έτσι ανοίγει η αυλαία...

Οι ταξιδιώτες που ξαναγυρίζουν από τις Σάρδεις μιλάνε

για τα περιδέραια και τα πετράδια που φορτώνονται οι γυναίκες της Λυδίας, 

από την κορφή των μαλλιών έως τα φτειασιδωμένα ποδάρια των.

Τα κορίτσια του τόπου του δικού μου δεν έχουν 

ούτε βραχιόλια ούτε διαδήματα, αλλά φοράνε στο δάχτυλο τους 

ένα ασημένιο δαχτυλίδι, με το τρίγωνο της θεάς 

χαραγμένο απάνω στην πέτρα του.

Όταν γυρίζουν την κορφή προς τα έξω, αυτό σημαίνει: 

ψυχή για πάρσιμο. Όταν τη γυρίζουν προς τα μέσα, 

αυτό θα πεί: ψυχή παρμένη.

Οι άνδρες το πιστεύουν, οι γυναίκες όχι. 

Όσο για μένα, δεν κοιτάζω καθόλου από ποιό μέρος 

γυρίζει η κορφή, γιατί η ψυχή παραδίνεται εύκολα. 

Η ψυχή είναι πάντα για πάρσιμο.

Pierre Louys, «Τα τραγούδια της Βιλιτώς»