Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων! (?)

Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων!
Κάτου από σένα ελληνικέ τρίσβαθε αιθέρα,
βλέπω· μας πας από το γέλασμα πιό πέρα
το γαληνό κι από το σάλεμα των πόνων.
Ποιό, σαν το φως, φως που φωτίζει αλλού τη σφαίρα;
Ποιό, απάνου απ' τα χρυσά κορμιά των Παρθενώνων
κι απ' τ' ασημένια μαλλιά των ελαιώνων,
έτσι ποιό φως τη γαλαζώνει την ημέρα;
Μα το γαλάζιο σου, ουρανέ μου, είναι βαθύ,
τόσο βαθύ που με το μαύρο γίνετ' ένα·
κι αν η χαρά κάτου από σε αρμονία ξανθή,
μα η λύπη χακλοπράσινη ερινύα μ' εσένα,
τρίσβαθε αιθέρα. Στη νυχτιά που είναι γλαυκή,

και η τραγωδία της ζωής πιό τραγική.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ