*** Και τι μυστήριο να μιλάς κι οι φούχτες σου ν' ανοίγονται Που και η πέτρα να ποθεί ναού νέου να ' ναι αγκωνάρι Και το κοράλλι θάμνους λείους να βγάνει για ν' απομιμηθεί το στέρνο σου
***
απόσπασμα από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Σωλομού Συντριβή και Δέος»
Ταξίδεψα, αγάπησα, αγάπησα... ευχαριστώ όσους μου στάθηκαν, εσένα που πονεμένη μ’ άφησες να μείνω στον όμορφο παραμυθένιο κόσμο σου...
εσένα που ο καημός σου με κράτησε...
Γιάννο μου που μ’ εμπιστεύτηκες και με βοήθησες να φτιάξω τούτη τη γωνίτσα
ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΛΟ ΜΟΥ!
Σ’ όλους όσους μ’ εμπιστεύτηκαν και άφηναν γλυκύ λόγο, ακόμα και σ’ όσους πόνεσα...
ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΕΛΝΩ!
Σ’ εσένα γλυκιά μου Σίλια που πιστεύεις στον ΑΝΘΡΩΠΟ και μου έφερες τούτο το ΥΠΕΡΟΧΟ...
ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΗΡΘΑΝΕ ΝΑ ΜΕ ΔΟΥΝ -----------------------------
Όλα έμοιαζαν σήμερα σάμπως ήρθε ο Ταΰγετος ενώ ήμουνα εγώ που πήγαινα πάντοτε. Τον έβλεπα που όλο πλησίαζε, που όλο και πιο καθαρές οι πτυχές και οι κορφές του, κινούμενες μέσα στο φως, αερόπαιζαν.
Ερχόνταν κι οι τρεις τους.
Δεξιά του ο Αη-Γιώργης στ' ασημένιο του άλογο.
Η Παναγιά στα ζερβά του, με το ανάλλαχτο εκείνο φόρεμά της, το κόκκινο. Μια τούφα χρυσό ανοιξιάτικο φως τα μαλλιά της, κυμάτιζαν. Στο ένα χέρι της κράταγε κλωνάρι από δρυ, μυρτόκλαδο στο άλλο της.
'Εδειχνε είκοσι χρονώ ο Ταΰγετος. Η Παναγιά , δεκατεσσάρω. Ο Αη-Γιώργης, δεκάξι. Τραγούδαγαν. Τους απάντησα τρέχοντας έξω από την πόλη και σε λίγο, επειδή δεν χωρούσαν να μπουν απ' την πόρτα στο σπίτι μου, τους άνοιξα ένα μεγάλο παράθυρο στην ψυχή μου και πέταξαν μέσα
Τραγουδώ σαν πουλί στ' ακρινότερο δέντρο του κόσμου! Αγαπώ, άρα υπάρχω
«Άνεμε της χαράς, σπρώξε τις πόρτες, άνοιξε τις πηγές, πάρε τις στέγες σήκωσε τα βουνά!
Δώστε τα χέρια!
Πλησίασε τις καρδιές! Κλάφτε απ’ αγάπη!»
Οι καμπάνες χτυπούν, τέλειωσε η νύχτα! Ξημέρωσε έξω! Ακόμα να στο ειπούνε τα δάκρυα σου; Ξημέρωσε! Απ’ τις γρίλιες πηδούν μικρές φωτιές μέσα στο σπίτι. Έξω το φως –ετοίμασ’ την καρδιά σου– χτυπιέται από παντού πάνω τους, βουίζει, ζητά να πέσει κάπου και να γίνει αίμα, χορός νυφιάτικος κι αγέρας από φωνές του Θεού. Κλείσαν οι δρόμοι, το σπίτι σου είναι περικυκλωμένο παντού από τη χαρά, δε θα μπορέσεις να φύγεις, σε ζητάνε, σου χτυπάνε την πόρτα σου, έχει φέρει τ’ άλογο της, έφερε τ’ άλογο της να σε πάρει, βάλε τη φορεσιά σου, βάλε τ’ άνθη που σου μάζωξε η μάνα σου, τα δάκρυα που τα πήρε το φως κ’ εγίναν κόμποι κάτασπρης λεμονιάς. Έξω κουνιέται σαν ποταμός ο κόσμος. «Ήλιος! Ήλιος!» Βγάλε την άσπρη μπόλια της ψυχής σου, φέρτην κύκλο στο φως!
Αυτό που έρπει μες στο σώμα πάνω στο σώμα από σώμα σε σώμα στα δυό βουνά με τόνα σύννεφο στο πουλί του δέντρου στη φωλιά του πουλιού πούπουλο κι άχυρο η φωλιά του αυτό που σε κάνει υπάρχω που σε κάνει υπάρχουμε που σε ομοιάζει με τον άλλον απαρόμοιαστος μόνος στην έλξη του άλλου
ρυθμός και ρυθμός
έρωτας
εχθρός αδελφός
έρωτας.
Γιάννης Ρίτσος
Στοά του Αττάλου, και τα δύο αγάλματα της κόρης και του αθλητή βρίσκονται μέσα στη Στόα
