...πώς να σμιλέψεις το χρόνο, πώς να ξεχάσεις τη καμμένη γη, πώς να την τετραγωνίσεις, ποιά μουσική μπορεί να συνοδεύσει τούτη την άπνοια...
...όλα τα ποταμάκια που περπάτησα κλαίνε μέσα μου... όλα τα δέντρα με πονάνε...
που να κρεμαστώ να σου δείξω το πρόσωπο του φεγγαριού που σήμερα ολοστρόγγυλο θα κλαίει... πως να στα περιγράψω όλα αυτά, με ποιές εικόνες θα σε λέω πιά OMOPΦIA MOY!
7 σχόλια:
αρνουμαι να ξεχασω
κι ας πονω με τις μνημες
φοβαμαι πως αλλιως την ελπιδα μου θα χασω
πως, ταχα, θαρθει εκεινη η εποχη που η συνειδηση θα επανελθει μαζι με την συνυπευθυνοτητα και το αισθημα της αλληλεγγυης
κι ας γερνω, την ελπιδα αυτη να αποποιηθω αρνιεμαι...
NAI! ακριβώς έτσι Orelia, τα λόγια του ποιητή θα δανειστώ πάλι...
«Aλλά υπάρχει κάτι ακόμα· ένα απειροελάχιστο εμπόδιο, ένα σπυρί της άμμου, που μικραίνει, μικραίνει χωρίς να είναι δυνατό να εκμηδενιστεί. Δεν ξέρω τί πρέπει να πω ή τί πρέπει να κάνω. Tο εμπόδιο αυτό μου παρουσιάζεται κάποτε σαν ένας κόμπος δάκρυ χωμένος σε κάποια κλείδωση της ορχήστρας που θα την κρατά βουβή ώσπου να διαλυθεί. Kι έχω το ασήκωτο συναίσθημα πώς ολόκληρη η ζωή που μου απομένει δε θα ‘ναι αρκετή για να κατακλύσει αυτή τη στάλα μέσα στην ψυχή μου. Kαι με καταδιώκει η σκέψη αν μ’ έκαιγαν ζωντανό αυτή η επίμονη στιγμή θα παραδινότανε τελευταία.>>
Αν ο καθένας φτιάξει έναν κήπο,
αν ο καθένας φροντίσει ένα δέντρο, ένα πουλί, ένα χρυσόψαρο, δύο ανθρώπους, τρία χαμόγελα, τέσσερα φιλιά, πέντε αγκαλιές,
αν ο καθείς διώξει τους δαίμονές του και δει τη φύση να του μιλάει,
τότε,
υπάρχει ελπίδα...
Η φύση δεν πεθαίνει ποτέ. Εκδικείται όμως. Και είμαι με το μέρος της.
Τρυφερός ο λόγος σου...χαίρομαι που σε βρήκα genna!
...κι ο δικός σου ουράνειος και τόσο γήινος... elmelissa!
Δάκρυ που κυλάς στο μαξιλάρι μου ζάλισέ με ν' αποκομηθώ.
...καμιά βοήθεια... ξάγρυπνη, όλη νύχτα κυλούσε.
Nα φυσάς Aίολε, να φυσάς το φτερό μου...
μα μαλακά πολύ μαλακά,
τα δυνατά βάζουν φωτιές...
Δημοσίευση σχολίου