...των παιδικών ματιών μου το νερό...

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Οι ποιητές κατοικούν έξω απ' το φόβο.
Κι όπως ο ήλιος φωτίζει απ' ευθείας, κ' εκείνοι: μιλούν
απ' ευθείας. Παλάμη δεν δύνεται να τους κλείσεις το στόμα,
να δεσμεύσει το θείο τους πάθος. Γνωρίζοντας
από τι πάστα γίνονται οι βασιλιάδες, ξέρουν
να διαχωρίζουν του θεού τους νόμους απ' τους νόμους τους.
Επαναλαβαίνουνε, όπως το σύνθημα οι φύλακες,
την αλήθεια που απαγορεύεται.
Ο ποιητής
είναι το πνεύμα της γης που σηκώνεται όταν
γίνεται σκότος και λάμπει όπως ένα
κομμάτι αστραπής σε μεγάλο
ύψος τη νύχτα."

Νικηφόρος Βρεττάκος

‘’Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!

«Σ' εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων
ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,
στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε
στην φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος
ζώντας μια ολόκληρη ζωή...»


Του ιδίου


Σ' ευχαριστώ, όμορφη κορασίδα, Mist ...
σαν να μου έδωσες πίσω τη φωνή μου