Καίει πίσω ο μισός ουρανός...

Όπως ένα δέντρο από τον διαβρωμένο γκρεμό,
πετώντας το χώμα προς τα πάνω
γκρεμίζεται με τις ρίζες του ψηλά,
και το γρήγορο ρεύμα του νερού παίζει με τα κλαδιά,
έτσι ο σωσίας μου πάνω σε άλλο γρήγορο ρεύμα
φεύγει από το μέλλον προς το παρελθόν.
Εγώ από κάποιο ύψος ακολουθώ
τον εαυτό μου με το βλέμμα
κι αρπάζω κάτω την καρδιά.

Ποιός μου έδωσε
τρεμουλιαστά κλαδιά, ισχυρό κορμό
κι ασθενικές, αδύνατες ρίζες;
Ολέθριος είναι ο θάνατος, μα η ζωή πιό ολέθρια,
και αχαλίνωτη είναι της ζωής η αυθαιρεσία.
Φεύγεις, Λάζαρε; Ας είναι, φύγε!
Καίει πίσω ο μισός ουρανός.
Δεν υπάρχει πιά σύνδεση ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα.
Κοιμήσου, ω φιλόβιε! Τα χέρια πάνω στο στήθος
ακούμπησε και κοιμήσου!

ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ