πέταξε φτερούλι, πέταξε...

Τζένη τη λέγανε την αδελφή ψυχή μου
Τζένη με τα χρυσά μαλλιά
Τζένη που ζούσε στο κορμί μιας Ιουδαίας πόρνης
Ήμουν παιδί
Ήμουν οι λιγοστές που 'χε για το βυθό γνώσεις,
η ελάχιστη εκείνη δρασκελιά από την εκστατική ενόραση
εώς την εγκληματική φρενίτιδα,
τα όμορφα κρίνα στου αποχωρισμού τον κάμπο

κι ακόμη ο εορτασμός στο ηλιόλουστο αλώνι.

Ήμουν η Τζένη που μπορούσε πάνω μου να στηριχτεί.
Ήταν η ομοηχία της εσωτερικής μου ζωής.

Επέμενα πεισματικά
αν δεν παλέψεις δεν νικάς,
αν δεν προκαλέσεις τη δύναμη
εκείνη δεν γίνεται ευμενής μαζί σου.

Τζένη την λέγανε την αδελφή ψυχή μου
Τζένη με τα χρυσά μαλλιά
ένα δροσερό μήλο, ένα ζευγάρι φτερά.



Μόνο καλό μπορείς να μου κάνεις (της είπα)
κάποτε που περπατούσαμε στην αμμουδιά
Τον εαυτό σου μόνο σκέφτεσαι πάλι ανταποκρίθηκε
και πλησίασε το κοχύλι στο ωτό της
και εγροίκα μια μελωδία μυστική
γεννημένη απ' τα σπλάχνα της θάλασσας

Τζένη, ω αδελφή μου την παρακάλεσα,
εθώρησε μες τα μάτια μου,
η Τζένη ξημερώνει.


Με συνοδεία το τραγούδι του γλάρου
με το εγκώμιο της νεράιδας να ανθίζει την νεαρά ψυχή της
αισθάνθηκε στο στέρνο της το γλάυκο κυανό φως που ακτινικά ανατέλλει

Τα δυο μου πόδια γίνηκαν ουρά
δυο χελιδόνια μου χάρισαν την πτήση κι ένα ζευγάρι φτερά,
χωρίς να καυχάται ο ωκεανός φυλάει μυθικούς θησαυρούς,
γαλάζια μυστικά

Τυρκουάζ.


Κάποιο κύμα μεταμορφώθηκε σε αφρό
ίσως για να χαιδέψει τα θεόπλαστα άκρα της,
ίσως γιατί ερωτεύτηκε την αμμουδιά.


Εσύ όμως Τζένη στην εσωτερική μου ζωή ας φέρνεις πάντοτε χαρά.

Στην τελευταία σκηνή, το θερινό ηλιοστάσιο,
το κοχύλι στον ήσυχο βυθό,
το μαντήλι της μονάχο στην έρημη αμμουδιά

Ένα γλαύκο συναίσθημα..

Τυρκουάζ.