των ροδιώνε καιρός...

Σαν αεράκι [...] που κυματίζουν φύλλα
έφερα ρόδια όμορφα, που’ χουν γλυκιά τη μνήμη

Άγγελε, μόνον στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;
Στ’ όνομ’ Αυτού που σ’ τάπλασε, τ’ αγγειό της ερημιάς τα θέλει.
Ιδού που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα,
Χωρίς φιλί, χαιρετισμό, ματιά βασίλισσές μου!
Τα θέλω γω, να τάχω γω, να τα κρατώ κλεισμένα,
Εδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες.
Κι’ άκουσα που ‘λέγετε «Πουλί, γλυκιά πούν’ η φωνή σου!»
Αηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίση·
Καλές πνοές παρηγοριά στην βαριά νύχτα κι’ έρμη·
Με σας να πέσω στο σπαθί, κι’ άμποτε νάμαι πρώτη!

Το στραβό φέσι στο χορό τ’ άνθια στ’ αυτί στολίζει,
Τα μάτια δείχνουν έρωτα για τον απάνου κόσμο,
Και στη θωριά του είν’ όμορφο το φως και μαγεμένο!

Τα σπλάχνα μου κι’ η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν,
Κι ‘ όσ’ άνθια θρέφει και καρπούς τοσ’ άρματα σε κλειούνε.

Φεύγω τ’ αλόγου την ορμή και του σπαθιού τον τρόμο.
Τ’ ονείρου μάταια πιθυμιά, κι’ όνειρο αυτή ‘ν’ η ίδια!
Εγύρισε η παράξενη του κόσμου ταξιδεύτρα,
Μούπε με θείο χαμόγελο βρεμένο μ’ ένα δάκρυ
Κοψ’ το νερό στη μάνα του μπασ’ το στο περιβόλι,
στο περιβόλι της ψυχής το μοσχαναθρεμμένο.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


Καλό μήνα!!!!!!!!