Καλή Χρονιά!

ΕΙΡΗΝΗ

Νάσκυβε ταπεινό το χέρι μου κι’ ησυχασμένο
Στη μεγάλη χωματένια παλάμη σου
Και με γερτά μάτια ακουμπισμένα
Στ’ αγαπημένο σου κορμί μονάχα
Να περπατούσα στ’ αχνάρια σου
Με τη βουλή τη δικιά σου

Μονάχη τόσο. Ένα δέντρο βουβό
Που παρασταίνει το δάσος...

Το βράδυ σαν θα γυρνάμε απ’ τα χωράφια
Τ’ απόβραδο
Θάμαι για σένα το γλυκό ψωμί
Κι’ η ξεκούραστη κάμαρα
Με τους γερούς άσπρους τοίχους
Που κρατήσαν το φως
Κι’ όταν θα κάτσω γυναίκα στο πλάι σου
Στην άκρη του πεζουλιού με τη νύχτα
Θα γύρω το κεφάλι στον ώμο σου
Και θ’ αγαπήσω την Παναγιά
Με τα γλυκά σταγμένα της μάτια

Ε. ΒΑΚΑΛΟ

Ως τριανταφυλλάκι...

Radu Lupu (live) - Beethoven Piano Concerto no.4 (part1)

... εύχομαι Χρόνια Πολλά!

Παιχνιδιάρικη ψυχούλα μου
Υγεία κι Αγάπη!


στο gcast διαβάζει και τραγουδά Παπαδιαμάντη,
από το διήγημα «Η γλυκοφιλούσα», η Αλίκη Καγιαλόγλου

Leos Janacek - The Holy Virgin of Frydek

ένα φως από κάπου...

MASSENET- MEDITATION DE THAÏS OPERA


Joseph Calleja Renee Fleming Massenet Thais



έγειρα λίγο να ξαποστάσω για μεσημέρι
με το ραδιόφωνο ανοιχτό, μεσ' τον ύπνο μου
ερχόταν μια υπέροχη μουσική
μπλέχτηκε με όνειρα, άρχισαν τα φυλλαράκια μου
να αιωρούνται, να χρωματίζονται
να παίρνουν θέση στην ορχήστρα
να χαρίζουν χαμόγελα στους καλλιτέχνες
προσπαθούσα να τα βάλω σε θέσεις όμορφες
να είναι ευδιάκριτα τα γράμματα
να φαίνονται οι νότες,
η σοπράνο να χαμογελά,
ο μαέστρος να δίνει ρυθμό

ξύπνησα με μια αλαφράδα, τόσο βαρύ φορτίο...
ένα φως από κάπου, ναι! η μουσική

το χέρι μου και η μουσική,
αφήνουν ευχές
για ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ!

ολόκληρη ζωή...

Lang, lang ist's her...Teil 1

ζητούν ξημέρωμα αχτίδας...

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Στο περιβόλι που δεν γέννησε κορμί

μαύρες σκιές ειδώλων από τόπους αληθινούς

κουβανούν ψυχή

που ζητούν ξημέρωμα αχτίδας στο σκοτάδι,

μαθαίνουν πως να πεθαίνουν

ή γλυκαίνουν

μήπως η παύση ζει μονάχα μια στιγμή.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΨΑΛΤΗΣ


Μόλις εκδοθέν
«Επιστροφή στην ενιαία Xώρα»
εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

τα πιό, στενά...

περάσματα...

Μάνος Χατζιδάκις - Το βαλς των χαμένων ονείρων

???????????

Aπό δω...

Από κει...

Άσε με ήσυχη, θέλω να βαδίζω,

όπου, ανάμεσα...

όπως περπατώ μόνη και στα όνειρά μου...

Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων! (?)

Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων!
Κάτου από σένα ελληνικέ τρίσβαθε αιθέρα,
βλέπω· μας πας από το γέλασμα πιό πέρα
το γαληνό κι από το σάλεμα των πόνων.
Ποιό, σαν το φως, φως που φωτίζει αλλού τη σφαίρα;
Ποιό, απάνου απ' τα χρυσά κορμιά των Παρθενώνων
κι απ' τ' ασημένια μαλλιά των ελαιώνων,
έτσι ποιό φως τη γαλαζώνει την ημέρα;
Μα το γαλάζιο σου, ουρανέ μου, είναι βαθύ,
τόσο βαθύ που με το μαύρο γίνετ' ένα·
κι αν η χαρά κάτου από σε αρμονία ξανθή,
μα η λύπη χακλοπράσινη ερινύα μ' εσένα,
τρίσβαθε αιθέρα. Στη νυχτιά που είναι γλαυκή,

και η τραγωδία της ζωής πιό τραγική.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

The Student Prince - Jonas Kaufmann

το ανθογυάλι...

Η ΠΟΡΤΑ

Άνοιξε η πόρτα και έκλεισε μετά πατάγου.
Οι εντός του οικίσκου εφώναξαν
«Ποιός είναι; Βλέποντας δε ότι ουδείς είχε εισέλθει
και ότι απάντησις καμιά δεν ήρχετο, οι εντός του δωματίου
συνεπέραναν: Αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.
Και όμως, η άπνοια ήτο απόλυτος.
Θα έλεγε κανείς ότι ο χρόνος είχε σταματήσει.
Παρ, όλον τούτο, πίσω απ' το κλειστό παράθυρο
παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που ταλαντεύεται
από ριπάς Ανέμου.
Εις το δωμάτιον κάτι ανεκύκλιζε τον μέχρι προ ολίγου
αέρα – σαν να κτυπούσαν, τώρα, εκεί,
πτερά πελώριου πελαργού,
σαν να πτερούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος
το φέγγος των ουρανών εις το κλειστόν δωμάτιον
επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.
Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους.
Έπειτα όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι,
που ευρίσκετο επί μικράς
κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι...
Τα χάρτινα λουλούδια
που περιείχε το δοχείον μεγάλωναν ακαριαίως
σαν άνθη κήπου αληθινά και
ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως,
σαν τόπος αγιότητος, σαν τόπος αγιωσύνης.


ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ «Οκτάνα»

Katie Melua - Nine Million Bicycles

παραμύθι ν' αρχινίσει...

Λεξούλα, λεξούλα ντύνω τη φωνή μου

Βουτώ από ψηλά, σαν μελισσάκι
προσγειώνομαι...
στη ψηλή κορφούλα

Περιμένω το δείλι
το φεγγαράκι
να προβάλλει...

Στην απόμερη γωνιά
εκεί στην ξερολιθιά
εκεί που μυρίζει
θρούμπι και θυμάρι

εκεί που πλέκει τον ιστό της
από το δικό μου αδράχτι
τις δικές της ιστορίες
μια ταχύτατη αράχνη

Φυσά ο άνεμος, βουίζουν
τα φτερά του στου καλυβιού μου
τα πλευρά...

Ανοιχτά σου έχω, Αγάπη
η νεραϊδούλα τράβηξε
το σύρτη...

Περιμένω τον χρόνο
να γυρίσει
Ανέμους να δέσει

το σεληνόφως να προβάλλει
μες το κοχύλι
ένα μοναδικό
δικό μας παραμύθι
ν' αρχινίσει...

...

Μελισσάκι, πρώτη φορά...

Αν θέλουν μπορούν να συνεχίσουν
το κοτσυφάκι μου,
ανόητες αγάπες,
ο έραστης της ποίησης,
με της τσιγγάνας τη διαίσθηση,
το κοριτσάκι τον αέρα λουλουδιώνε,
ιστορία να πλεχτεί με τις λεξούλες,
πουλάκι, ανόητος, εραστής, τσιγγάνα, γαρυφαλο στ' αυτί

Εσύ, έτσι πες τους...

...

Tάραξε πάλι το νερό,
σβύσε τα ίχνη μου πάλι.
Πες τους πως είμαι ένας ελεύθερος Άνεμος που γυρνά
μέσα στο μέλλον. Πως σε κάθε δέντρο έχω δεμένο
κι από ένα χρυσοσέλωτο Άλογο. Πες τους πως,
εγώ κι ο ΗΛΙΟΣ είμαστε πάντοτε σε πορεία.
Πως όταν κάθε Κυριακή ντύνομαι τις ελπίδες μου
γιομίζει καθώς περπατώ ο κόσμος.

Εσύ, έτσι πες τους.
Πως δεν σούγραψα τίποτα. Πως σούστειλα μονάχα
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα
φεγγάρι μέσα σε μιά στέρνα.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ