Στα δάχτυλα του κόπου...

Ω μεθυσμένο μονοπάτι που έψαξες έψαξες την τρυφερότητα
Στα δάχτυλα του κόπου και σε τρόμαξαν οι αυγές που χάραζαν
Ριψοκινδυνεύοντας το φως τους τυλιγμένο δάσος κάτω απ' τη σιωπή.

                                                                                        
O. Eλύτης

φτωχότεροι...

«Στο ουράνιο πλήθος των ψυχών θα σε ζητήσω»

                                                          Ν.Κ

...τύχης των ματιών...

ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ εκείνο που για άλλους τελειώνει, συμβαίνει να πρωτακούγεται, μ' όλα τα ντο και τα σολ της, η μουσική που ξέρει να σχηματίζει μιάν αέναα επαναλαμβανόμενη κέντα για χάρη της μικρής τύχης των ματιών.

Δύσκολο μοιάζει αλλά είναι απλό. Ρίχνεις τα χαρτιά και τ' ανοίγεις. Εμφανίζονται πλήθος από μωβ «όχι» και κόκκινα «ναι», σιωπηλά «πάντα» και ηχηρά «ποτέ», όλα τους με τρόπο τοποθετημένα γεωμετρικά δοσμένα κατευθείαν απ' την ψυχή σου... Παράξενο. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίζουμε διαφορετικό ρόλο σε κάθε πράξη ενός και του αυτού έργου; Γιατί εννοούμε να δοκιμαζόμαστε πάλι και πάλι;

Ο. Ελύτης- απόσπασμα-Κήπος με τις αυταπάτες

Αύριο

Φορώντας μια φτηνή αλλαξιά σαν τον σπουργίτη,

θα τριγυρνώ σαν άγγελμα στον κόσμο και θα γράφω

σαν να κόβω τον ήλιο σ' ανοιξιάτικο χαρτοπόλεμο.

Νικηφόρος Βρεττάκος-Βασιλική Δρυς