Εδώ σπουδάζεις τη σιωπή...

Εδώ σπουδάζεις τη σιωπή

σα να ’ταν ξένη γλώσσα

κι αν έχεις ασκηθεί αρκετά

ξέρεις να ξεχωρίζεις τη διάλεκτο

της μέρας απ’ τη βαριά προφορά

της νύχτας.

Τα πουλιά τα μαθαίνεις απ’ έξω      

όπως και το φως που αλλοιώνει

τη σημασία του τίποτα.

Δεν θα μπορέσεις ποτέ αυθόρμητα

να εκφραστείς σ’ αυτή τη γλώσσα

όμως θα σ’ αιφνιδιάζει πάντα η αλήθεια της.

Διαβάζεις τα δέντρα, τα βουνά στο πρωτότυπο.

Λες: Τι έχω εγώ να πω σ’ αυτή τη γλώσσα;

Το πληγωμένο ζώο μέσα σου βαθιά δεν απαντά.

Σωπαίνει.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, απόσπασμα,

«ΣΤΗ  ΛΥΠΙΟΥ  ΚΑΙ  ΠΑΛΙ»