Ανοίξτε τα φτερούδια σας...

-Μη, μη δυναμώνεις τη μουσική, θα τρομάξουν...
-Δεν τρομάζουν ψυχή μου, τους αρέσει, έχουν τη μουσική μέσα τους...
-Μη κουνιέσαι, έρχεται η μαμά τους να τα ταίσει...
-Φεύγω Αγόρι μου, να την αφήσω να κάνει τη δουλειά της...
-Μα πες μου σε παρακαλώ, πως έφτιαξε τη φωλιά με το ράμφος της,
κουβάλησε ξύλα, χώμα, ξερόχορτα και νερό,
πως το νερό... είναι Μαγεία?
-Οχι ψυχή μου, έχουν ένστικτο,
έρχονται, φεύγουν, φτιάχνουν, πετούν, τιτιβίζουν
όπως έμαθαν να κάνουν αιώνες τώρα...
μόνο ο άνθρωπος μικρό μου γίνεται όλο και πιό μικρός,
όλο και τίποτα, όλο και πιό ΑΠΛΗΣΤΟΣ,
πουλάει και την ψυχή του στο διάβολο για παραπάνω τσιμέντο...

Πετάξτε φτερούδια μου, τόσα κλαδάκια...
δίπλα η Λεμονιά, παραδίπλα η Καρυδιά, η Ελιά, η Μουριά,
τσίου τσίου πουλάκια όμορφα...

ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΑΣ,

ΤΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ!