Με τη φωνή σου τραγουδάει η νύχτα..

ΚΥΚΛΟΣ

Όσα το φως ψυχρό με συμβουλεύει
έρχεται η νύχτα και τα καταλεί πυρετική.
Με τη φωνή σου τραγουδάει η νύχτα
ριγεί ανασαίνει με το δέρμα σου.
Η νυχταεσύ φέγγει στα χέρια μου,
και τήκεται,
και πάλι στερεώνεται,
βαραίνει σαν λεπίδι μαχαιριού,
άπειρο γίνεται
κι αμέσως έπειτα σε μια σταλιά πυκνώνει,
σε μια ψυχούλα ψίχουλο,
άγιος άρτος,
στον οίνο των δακρύων σου να τον μουσκεύω
και να μεθώ
και να θυμάμαι τα παλιά τραγούδια
πάνω που πίστευα ότι ξοδεύτηκαν και σώπασαν,
των δρόμων την ανέστια ελευθερία να διανύω
παιδί να γίνομαι
και να ξανάχω μάνα και πατέρα,
μέσα στην άφραστη πυρά σου να απειρώνομαι
κι ύστερα πάλι μιά σταλιά, ένα ψιχουλάκι,
να χάνομαι στον πόντο της παλάμης σου
να τήκομαι -
Η αλυσίδα ετούτη, όχι, μη χαθεί,
μη σπάσει.
Κι ας λέει ότι θέλει ο γέρων Κάρολος.


ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, «Ρήματα», εκδόσεις Άγρα