ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ

Άντρες δασύτριχοι, ορεσίβιοι, σκυθρωποί,

με την οργή του ανεξήγητου στα μάτια,

ανάβουν τις νύχτες φωτιές. Δε μιλάνε. Μήτε

να θυμηθούνε μήτε να ξεχάσουν. Τα μήλα

κυλάνε κάτω στο ποτάμι. Κουκουβάγιες

κάτι δικό τους φωνάζουν. Αλεπούδες και λύκοι

σηκώνουν το νωπό τους ρύγχος κι οσμίζονται

τη μακρινή κηδεμονία, ενώ απ' τη χαράδρα

ανεβαίνει το βέλασμα χαμένου προβάτου*.

Εμείς το νιώσαμε έγκαιρα και στρέψαμε

αλλού το βήμα μας, το βλέμμα και τις λέξεις.

Γιάννης Ρίτσος - Υπερώον

*γεμάτος από βελάσματα ήταν και είναι ο τόπος...

ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Η λέξη Κέα κατακραύγαζε το πέλαγο.

Ο τάφος θολωτός. Η λέξη Κέα.

Αλλειμένος λάδι επικούρειος

νυν λιθάνθακας

φώταε ακόμα ίσια που να βλέπει

που να μη μιλεί

να λιώσει.

Το δαχτυλίδι άφαντο.

Δυό ελληνιστικά εικοσιτεράωρα

τα τελευταία του Αμύντα

λίγα κτερίσματα όχι σπάνια

και κάτι κρύσταλοι ουρικού οξέος

μια φιάλη, υπογραφή Δομέτιος·

δε λέγεται η λύπη των αξίνων…

Ω ποίηση κεραμουργία με φωνήεντα

έφευγες σφαίρα στον αυτοκινητόδρομο

πιό πολύ αιώρα ή Σέριφος

αντίπερα τα χάη κι εγώ το σείστρο.

Έκτωρ Κακναβάτος - Ποιήματα 1943-1987 / ΑΓΡΑ

...

Της σταύρωσης

Μέρα!

ψυχή μου...

σαν λουλούδι, ψυχή μου,

έτσι πάντα να είσαι,

ακόμα κι αν ρόζους

γεμίζεις… 

Νεκρή φύση

Μνήμες που ερήμην μου καλλιέργησα

στις αργιλώδεις εκτάσεις της γλώσσας και ύστερα

με φέρσιμο κισσού σκαρφάλωναν στις φλέβες 

έτσι φτάνοντας στο σανατόριο του μυαλού_

εκεί που η μουσική μερόνυχτα ιστορεί

και άλλους ρυθμούς επιβάλλει. Ακούς;

Η εξοικείωση του γυμνού καταργεί

την ασφάλεια του ρούχου. Γι' αυτό

και ρακένδυτος είναι ο καιρός _ όχι το σώμα.

Όσο για τις θωπείες του έρωτα, αν μη τι άλλο

εκθέτουν τις αφελείς περί ντροπής προκαταλήψεις.

Ξέρουν αυτοί _ η κατάργηση του σώματος

αχρηστεύει αυτομάτως τα όσα ισχύουν περί ηθικής,

ενώ η μέχρις εξευτελισμού ταπείνωσή του

τα ενισχύει και η σήψη του τα συντηρεί.

Το δάκρυ εξάλλου δρα σαν μεγεθυντικός φακός

στραμμένος σταθερά προς την αιτία που το προκάλεσε.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου - Παιδικό κουρείο

Ο κήπος

Το δέντρο της γνώσης

βρίσκεται ακόμα στον Παράδεισο

και το ξέρεις.

Το φυλάνε κάτι αφιονισμένα φρικιά

τα Χερουβείμ

ανεμίζοντας πύρινη ρομφαία.

Ένα σούρουπο πάμε μυστικά

ανοίγουμε την αρχαία πόρτα

που είναι σκουριασμένη

και στριγκλίζει.

Μέσα στον κήπο επικρατεί

αυστηρή προπατορική σιγή.

Το φίδι μόνο 

τυλιγμένο γύρω απ' τον κορμό

σφυρίζει ερεθιστικά

και σε μαγνητίζει.

Μέσα στο σύθαμπο

βαδίζουμε γυμνοί.

Το ξέρουμε

πως πίσω απ' τις φυλλωσιές

οι κάμερες κρυμμένες

μας παρακολουθούν αδιάκοπα.

Όπως όλοι οι αρματωλοί

σμίγουμε ένοχα τα χέρια.

Ο φόβος είνει εκεί

η εξουσία είναι εκεί

κι όμως εγώ σε ερωτεύτηκα.

Κωστής Γκιμοσούλης - Επικίνδυνα παιδιά