Ένα φλασκί Δροσιά

Σέπαλο, πέταλο κι ένα κεντρί

Σ΄ ένα κοινό κυριακάτικο πρωί -

Ένα φλασκί Δροσιά - δυο μέλισσες ή μια -

Μια αύρα μικρή - στα δέντρα ταραχή -

Κι έγινε ρόδο!

Ε. Ντίκινσον

...

Έλεγε: έρχονται οι στίχοι στον ύπνο μου

και τους γράφω στον τοίχο…

Είπα: εγώ τους αφήνω να πετούν στο άπειρο…

Στην Ομορφιά

Τα μαλλιά σου γίναν καταρράχτες

και με πνίξανε,

τα ακροδάχτυλά σου στεφάνι μαγιάτικο

και με στολίσανε.

Τα κοράλια σμίξανε με την κερασιά

και γεννήσανε τη δική σου ομορφιά.

Όταν ανοιγοκλείνεις τις γρίλιες των ματιών σου,

θαρρείς πως πέφτουν πετροκέρασα

στην άκρη των χειλιών σου.

Όταν στην αμμουδιά ξαπλώνεις,

η θάλασσα αναστενάζει,

το κύμα σ' αγκαλιάζει

και οι γλάροι αναδιπλώνουν

τα λευκά φτερά τους

σε ερωτικό κλινάρι.

Καίτη Λύτρα

Καλύτερα στην ομορφιά, 

όλες οι ειδήσεις τείνουν προς θάνατον…

Τα δάκρυα σκορπίζουν ομορφιά...

ΝΕΑ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Χωρίς να ξέρω τίποτα για λαοθάλασσες

κι άλλες τέτοιες ιστορίες.

Βραδινά νερά νυφική συμπλήρωση

στα μετάξια του μεγάλου μετανάστη του αγέρα

καθώς το σύννεφο μονάζει στη λιγόλεπτη ζωή του

για να στρέφονται τ' άνθη προς τον ήλιο

χωρίς αντάμειψη και συνέχεια.

Να μη σε κοροϊδέψει τ' αδιάκοπο ταξίδι του αγέρα.

Τα δάκρυα σκορπίζουν ομορφιά --

μα φέρνουν όμως και μύξα στους ανθρώπους

Νίκος Καρούζος

Πελασγική Εικών

Της γης τα σπλάχνα κατοικεί Γίγας πανάρχαιος.

Είναι τριάκοντα αι χείρες του

κ’ οι πόδες του τριάκοντα. Ο μέγας τράχηλός του

τριάκοντα στηρίζει κεφαλάς

κ’ εκάστη έχει οφθαλμούς είκοσιν οξυτάτους,

δι’ ους ημέρα είναι φωτερά

ο ζόφος ο βαθύτατος της γης της βαθυτάτης.

Είναι αργός, είν’ αδιάφορος.

Έχει απείρους θησαυρούς· μεγάλα μεταλλεία

αργύρου, αδαμάντων και χρυσού.

Τον πλούτον τον εξαίσιον, τον περιττόν τον πλούτον

με τους εξακοσίους οφθαλμούς

βλέπει ψυχρώς, κάποτε δε, ίνα ενασχολήση

κανένα του αιώνα, τον μετρά.

Κ’ έπειτα τον βαρύνεται, χασμάται δύο έτη,

και κουρασθείς αποκοιμίζεται.

Ο ύπνος του διέρχεται αιώνας ολοκλήρους·

παν όνειρόν του, μία γενεά.

Aλλ’ αίφνης αφυπνίζεται έντρομος. Εφιάλτης —

της αδεσπότου ύλης γέννημα —

ετάραξε τον ύπνον του, εν τω θολώ καθρέπτη

των απαθών και κρύων του φρενών

αντανακλών φαντάσματα άγνωστα και φρικιώδη.

Τότε τα μέλη τα πελώρια

απλώνει και μ’ εξήκοντα βραχίονας και πόδας

κτυπά τον θόλον του, λακτεί. Κ’ η γη

κλονίζετ’ εκ των βάθρων της· αι πόλεις καταπίπτουν,

 και όλοι πλημμυρούν οι ποταμοί,

και ρέουν από τα βουνά ως κύματα αι φλόγες.

Aνοιγοκλείεται το έδαφος

κ’ οι άνθρωποι κατρακυλούν και θάπτονται εντός του.

Όμως ογρήγορα συνέρχεται

ο γίγας, και τους οφθαλμούς τούς παμμεγέθεις τρίβων

καταλαμβάνει ότι μάταιος

ήτο τοσούτος θόρυβος και ταραχή τοσαύτη

διά ονείρου ποταπήν σκιάν.

Γελά με την δειλίαν του και τον πολύν του τρόμον

κ’ εκ νέου εξαπλούται ήρεμος

και τα τριάκοντά του στόματα χαμογελούν.

Κ.Π. Καβάφης - Άπαντα Ποιητικά - εκδ. Ύψιλον

...

Θέα για πονεμένα μάτια…

Καλημέρα ...13!

Ζωογονώντας μιαν ευχάριστη γεύση σινικής μελάνης, μια μαύρη σκόνη βρέχει γλυκά στο νυχτέρι μου. - Χαμηλώνω τα φώτα του πολυέλαιου, ρίχνομαι στο κρεβάτι, και γυρισμένος από την πλευρά της σκιάς, σας βλέπω, κόρες μου! βασίλισσές μου!

Αrthur Rimbaud - Eκλάμψεις