.~.

Το γένος μου άνυμφη πηγή αιμάτων.

Οι φίλοι μόνο ανοίγουν το κλουβί του μύθου και πετάνε.

Λουτρά των εραστών θανατηφόρα.

Ρέα Γαλανάκη

να γεμίσει νότες…

η ησυχία του απομεσήμερου

να γεμίσει νότες…

...

στην έμπνευση αναζητάς ερέθισμα

όχι ακροατήριο...

...

«Χαρά! Η χαρά! Στα νέα χαρά

παιδιά! Τραβούνε -ωραίοι

μαύροι ληστές- την κόρη ζωή

δεμένη ν' αγαπήσουν.

Μα το βιβλίο σου ολάνοιχτο,

στα φύλλα του αύρα πνέει,

τρελέ, τρελέ, που εγέρασες

και νέος ποτέ δεν ήσουν».


Κ. Καρυωτάκης

It was deep into his fiery heart...

Now the flames they followed Joan of Arc
as she came riding through the dark;
no moon to keep her armour bright,
no man to get her through this very smoky night.
She said, "I'm tired of the war,
I want the kind of work I had before,
a wedding dress or something white
to wear upon my swollen appetite."

Well, I'm glad to hear you talk this way,
you know I've watched you riding every day
and something in me yearns to win
such a cold and lonesome heroine.
"And who are you?" she sternly spoke
to the one beneath the smoke.
"Why, I'm fire," he replied,
"And I love your solitude, I love your pride."

"Then fire, make your body cold,
I'm going to give you mine to hold,"
saying this she climbed inside
to be his one, to be his only bride.
And deep into his fiery heart
he took the dust of Joan of Arc,
and high above the wedding guests
he hung the ashes of her wedding dress.

It was deep into his fiery heart
he took the dust of Joan of Arc,
and then she clearly understood
if he was fire, oh then she must be wood.

με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων...

Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο

κρυμμένο μένει το φεγγάρι

πότε πίσω από δέντρα

πότε πίσω από θηρία

πότε πίσω από σύννεφα

με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων

κάτι θέλουν να πουν κάτι σημαίνει

είναι ακόμα καλοκαίρι

όμως μιά μυρωδιά από θειάφι φράζει το χειμώνα

δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσεις

και οι καρέκλες έφυγαν στον ουρανό

Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα (1945-1971)

ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Την Ασημίνα την γνώρισα εδώ, στα πρώτα βήματά μου στο διαδύκτιο, 

στα δημόσια, η σχέση μου πριν ήταν μόνο επαγγελματική, ναι είχα αυτήν  

την τύχη να δουλέψω μέσα και πίσω από ένα μηχάνημα, εγώ «Απέναντι» και 

«ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ»… συγκεχυμένα τα συναιθήματα, πολλά, όπως και σκέψεις…
τα δικά της απέναντι… τα απένταντί μας, όπως οι ιστορίες
που εκτυλίσσονται πίσω από μια οθόνη.

Χθες βρεθήκαμε απέναντι, αλλά ουσιαστικά απέναντι, όπως είχαμε 

κάτι σαν υπόσχεση δώσει τότε μιλήσαμε και είπαμε πολλά…

Τώρα κρατάω την πρώτη της έκδοση στα χέρια μου, Χαρτί και Λέξεις
που μυρίζουν, τυπογραφείο...

χμ… ξεχασμένη συναλλαγή αν μπορώ να ονομάσω τούτη 

τη σχέση μου έτσι…

«Ασυμάδευτες που φεύγουν οι Πέμπτες… » 

δεν είναι καν Πέμπτη…

δεν ξέρω πραγματικά ποιό ποίημα να ξεχωρίσω…

«Στριφογυρνώ εντός της το χέρι μου

όπως ονειρεύσαι πως θα έκανες με μια τούφα απ' τα 

μαλλιά της

όπως κι εγώ έκανα με τα μαλλιά μιας φίλης παιδικής ή της κόρης μου

Κάποτε»

ή 

«Θάλλω

θαλερός 

θαλπωρή

θλίψη

για δες

γλυκόλογα και βάλε

που αποδίδει

την υγρασία όλη

του λάμβδα

στον ουρανίσκο

ο μυς της γλώσσας

προφέροντας τα δυο σύμφωνα

ελεύθερα

από παρεμβολή φωνηέντων

θλίψη 

σαν παιδί 

που φυλακίζει…»

Kαλοτάξιδοι «ΟΙ ΑΠΕΝΑΤΝΙ» σου, Οrelia, Τρυφερή Τσιγγάνα…

με την ευχή οι Άνυδροι να πλουτίσουν μέσα μας…

*πατήστε στη λέξη Ασημίνα για λεπτομέρειες και 
στη λέξη τότε, ναι τότε σαν χθες...

ΠΑΡ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ

Με ό,τι αρθώνεις το Πράγματι το εξαρθρώνεις.

Νεάζουν αιωνίως τα ερωτηματικά / οξυτονία /

νά 'ξερα λίγη φονοτεχνική για ξεκούραση / κάτι συναρτήσεις… /

Θ' ανάψω καμπυλόγραμμα τοξίνης τραγουδώντας από αυτάρκεια

την Τρίτη Διεθνή (σας παραφαίνεται;)

νιάουουου! Ν.Καρούζος

σκαλίζει η μνήμη…

σαν την πρώτη μέρα, τότε… 

θα μάθουμε γεωγραφία…

που πατούσε ο άνθρωπος...

...

πως να γειωθείς 
με τόση τρικυμία;

Το δωμάτιο

Ήχοι ξύλου

διαστολή συστολή.

Το δωμάτιο άρχισε να παίρνει ύψος.

Τινάχτηκα· σαν να έψαχνα διέξοδο

στη σιωπή…

πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ...

...

«Οι πολιτισμοί γεννιούνται, μεγαλώνουν και φθίνουν. 

Στη γέννησή τους δεν έχουν αρκετή συνείδηση 

ώστε να γνωρίζουν αν είναι ευτυχείς ή δυστυχείς. 

Δεν αποκτούν συνείδηση παρά μόνο στο τέλος τους, 

για να νοιώσουν την οδύνη τους».

Φερνάντο Πεσσόα