Κοιτάζω το κύμα
μέσα αντανακλά το χρώμα απ' το πλοίο,
σαν ουράνειο τόξο,
σαν λύτρωση ακουμπούν πάνω μου
τα σταγονίδια του.
Στομώνει το μυαλό, λέξεις λέξεις,
ο καθένας και μια ανάλυση…
Κάνω βουτιά στο «Ζουμί του πετεινού»
του Γ. Μακριδάκη…
τι γλώσσα!
«έλεγε και ξανάλεγε στην κόρη της
όταν την έπαιρνε τηλέφωνο η Θεοδοσία
όσες μέρες βάστηξε το κακό και σταυροκοπιότανε
με κείνην την αλλαγή του Παναγή, μα ευτυχώς κόρη μου,
της έλεγε κατόπιν, κρίση ήτανε και πέρασε, δόξα σοι ο Θεός,
ανήμερα την Τσικνοπέμπτη ανέβηκε απάνω πρωί πρωί
ο φίλος του ο Θωμάς, ο Θεός να τον έχει γερό τον άνθρωπο,
έφερε κι ένα πετεινάρι μαζί του… το 'σφαξε κείνη τη μέρα
και του το 'φερε πεσκέσι, του τόκαμα λοιπόν ζουμί
το μεσημέρι και το ρούφηξε κι από κείνη την ώρα
ήρθε πάλι στα συγκαλά του…»
*έπαθε ο Παναγής με την κρίση, βάλσαμο το ζουμί του πετεινού, μήπως…
-πλωτό θα γίνει το διασμέρισμα, τούτη την ώρα που γράφω,
ξηρά σταγονίδια περιφέρονται στην ατμόσφαιρα…
αργεί η δροσιά κι εγώ τόσο έχω ανάγκη από τούτο…
