Μὲ τὸ μικρό του δάχτυλο
ἀγγίζει ἕνα πράσινο φύλλο
στὸ σημεῖο αὐτὸ
τὸ προσιτὸ καὶ τὸ ἀπρόσιτο
συναντιοῦνται
ἡ χτένα τῆς γυναίκας
πέφτει ἀπ᾽ τὸ παράθυρο
κάτω στὸν κῆπο
ἀνάμεσα σ᾽ ἕνα τριαντάφυλλο
καὶ μιὰ σαύρα
ἡ σαύρα φεύγει.
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα ΙΔ, Ἄξαφνα
8 σχόλια:
@
με το μικρό του ευλογημένο δάχτυλο
αγγίζει την άκρια
απ' το κόκκινο φραγκοστάφυλλο
στ' αχείλι της
και μαζί
Mario Lanza !
-πώς ξέρεις και τεχνιτεύεις
έτσι σταθερά
το κόκκινο πικροδάφνης,
το χλωρό πράσινο,
το καφέ του οργώματος,
το Μεσογειακό γαλάζιο,
το πλήρες, αγαπημένο μαύρο
και το ζεστό, μάλλινο λευκό ; !
ε ;
πώς τα τεχνιτεύεις έτσι ;!
σε καλησπερίζω :)
Kαλώς μου την!
με κάνεις και γίνομαι ροζ, σαν την ριγούλα, εκεί ανάμεσα...
καλησπέρα κοριτσάκι!
*να προσέχεις, ναι;
χρυσοχερα!!!
σε λιγο καιρο θα υφαινεις αληθινα τριανταφυλλα αναμεσα στα υφαδια
το προσιτό και το απρόσιτο
....καποιες φορες μονο η θεληση αρκει για να μετατρεψει το ένα στο άλλο
Συμφωνώ απόλυτα με τον melian!!!
Καλημέρα κι ασπασμοί!!!
Μελισσάκι
τέχνη προγονική, έρχεται ο χρόνος να σε βάλει μέσα... τόσο οικεία όλα...
λες να τα καταφέρω να φτιάξω ένα ρόδο...
μα πιότερο τα κλαδάκια μου θέλω να περιπλέξω...
γλυκιά καλημέρα!
φιλιά!
Στράτο
γλυκιές καλημέρες κι ασπασμούς...
καλημέρα κι από εδώ
conbra
Kαλημέρα!
οφείλω να ομολογήσω ότι κρατάτε υπέροχο εργαλείο στα χέρια σας...
:)
Δημοσίευση σχολίου