Άνυδροι λόγοι, άνυδρη ζωή ... σαν μια κουκίδα που πάει να εκμιδενιστεί θα οραματιζόμαστε μια εισπνοή H²O, στο χαρτί θα βρίσκουμε μιά πινελιά πράσινου, στα βιβλία θα βλέπουμε καταπράσινες σαύρες, πουλάκια να κελαϊδούν...
Aπο χθες βράδυ μου έχει σφηνωθεί αυτή η εικόνα, του περήφανου ελαφιού πως μας κοίταζε μια πανσέληνη βραδιά εκεί ψηλά στην μόνη ανάσα που μας είχε απομείνει. Δεν μπορώ να γράψω, πονάει η ψυχή μου, τούτο μοιάζει με θάνατο χιλιάδων αγαπημένων, μόνο δάκρυα κυλούν, μόνο αυτό το απόσπασμα του Σεφέρη απο το κείμενο του «Άντρας» μου έρχεται στο νου...
«Bρήκαμε τη στάχτη. Mένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πιά τίποτα. Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιό σκληρός στη μνήμη...»
9 σχόλια:
χμμ!
μηπως στο ελαφι μοιαζεις;
ηρεμο μεχρι την ηρεμια του ν' αλωσουν ..ξενοι.. κι επειτα.. τρεχει την ελευθερια του να υπερασπιστει..!
...ακριβώς καλή μου Orelia, πληγωμένο ελαφάκι, δεν φτάνει όμως να το κρατώ στην καρδούλα μου, φτάνει?
νομιζω, οχι..! :))
καλη σου ωρα genna!
...καλό σου μήνα Orelia...
δεν σε πρόλαβα εκεί, δεν ξέρω τι κάνω εδώ,
μπορεί να προσπαθώ τη μνήμη να κρατήσω, αν και δεν νομίζω ότι έχει ανάγκη από τέτοια η μνήμη
...ξέρεις στη καρδιά κολλημένη, ένα πράμα...
δεν με προλαβες, που;;;
σπουδαιο ειναι αυτο που προσπαθεις τη μνημη να κρατησεις, ισχυριζομαι
αργοτερα, στο μελλον, ανατρεχεις ευκολα σε αυτην ειτε για να κρατηθεις ειτε για να κρατησεις...
ενα κοριτσι, που συμπαθω κι εκτιμω πολυ, καθως το βραδυ φανερωνε στα ματια μας τις φλογες στη κορυφογραμμη, ιδιες με σενα λεξεις -οπως εδω χρησιμοποιησες- εβαλε στα χειλη της για να μοιραστει τη λυπη της...
το επομενο πρωί, νομισα πως ησουν εσυ!
...εκεί που έκανες ότι προσπαθώ να κάνω εγώ τώρα, μια δυο φορές σε διάβασα...
όσο για τη μνήμη μου μπρος πίσω τη τρέχω, τόσο, όσο, που δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ...
καλή σου ώρα...
εκει εξακολουθω και ειμαι
μονο που εχω τραβηξει την αυλαια ετσι που να μη φαινομαι
τον λωρο δεν εκοψα
επιτηδες!
για να ξαναβρω τον δρομο του γυρισμου οταν ξαποστασω.. :))
σα φιλεναδες που η μια παρασερνει την αλλη σε κουβεντολόι για ωρες πολλες
αυτο εισαι εσυ κι η μνημη σου!
καλη ωρα και σε σενα!
καλημέρα λοιπόν, φιλενάδα! χαίρομαι που τούτος ο λώρος με έφερε σε μια όμορφη αυλή, σαν τότε με γλυκό κουταλιού καφεδάκι και μπλα μπλα...
μια απ' αυτές τις μέρες να πάω ν' ανάψω ένα κεράκι στη μνήμη της κυρα Φιλιώς (εφυγε τη περασμένη βδομάδα) φίλη αγαπημένη της μάνας μου-την στόλισε όταν έφυγε-, αυτά που ακόμα υπάρχουν στις μικρές κοινωνίες, ελπίζω να τα λένε εκεί πάνω όπως τότε στο πεζουλάκι κάτω απ' τη παχυλή σκιά της μουριάς...
κι εγω ελπιζω, ναι..!
:))
Δημοσίευση σχολίου