ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ εκείνο που για άλλους τελειώνει, συμβαίνει να πρωτακούγεται, μ' όλα τα ντο και τα σολ της, η μουσική που ξέρει να σχηματίζει μιάν αέναα επαναλαμβανόμενη κέντα για χάρη της μικρής τύχης των ματιών.
Δύσκολο μοιάζει αλλά είναι απλό. Ρίχνεις τα χαρτιά και τ' ανοίγεις. Εμφανίζονται πλήθος από μωβ «όχι» και κόκκινα «ναι», σιωπηλά «πάντα» και ηχηρά «ποτέ», όλα τους με τρόπο τοποθετημένα γεωμετρικά δοσμένα κατευθείαν απ' την ψυχή σου... Παράξενο. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίζουμε διαφορετικό ρόλο σε κάθε πράξη ενός και του αυτού έργου; Γιατί εννοούμε να δοκιμαζόμαστε πάλι και πάλι;
Ο. Ελύτης- απόσπασμα-Κήπος με τις αυταπάτες
2 σχόλια:
γιατί αυτός είναι ο ρόλος μας ;
ο λόγος της ύπαρξής μας ;
γιατί δεν μπορούμε αλλιώς ;
καλή σου μέρα, κορίτσι!
Καλημέρα, Μελισσάκι!
μ' αυτό μου θύμισες τον ανηψιό μου που κάποτε για κάποιο ζωάκι μας είπε με θαυμασμό-μα αυτή είναι η φύση του...
έτσι και με μας, ας κάνουμε κι αλλιώς... :) :)
Δημοσίευση σχολίου