...σαν τις φλέβες που βουίζει το αίμα

ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ ΣΤΙΧΟ

Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα.
Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα ένιωθε γερή την αρμα-
τωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του,
σαν τις φλέβες που βουίζει το αίμα.

Μιας αγάπης με ακατάλυπτο ρυθμό, ακατανίκητης σαν τη
μουσική
και παντοτινής
γιατί γεννήθηκε όταν γεννηθήκαμε και σαν πεθάνουμε,
αν πεθαίνει, δεν το ξέρουμε ούτε εμείς ούτε κανείς άλλος.

Παρακαλώ το θεό να με συντρέξει να πω σε μιά στιγμή
μεγάλης ευδαιμονίας, ποιά είναι αυτή η αγάπη
κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος από την ξενιτιά, κι ακούω
το μακρινό βούισμα της, σαν τον αχό της θάλασσας
που έσμιξε με το ανεξήγητο δρολάπι.

Και παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι και πάλι το φάντα-
σμα του Οδυσσέα, με τα μάτια κοκκινισμένα από του
κυμάτου την αρμύρα
κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που
βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το σκυλί του
που γέρασε προσμένοντας στη θύρα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (απόσπασμα)



Μια θολούρα σήμερα στο μυαλό μου, ένας διαμαντένιος κόμπος
έχει σταθεί στο δακρικό μου αδένα, μια αναστάτωση στο στέρνο μου...
προσπαθώ να σου στείλω εκείνη τη ζαχαρίτσα να γλυκάνω το πρωινό σου,
το ξέρεις Αγάπη πως για να γλυκαίνει εκείνη η ΑΓΓΑΛΙΑ
πρέπει ψυχή μου να πετούμε τα άχρηστα, εκεί στους βράχους.

Tο ξέρεις εκεί στέκομαι, κι εκείνος ο Θεός
με την τρίαινα στα χέρια μ' ένα μαγικό τρόπο
αντικαθιστά την τρίαινα και μεταμορφώνεται στο μικρό παιχνιδιάρη
που επιμένει να μου κλείνει μάτι και να σε κλείνει μέσα μου,

ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ!