τὰ χείλη της γλυκοφιλοῦν...

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΠΕΡΠΑΤΕΙ...

Στὸ περιβόλι περπατεῖ,

τὰ χορταράκια ποὺ πατεῖ

τὰ ἴχνη της γλυκοφιλοῦν

κ᾽εὐθύς ἰδές τα πῶς ἀνθοῦν!

Τ᾽ἀγκάθια σὰν τὴν στοχασθοῦν,

ἀνάγκη εἶν᾽ νὰ φοβηθοῦν·

νὰ τὴν ἐγγίζουν δὲν τολμοῦν,

μόν' σκύφτουν καὶ τὴν προσκυνοῦν.

Στὰ χόρτ᾽ ἀπάνω τὴν θωρεῖς,

ἄνθος πὼς εἶναι τὴν θαρρεῖς,

κ᾽ οἱ ἄνεμοι ὁπού φυσοῦν,

ὅτι ἀναπνέει και μεθοῦν.

Καὶ τ᾽ ἀηδονάκια νὰ λαλοῦν

τὰ χείλη της γλυκοφιλοῦν,

τὰ ρόδα πλιὰ καταφρονοῦν·

_ὤχ, πῶς φωνάζουν καὶ πονοῦν!_

Καὶ τὰ νερὰ παραστρατοῦν,

στοὺς πόδας της νὰ κυλισθοῦν,

νὰ τὰ πατήσῃ νὰ ᾽φρανθοῦν

κ᾽ εὐθὺς - εὐθὺς νὰ γλυκανθοῦν

Τὰ σύννεφα νὰ μαζωχθοῦν,

τὸν Ἤλιο μπέη νὰ  λυπηθοῦν,

᾽λαφρὰ - ᾽λαφρὰ νὰ σκεπασθῇ,

νὰ μὴν διῇ καὶ σκοτισθῇ!

Μαυροκορδάτος Νικόλαος [1744 -1818]

~~~

τι όμορφο της google σήμερα...

O solitude

O solitude, my sweetest choice!
Places devoted to the night,
Remote from tumult and from noise,
How ye my restless thoughts delight!
O solitude, my sweetest choice!
O heav'ns! what content is mine
To see these trees, which have appear'd
From the nativity of time,
And which all ages have rever'd,
To look today as fresh and green
As when their beauties first were seen.
O, how agreeable a sight
These hanging mountains do appear,
Which th' unhappy would invite
To finish all their sorrows here,
When their hard fate makes them endure
Such woes as only death can cure.
O, how I solitude adore!
That element of noblest wit,
Where I have learnt Apollo's lore,
Without the pains to study it.
For thy sake I in love am grown
With what thy fancy does pursue;
But when I think upon my own,
I hate it for that reason too,
Because it needs must hinder me
From seeing and from serving thee.
O solitude, O how I solitude adore! 

Kαλή Ανάσταση, όπως την αισθάνεται ο καθείς...

H αγάπη δεν κρύβεται...

Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε χρόνια. Ναι!

Δεκαπέντε σήμερα, ξέρω πως την Αγάπη δεν μπορείς να την κρύψεις,

μπορείς να κάνεις όμορφα χωρατά μαζί της, 

σαν αυτά που κρύβαμε τα γράμματα στα δεντράκια να τα βρουν οι νεραϊδούλες 

κι αυτά αποκτούσαν ρίζες βαθιές,

αυτές που μας ένωσαν τόσο όμορφα και τόσο γλυκά!

Σαν το κυπαρισσάκι που μεγαλώνει και ψηλώνει κι αντέχει στους ανέμους.

Όσο κι αν τρέχω πίσω, όσο κι αν έψαξα, 

ναι! ξέρω ότι στέκει εκεί σαν Νιό δεντράκι...

~~~

μιλούν, καλύτερα, τα σώματα...

Απρίλης...

τόσο λυπημένος, 

τρεις μέρες έσταζαν οι οροφές

δάκρυ, δάκρυ...