ανεπαίσθητη γραμμούλα...

το σπίτι έμπαινε στη θάλασσα...


ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΘΕΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ,
ΝΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΑΣ, ΕΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ,
ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ...

flex ...

The "Kiss"...

ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΙ - ΛΥΡΑ ΠΑΙΖΕΙ
και το παιδί τραγουδάει
κι ο καθηγητής φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"
Μα όλα τ' άλλα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.


και


Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ
Λέει όχι με το κεφάλι
μα λέει ναι με την καρδιά
λέει ναι σ' όποιον αγαπάει
λέει όχι στον καθηγητή
είναι ορθός
τον ρωτάν
κι όλα τα προβλήματα έχουν δοθεί
ξαφνικά τον πιάνουν ακατάσχετα γέλια
και τα σβήνει όλα
τα ψηφία και τις λέξεις
τις ημερομηνίες και τα ονόματα
τις φράσεις και τους γρίφους
και παρά τις φοβέρες του καθηγητή
κατω από τα γιουχαΐσματα των καλών μαθητών
με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
ζωγραφίζει το πρόσωπο της ε υ τ υ χ ί α ς.

Ευχαριστώ toumikrouMozart που μου χάρισε αυτούς τους στίχους του Prévert,
μη με διορθώνεις Δάσκαλε, έχει αρμονία το Αγγυροβόλιο με δύο γγ,
έτσι πάνε ΜΑΖΙ!!!!!!

΄Οταν περισσεύει η Αγάπη...

Ελευθερία ταξιδιού

Μια ολόκληρη μέρα ταξιδιού σε ακρογιαλιές ξεχασμένες.
Βάρκες, κολυμβητές, ένα κόκκινο ορόσημο, μια γυμνή γυναίκα,
ο εκσκαφέας τυλιγμένος σ' ένα κατάλευκο νάιλον,
ένα ξενοδοχείο με περιστύλιο κάτω απ' τα δέντρα. Το κίτρινο πουλί
κοίταξε αλλού· χάθηκε· η σκιά του καρφώθηκε στο δρόμο. Τότε
φάνηκαν στάλες από αίμα ψαριού στη μαρμάρινη σκάλα. Η γυναίκα
είχε τρομάξει. Τα παιδιά φωνάζανε κάτω στη θάλασσα. Κούραση κι έρωτας.
Ώσπου ήρθε το βράδυ με ήσυχα φώτα σε παράθυρα και πλοία
μέσα σε μιa βαθιά ελαφρότητα κάπως θλιμμένη,
χορτασμένη από ΓΑΛΑΖΙΟ τίποτα.

Γιάννης Ρίτσος, Ο κόσμος είναι ένας

σημ: Τον καλημέρισα, μου χαμογέλασε, κάτι ψέλλισε στα Σλάβικα...

΄Ελα Τσιγγάνα μου!!!

@

Ασημώνω!!!

δώσε μου ρυθμό
τον πόνο μου να διώξω
με το χεράκι στην καρδιά
παραμυθάκι στο χαρτί
και πάλι
εγώ να πλέξω,
να κάνω φουυυυυυυυ
στο φύλλο το καλό,
πουλάκι να πετάξω...

στ΄ αγγυροβόλιο των ονείρων...

πηδώντας από πίνακα σε πίνακα...

Έφτιαξα δυo Άστρα...

Βρέχει, ακούω τον ήχο της
μαζεύεται η καρδιά μου
πνίγω ένα δάκρυ στην απουσία

***

Έφτιαξα δυo Άστρα
μέσα τους Ήλιους
συντροφιά στα δέντρα που μένουν

•••

Τα δάχτυλά μου
Λέω
θα τρέχουν ρίζες

***

Σπρώχνω τη σιωπή
Φασαρία
οι μέρες τρέχουν πίσω της

***

Στέγνωσε το στόμα μου
με εικόνες,
τα μάτια μιλούν

***

Ο βράχος
φιλί
της θάλασσας
Με παίρνει

***

Το τριζόνι κρύφτηκε
το βλέμμα γέμισε
Άστρα

***

Στ' ανθρωπάκια του Miro
απλώνω τους πόνους
Αγάπη

***

Μην απλώνεσαι στην κοιλιά μου
Βογκάει
ο χρόνος

***

Πέρασε ένα πουλί
το έστειλα
Αγγελιοφόρος έγραψα

***

Μη δακρύζεις
θα ενωθεί με το δικό μου
Μαργαριτάρι


11-9-09
Μαργαρίτα

...οιωνός τρυφερού ταξιδιού μες στην αθανασία.

Έμβρυο πιο φωτεινής επιτυχίας – μέρα λαξεμένη με κόπο πάνω
στ' αχνάρια του αγνώστου.

Όσο πληρώνεται το δάκρυ, ξεφεύγει απ' τον ήλιο.

Κι εσύ που μασάς τις ώρες σου σαν πικροδάφνη γίνεσαι οιωνός
τρυφερού ταξιδιού μες στην αθανασία.


Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί

Έλα, Λύκε μου αγαπημένε!

Στολίστηκε το προβατάκι

Τσίου, τιτιβίζαν τα πουλάκια

Έλα, Λύκε μου αγαπημένε!

...

Χάθηκαν οι μεσαίοι τόνοι


Aυξάνουν τα ακόρντα

δισύλλαβα, Ανέμους, δένω κύμα...

Παλεύω δυο στιχάκια,
μου φεύγουν μέσα απ' τα χεράκια
Σεπτέμβρη πάν' ν' αγγίξουν,
ρόγα γλυκιά θένα τρυγήσουν
τα χείλη να δροσίσουν

Πλαγιάζω όλες τις γραφές
μαζί μου να σε φέρουν,
δισύλλαβα
Ανέμους, δένω κύμα
Κι αν δεν τα καταφέρω
στην άκρη των βλεφάρων μου
σε τριγυρνώ, Ψυχή μου!!!!!