ΜΕ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ

Στο ουράνιο πλήθος των ψυχών θα σε ζητήσω
μεσ’ στην εκμηδένιση νέος και θεάρεστος.
Εγώ στους μαιάνδρους των ονείρων μπερδεύτηκα
σε κάθε βήμα η γη με ανατρέπει.
Ολόξανθη
θα φεύγεις απ’ τα κράτη
έχοντας και τα δυό σου χέρια
πάνω στην ήβη που σκιρτά
ολόξανθη
γυρίζεις υγρή στις πρωτεύουσες
ένα κοχύλι του θαλάσσιου κρημνού η μαργαρίτα των άκρων σου
και οι νύχτες γλυκά μακροσκελείς...
Θυμάμαι τώρα μονάχος με τ’ αστέρια
χωρίσαμε απόβραδο και πήγαινες
φρεσκοβγαλμένη από την αγκαλιά μου–
ζούσαν ακόμη τα βήματα του κήπου ενώ έφευγες
παίρνοντας το χώρο μαζί σου.
Έχω στη μνήμη το υγρό φυτό με τα φύλλα του
που είναι πεσμένα φτερά πουλιού και τ’ όνομα του
Justita – ο Ήλιος του Εθνικού Κήπου
μέσα στο απόγευμα των φυλλωμάτων μικρός φωτοστέφανος.
Από κόκκινο αίμα ο άγγελος έβγαινε
και χύνεται στη σινδόνη τ’ ουρανού
μα η ρομφαία λάμπει
στίλβοντας τη δικαιοσύνη που είν’ ό έρωτας.
Κάθομαι μια στιγμή στο κορινθιακό κιονόκρανο
πλάι στο ρυάκι με το βυθισμένο σπόνδυλο
για να φέρω τον ιερό απελπισμό, αρχαίες ώρες.

Δεν υπάρχεις...

Νίκος Καρούζος

Ομορφιές...

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Μέσα στο φως σου γίνομαι πουλί
και τραγουδώ όλη μέρα σαν το σπίνο.
Μιάς πεταλούδας παίρνω τα φτερά
τα θεία τα ολόασπρα σαν το νέο κρίνο.

Σφαλώ τα βλέφαρά μου, εντός μου φως.
Τ' ανοίγω· φως παντού, όλο φως τριγύρω·
και λέω: Ήλιε, τι θάνατος λαμπρός
μες σε μιά τέτοια, θεία φωτοπλημμύρα!

Μελισάνθη


Σ' ευχαριστώ καλό μου...

'Air' from Suite No.3 in D major - Johann Sebastian Bach

Η κυρά της θάλασσας

Αναβοσβύνουν τα πανιά κάτω απ’ τον πύργο της βασίλισσας
που το φωτίζουν με τα νέφη τους οι δυναστείες των ρόδων
στο ακροθαλάσσι, εκεί που γράφουν οι καιροί των ωκεανών τα ονόματα
που έγχρωμες αύρες κατοπτρίζονται στα βότσαλα
όταν αποσύρεται
το ήσυχο κυματάκι, κάτω απ’ τους αυλούς ενός ανέμου που φέγγει.
Εκεί μαζεύει σε όστρακα – Μάη μήνα η Μαργαρίτα –
εκεί στολίζει την απέραντη κάμαρα της ψυχής της
με τις ανταύγειες των μεγάλων θαλασσών, κρεμώντας
χρυσές κουρτίνες στου μοναχικού της πύργου τα παράθυρα.

Των ναυτικών τα μάτια πλήρη από θαλασσινή αρμονία
καθρεφτισμένα βρίσκονται στα βότσαλα που μαζεύει
να χτίσει ένα καινούργιο σπίτι απάνω στα διαμάντια των μελτεμιών.

Σηκώνοντας το φόρεμά της σ’ ένα θαλασσένιο αμάξι,
της βάφει ο μπάτης τα μαλλιά, γέρνει τ’ αυτιού της
ο γαλάζιος κρίνος
άνεμοι ζαφειριών λικνίζουνε μες στα όνειρά της τα καράβια

~~~~~~~~~~~


Νικηφόρος Βρεττάκος

Έλα, να σου ψιθυρίσω...

... βήμα κι επανάληψη
βήμα κι ευχή

γλυκαίνει ο εγκέφαλος
αφαιρώ, αφαιρώ και κάνω βήμα

γλυκαίνω τη σκέψη
βουτώ κι αγκαλιάζω

πιάνω νερό κι αλαφραίνω
κυλώ στα βότσαλα

στροβιλίζομαι,
αγκαλιάζω και φτάνω...

φτάνω κι ακουμπώ...
ψιθυρίζω, ψυχή μου

πλησίασε, σιμά...

το νερό φέρνει κάθαρση
φέρνει χαρά...