Ποτέ δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο...

ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ

Πάντα χαρούμενη

Φτερουγίζεις

Τραγουδάς

Συνθλίβεις το μίσχο ενός λουλουδιού

Με τα πυρετικά σου δάχτυλα

Ποτέ δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο

Είσαι ταυτόχρονα εσύ

Και πολλές άλλες

Και με το αραχνένιο ιστό σου

Κατορθώνεις να καλύπτείς 

Το μαύρο χάσμα της αβύσσου

Τάκης Βαρβιτσιώτης- Όχι πια δάκρυα

ΕΚΕΙ

Φωνές, λαχειοπώλες, χαρτοπαίχτες, θάνατός.

'Αλλες φωνές απ' το σπίτι, απ' τις κραυγές, απ' τις κουρτίνες, απ' τα έπιπλα,

απ' τα λησμονημένα πορτραίτα των προγόνων. Η γυναίκα σκυμμένη

κρατάει με το δεξί της χέρι το φουστάνι της στα γόνατά της

σαν να φοβάται μη της το πάρει ο θόρυβος. Τα μαλλιά της

γέρνουν στο πλάι φυσημένα απ' την ανάμνηση. Κι άξαφνα

νοιώθει τριγύρω στο λαιμό της, αβαρές σχεδόν, το περιδέραιό της 

σε μια ανέγγιχτη στάση μελετημένης σιωπής-- εκεί 

που περιμένει πάντα η ποιήση να την ανακαλύψουν.

Γιάννης Ρίτσος - ΓΡΑΦΗ ΤΥΦΛΟΥ