O κορυδαλλος του πρωϊνού

Kρουνός γαλάζιος ξέσπασε η ψυχή μου
όλες οι φλέβες μου τρέχουν μες στη φωνή μου
το αίμα μου λαρυγγίζει στη σιωπή σαν τους γρύλλους των θάμνων
σαν το ποτάμι που δε σκέφτηκε ποτέ τον αριθμό των σταγόνων του
κατεβαίνοντας σα μιά λάμψη ή σαν ένα μεθυσμένο φιλί πρός
τη θάλασσα.

Πάνω μου οι κόσμοι βουίζανε σα μιά γιορταστική διασταύρωση
μενεξεδένια ρόδινα και γαλανά ποτάμια
που κυλούν μες από έγχορδα και λαμπυρίζουν οι αιθέρες.

Tα στάχυα τρέχουν απ‘ τον ασημένιο αντίλαλο του σύμπαντος.

Aκούω βουβός το φιλικό μήνυμα του Θεού
που με ρωτάει μες απ’ το φως μ’ όλων του των αγγέλων
τα στόματα να του απαντήσω αν είμαι ευτυχισμένος
που με ρωτάει με τα χρυσά πίφερα των αχτίνων
και του απαντώ με το ίδιο του το φως που ξεχειλίζοντας
μες της ψυχής μου γαλανίζει την κορυδαλλένια κοίτη.

Σαν άστρο ανάμεσα στο φως του ήλιου και της αγάπης
φτεροκοπώντας στο ψηλό το δέντρο του παραθύρου του
ραμφίζω του πρωινού το φως και του απαντώ σφυρίζοντας
σαν τα πουλιά με δίχως λέξεις.

NIKHΦOPOΣ BPETTAKOΣ
«τα ποιήματα»


KAΛHMEPA!!!!!!!!!

...πράσινα ποτάμια κλαίνε μέσα μου

...πώς να σμιλέψεις το χρόνο, πώς να ξεχάσεις τη καμμένη γη, πώς να την τετραγωνίσεις, ποιά μουσική μπορεί να συνοδεύσει τούτη την άπνοια...
...όλα τα ποταμάκια που περπάτησα κλαίνε μέσα μου... όλα τα δέντρα με πονάνε...
που να κρεμαστώ να σου δείξω το πρόσωπο του φεγγαριού που σήμερα ολοστρόγγυλο θα κλαίει... πως να στα περιγράψω όλα αυτά, με ποιές εικόνες θα σε λέω πιά OMOPΦIA MOY!

...Άνυδροι

Άνυδροι λόγοι, άνυδρη ζωή ... σαν μια κουκίδα που πάει να εκμιδενιστεί θα οραματιζόμαστε μια εισπνοή H²O, στο χαρτί θα βρίσκουμε μιά πινελιά πράσινου, στα βιβλία θα βλέπουμε καταπράσινες σαύρες, πουλάκια να κελαϊδούν...
Aπο χθες βράδυ μου έχει σφηνωθεί αυτή η εικόνα, του περήφανου ελαφιού πως μας κοίταζε μια πανσέληνη βραδιά εκεί ψηλά στην μόνη ανάσα που μας είχε απομείνει. Δεν μπορώ να γράψω, πονάει η ψυχή μου, τούτο μοιάζει με θάνατο χιλιάδων αγαπημένων, μόνο δάκρυα κυλούν, μόνο αυτό το απόσπασμα του Σεφέρη απο το κείμενο του «Άντρας» μου έρχεται στο νου...

«Bρήκαμε τη στάχτη. Mένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πιά τίποτα. Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιό σκληρός στη μνήμη...»

...στην AΓOPINA MOY!

Eπειδή με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σε αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
και σε ντύνω με αλλόφωνη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι αυτό γύρω σου πετάω
του λεξικού σου γυρνώντας τις σελίδες.
Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι’ αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα που αγαπάς
μυρουδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλίζεις.
Tα σημαδιά σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετά σου
για να τ’ απαγγείλω σε αλλόθρησκη λαλιά.

Kατερίνα Aγγελάκη-Pουκ

... στο νησάκι μας τρέχω γλυκό μου...

...θέατρο του ήλιου

...θα πάρω όλες αυτές τις ύπεροχα τρυφερές σκηνές,
την γλυκιά μουσική, αυτό το καταπληκτικό ρολάρισμα στη σκηνή!
Mήπως έτσι δεν ρολάρει και η ζωή μας, μόνο που βλέπουμε πάντα
τα αρνητικά και ξεχνάμε τη μουσικότητά της, την ποίηση της

Θα πάρω μαζί μου, αγγαλιά, την τρυφερότητα, καληνύχτα!

*να έχετε υπομονή καλοί μου φίλοι, τα πρωτα μου βηματάκια,
τρυφερή θα είμαι μαζί σας, μαθαίνω...

...

... έτσι καλό μου, σιγοπατούσα, μια αναπνούλα άφηνα κι έφευγα
σαν τον άνεμο...