ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΔΑΣΟΣ
Χάθηκα στη μονάζουσα ρεματιά όπου τρύπωσε
μόλις ακουόμενο ανάμεσα
σε λογιώ-λογιώ χορταράκια
τ' ανάλαφρου νερού το ψιθυριστό δείλιασμα.
Βρομοθήλυκο εσύ Αντιφατικότητα
συγκρούεσαι διαρκώς με το θάμβος μου καθώς αναίμαχτος
ακούω σωρηδόν αγαλλόμενα τ' αηδόνια
καθώς ανελλιπώς εκκλησιάζομαι στην απεραντοσύνη.
Αχ νά 'βλεπα λιγάκι τη θωριά σου αγερομάτα μου
σε εικονίζω πάλι να εκκολάπτεσαι στην ιώδη θλίψη
εσύ σχεδόν ασώματη σε μακρουλές βάναυσες ώρες
και μένα οι καμπύλες σου στην ερημιά μ' αποτεφρώνουν.
Εκείθε στην καρδιά του δάσους μάγγισσες
κυματιστές με τέτοια μαλλιαρά χρώματα
στην όψη τους ολοφύεται πικρά σαν άγραφη ένσταση
η διοχέτευση στην Απουσία.
Νίκος Καρούζος «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ», Ίκαρος
4 σχόλια:
«ανελλιπώς εκκλισιάζομαι στην απεραντοσύνη»… αυτό το «εκκλισιάζομαι» το ψάχνω στα λεξικά… να υποθέσω πως δεν έχει σχέση με «εκκλησία»… μήπως με «κλίση»;
Καλή εβδομάδα και καλώς επέστρεψες κι ας μην ήρθε ο χιονιάς…
Στράτο η αλήθεια είναι ότι μια κλίση την έχει πάρει το δεξί ματάκι μου...
έτσι ε, το έψαξες?
και γιατί δεν ρωτούσες το δικό μου λεξικό...
ο χιονιάς έρχεται κι εγώ μαζί...
:)
@
το "ανελλιπώς εκκλησιάζομαι στην απεραντοσύνη",
μου θύμισε εκείνο του Καζαντζάκη (που τόψαξα απόψε και δεν τόβρα...), να γκρεμίσουμε τους ναούς και να λατρέψουμε το Θεό μέσα στη φύση...
και στη συνέχεια, το
"να γκρεμίσουμε τους ναούς",
μου θύμισε εκείνο του Παλαμά
"εγώ, εγώ είμ' ο γκρεμιστής
γιατί εγώ είμ' ο χτίστης "!
την καλησπέρα μου :)
«Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης...»
όμορφη και η συνέχεια του Παλαμά, κοριτσάκι...
Καλημερούδια! :)
Δημοσίευση σχολίου