σου έφερα ένα ΔΕΝΤΡΟ...

Κοιτούσα κάτω, γυμνές, αιχμηρές βουνοκορφές,
σκεφτόμουν, πως είναι να μην υπάρχει πράσινο φύλλο...

Έχεις αποφύγει όλο τούτο, έλεγα,
μα πως θα είναι ν' αντικρίζεις
ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ,
τα λόγια του ποιητή βούιζαν μεσ' τ' αυτιά μου...


«Μάτια που δεν μπορώ ν' αντικρύσω στα όνειρα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Αυτά δεν φανερώνονται:
Εκεί, τα μάτια είναι
Ήλιος σε σπασμένη στήλη
Εκεί, ένα δέντρο σειέται
Και οι φωνές είναι
Στου ανέμου το τραγούδισμα
Πιο απόμακρες πιο επίσημες
Από τ' άστρο που σβήνει.

Ας μην έρθω κοντύτερα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Κι ας φορέσω ακόμη
Τέτοια μελετημένα μασκαρέματα
Ποντικού τομάρι, κόρακα πετσί, σταυρωτά ραβδιά
Σ' ένα χωράφι
Κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος
Όχι κοντύτερα –

Όχι το τελευταίο τούτο συναπάντημα
Στη δειλινή βασιλεία

Τούτη είναι η πεθαμένη χώρα
Τούτη είναι του κάκτου η χώρα
... »

Τ.S. Eliot


Η προσγείωση ήταν απότομη...
έκλεισαν τ' αυτιά μου, μήπως για να μην ακούω...

Μεσημέρι Τρίτης, ξύπνησα απ' τον εφιάλτη...

- Η μάνα, «έφυγε», έκανα να κουνήσω, ζω σε όνειρο σκέφτηκα...

- Δικά σας είναι, έλεγε...
αν ποτέ δεν τα καταφέρετε η γη θα μπορεί...

Μάνα, εδώ είναι ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ...