γλύκα δροσιά στο λιοπύρι...

ΟΛΑ Τ' ΑΗΔΟΝΙΑ...

Όλα τ' αηδόνια καλή μου,
δεν κελαϊδούν όμοια· είν' άλλα
που μας χαρίζουν τη γλύκα
σα διαλεχτή, στάλα στάλα,

άλλα τη χύνουν περίσσια,
τρέλα, φωτιά, ποταμός,
γλύκα σα μπάλσαμο του ύπνου,
γλύκα ενός γάμου χορός,

γλύκα σα γέλιο από χείλια
κόρης φιλιά που διψούν
γλύκα γητιά της αγάπης,
γλύκα νερά που κυλούν,

γλύκα δροσιά στο λιοπύρι,
γλύκα κρασί που μεθά,
γλύκα σα δάκρυα που λιώνουν
πέτρα βαριά στην καρδιά,

γλύκα σαν ξάφνιασμ' ανθρώπου
κρυφό χρυσάφι που βρή...
Όλα τ' αηδόνια, καλή μου,
μιά δεν τα καίει μουσική.

Ξέρω έν' αηδόνι μιά νύχτα
μέσα σε πράσινη ερμιά,
ξένο μονάκριβο, ασώπαστο
δεν το ξανάκουσα πιά.

Να είταν αηδόνι σαν τ' άλλα;
Όχι, όχι, τρεις φορές όχι.
Δεν κελαϊδούσε σαν τ' άλλα
μέσα στην κρυφούλα του κώχη.

Έσπερνε ανείπωτο κάτι
μέσα στους άγραφους ήχους,
κάτι που απέλπιζε θείους
και των Ομήρων τους στίχους.

Είταν τ' αηδόνι ένα θάμα;
Να είταν θάμα η ψυχή μου;
Ποιός θα το πή; Δεν είν' όμοια
όλα τ' αηδόνια, καλή μου!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ