~~

Άνθος στην κορφή·

ελπίδα μέλλοντος

ΤΡΙΟΔΟΣ ΛΥΧΝΙΑ

Το τραίνο μπήκε στο σταθμό σχεδόν λιωμένο· κολυμπούσε στον ιδρώτα του και μεμιάς έπεσε ξερό. Τα σάστισες· τότε δεν είχες αντισώματα για τέτοια. Φυσικά μολύνθηκες, μπήκε εντός σου το κενό, πήρε ν' ανηφορίζει. Φτάνοντας στα μηλίγγια χωρίς αντίσταση όπως σε κύκλωμα βραχύ, έγινε χαμός. Τώρα, μ' εγκαύματα τρίτου βαθμού, δείχνεις προς τ' αχανή της ασυνέχειας όπου εξαγνίζεται η ακροβασία.

Έκτωρ Κακναβάτος-Ποιήματα 1943-1987

Ο ΚΗΠΟΣ

Μύριζε πυρετός

κήπος δεν ήτανε αυτός

κάτι παράξενα ζευγάρια μέσα του

περπατούσαν

στα χ έ ρ ι α τα παπούτσια τους

φορούσαν

τα πόδια τους ήταν μεγάλα άσπρα

και γυμνά

κάτι κεφάλια σαν άγρια φεγγάρια επιληπτικά

και κόκκινα τριαντάφυλλα ξάφνου

φυτρώνανε

για στόματα

που ορμούσαν και τα ξέσκιζαν

οι πεταλούδες-σκύλοι

Μίλτος Σαχτούρης

Χρυσέ ζωής αέρα...

ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ

                 είναι παρά μιά λάμψη πίσω απ' τα βουνά -- κει κατά το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρα δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει

Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δεν φτάνεις ως εμάς;

Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται το άδικο και φονικό κανένα

Γιατί δεν φτάνεις ως εμάς;

Είπα θα φύγω. Τώρα, Μ' ό,τι να 'ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο· στην τσέπη μου έναν Οδηγό· τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιός είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο

Χρυσέ ζωής αέρα...

Ο. Ελύτης - Ο Μικρός Ναυτίλος