πρύμη...