Άκου το ρόδο, κάτι θα σου πει...

ΣΤΡΟΦΗ

Της νύχτας η βασίλισσα, η Σελήνη,

μες το γιαλό την πάσα ανάσα σβήνει.

Χορεύουν οι Ξωθιές του γύρα - γύρα,

ξεχύνοντας θαλάσσια μύρα.

Κατέβη σε αστρομέτωπη αλαφίνα

και γιόμισε το κόρφο σου άσπρα κρίνα.

Κοίτα! Σε λούζει με μαννούλας έννοια

με διαμαντένια σε χτενίζει χτένια

και περιχύνει σε με ύπνο αλαφρό,

όμοιο με του γιαλού τον ξέπνοο αφρό.

Κοιμούνται τα νερά, τα όρη, τα δάση·

πουλιά και ζώα υπνώτουν μες την πλάση.

Κοίμου στην αγκαλιά μου! Η πλάση πάσα

λες κι ανασαίνει στη δική σου ανάσα.

Της νύχτας η βασίλισσα, η Σελήνη,

με ύπνου μάγεμα το κάθε πλάσμα περεχύνει.

Μάγεψε τα νερά και τα όνειρά σου.

Έγινε τ' όνειρο: Η ψυχή του δάσου.

Απ' τη Νεράϊδα σου άρπαξε τη μπόλια

την αστροπλουμιστή, σε ξωτικά περβόλια.

Η νύχτα γιόμισε από θάματα.

Όλα μιλούν με τη σιωπή,

όπως μες το βιβλίο τα γράμματα.

Άκου το ρόδο, κάτι θα σου πει.

Κοιμήσου στης αγκάλης μου το λίκνο.

Θα ιδής μαβιά παγώνια κι άσπρο κύκνο,

στους κήπους  μου, να λένε ένα προς ένα

τα παραμύθια σου τα ξεχασμένα.

Κι ό,τι δεν πέτυχες, ανευχαρίστητο παιδί μου,

κλώθε το πάλι μες τα ονείρατά σου. Κοίμου!

Απόστολος Μελαχρινός [1880-1952]