Καλή Χρονιά!

ΕΙΡΗΝΗ

Νάσκυβε ταπεινό το χέρι μου κι’ ησυχασμένο
Στη μεγάλη χωματένια παλάμη σου
Και με γερτά μάτια ακουμπισμένα
Στ’ αγαπημένο σου κορμί μονάχα
Να περπατούσα στ’ αχνάρια σου
Με τη βουλή τη δικιά σου

Μονάχη τόσο. Ένα δέντρο βουβό
Που παρασταίνει το δάσος...

Το βράδυ σαν θα γυρνάμε απ’ τα χωράφια
Τ’ απόβραδο
Θάμαι για σένα το γλυκό ψωμί
Κι’ η ξεκούραστη κάμαρα
Με τους γερούς άσπρους τοίχους
Που κρατήσαν το φως
Κι’ όταν θα κάτσω γυναίκα στο πλάι σου
Στην άκρη του πεζουλιού με τη νύχτα
Θα γύρω το κεφάλι στον ώμο σου
Και θ’ αγαπήσω την Παναγιά
Με τα γλυκά σταγμένα της μάτια

Ε. ΒΑΚΑΛΟ

Ως τριανταφυλλάκι...

Radu Lupu (live) - Beethoven Piano Concerto no.4 (part1)

... εύχομαι Χρόνια Πολλά!

Παιχνιδιάρικη ψυχούλα μου
Υγεία κι Αγάπη!


στο gcast διαβάζει και τραγουδά Παπαδιαμάντη,
από το διήγημα «Η γλυκοφιλούσα», η Αλίκη Καγιαλόγλου

Leos Janacek - The Holy Virgin of Frydek

ένα φως από κάπου...

MASSENET- MEDITATION DE THAÏS OPERA


Joseph Calleja Renee Fleming Massenet Thais



έγειρα λίγο να ξαποστάσω για μεσημέρι
με το ραδιόφωνο ανοιχτό, μεσ' τον ύπνο μου
ερχόταν μια υπέροχη μουσική
μπλέχτηκε με όνειρα, άρχισαν τα φυλλαράκια μου
να αιωρούνται, να χρωματίζονται
να παίρνουν θέση στην ορχήστρα
να χαρίζουν χαμόγελα στους καλλιτέχνες
προσπαθούσα να τα βάλω σε θέσεις όμορφες
να είναι ευδιάκριτα τα γράμματα
να φαίνονται οι νότες,
η σοπράνο να χαμογελά,
ο μαέστρος να δίνει ρυθμό

ξύπνησα με μια αλαφράδα, τόσο βαρύ φορτίο...
ένα φως από κάπου, ναι! η μουσική

το χέρι μου και η μουσική,
αφήνουν ευχές
για ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ!

ολόκληρη ζωή...

Lang, lang ist's her...Teil 1

ζητούν ξημέρωμα αχτίδας...

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Στο περιβόλι που δεν γέννησε κορμί

μαύρες σκιές ειδώλων από τόπους αληθινούς

κουβανούν ψυχή

που ζητούν ξημέρωμα αχτίδας στο σκοτάδι,

μαθαίνουν πως να πεθαίνουν

ή γλυκαίνουν

μήπως η παύση ζει μονάχα μια στιγμή.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΨΑΛΤΗΣ


Μόλις εκδοθέν
«Επιστροφή στην ενιαία Xώρα»
εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

τα πιό, στενά...

περάσματα...

Μάνος Χατζιδάκις - Το βαλς των χαμένων ονείρων

???????????

Aπό δω...

Από κει...

Άσε με ήσυχη, θέλω να βαδίζω,

όπου, ανάμεσα...

όπως περπατώ μόνη και στα όνειρά μου...

Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων! (?)

Δόξα στο φως σου, ιερή γη, χαρά των αιώνων!
Κάτου από σένα ελληνικέ τρίσβαθε αιθέρα,
βλέπω· μας πας από το γέλασμα πιό πέρα
το γαληνό κι από το σάλεμα των πόνων.
Ποιό, σαν το φως, φως που φωτίζει αλλού τη σφαίρα;
Ποιό, απάνου απ' τα χρυσά κορμιά των Παρθενώνων
κι απ' τ' ασημένια μαλλιά των ελαιώνων,
έτσι ποιό φως τη γαλαζώνει την ημέρα;
Μα το γαλάζιο σου, ουρανέ μου, είναι βαθύ,
τόσο βαθύ που με το μαύρο γίνετ' ένα·
κι αν η χαρά κάτου από σε αρμονία ξανθή,
μα η λύπη χακλοπράσινη ερινύα μ' εσένα,
τρίσβαθε αιθέρα. Στη νυχτιά που είναι γλαυκή,

και η τραγωδία της ζωής πιό τραγική.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

The Student Prince - Jonas Kaufmann

το ανθογυάλι...

Η ΠΟΡΤΑ

Άνοιξε η πόρτα και έκλεισε μετά πατάγου.
Οι εντός του οικίσκου εφώναξαν
«Ποιός είναι; Βλέποντας δε ότι ουδείς είχε εισέλθει
και ότι απάντησις καμιά δεν ήρχετο, οι εντός του δωματίου
συνεπέραναν: Αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.
Και όμως, η άπνοια ήτο απόλυτος.
Θα έλεγε κανείς ότι ο χρόνος είχε σταματήσει.
Παρ, όλον τούτο, πίσω απ' το κλειστό παράθυρο
παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που ταλαντεύεται
από ριπάς Ανέμου.
Εις το δωμάτιον κάτι ανεκύκλιζε τον μέχρι προ ολίγου
αέρα – σαν να κτυπούσαν, τώρα, εκεί,
πτερά πελώριου πελαργού,
σαν να πτερούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος
το φέγγος των ουρανών εις το κλειστόν δωμάτιον
επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.
Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους.
Έπειτα όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι,
που ευρίσκετο επί μικράς
κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι...
Τα χάρτινα λουλούδια
που περιείχε το δοχείον μεγάλωναν ακαριαίως
σαν άνθη κήπου αληθινά και
ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως,
σαν τόπος αγιότητος, σαν τόπος αγιωσύνης.


ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ «Οκτάνα»

Katie Melua - Nine Million Bicycles

παραμύθι ν' αρχινίσει...

Λεξούλα, λεξούλα ντύνω τη φωνή μου

Βουτώ από ψηλά, σαν μελισσάκι
προσγειώνομαι...
στη ψηλή κορφούλα

Περιμένω το δείλι
το φεγγαράκι
να προβάλλει...

Στην απόμερη γωνιά
εκεί στην ξερολιθιά
εκεί που μυρίζει
θρούμπι και θυμάρι

εκεί που πλέκει τον ιστό της
από το δικό μου αδράχτι
τις δικές της ιστορίες
μια ταχύτατη αράχνη

Φυσά ο άνεμος, βουίζουν
τα φτερά του στου καλυβιού μου
τα πλευρά...

Ανοιχτά σου έχω, Αγάπη
η νεραϊδούλα τράβηξε
το σύρτη...

Περιμένω τον χρόνο
να γυρίσει
Ανέμους να δέσει

το σεληνόφως να προβάλλει
μες το κοχύλι
ένα μοναδικό
δικό μας παραμύθι
ν' αρχινίσει...

...

Μελισσάκι, πρώτη φορά...

Αν θέλουν μπορούν να συνεχίσουν
το κοτσυφάκι μου,
ανόητες αγάπες,
ο έραστης της ποίησης,
με της τσιγγάνας τη διαίσθηση,
το κοριτσάκι τον αέρα λουλουδιώνε,
ιστορία να πλεχτεί με τις λεξούλες,
πουλάκι, ανόητος, εραστής, τσιγγάνα, γαρυφαλο στ' αυτί

Εσύ, έτσι πες τους...

...

Tάραξε πάλι το νερό,
σβύσε τα ίχνη μου πάλι.
Πες τους πως είμαι ένας ελεύθερος Άνεμος που γυρνά
μέσα στο μέλλον. Πως σε κάθε δέντρο έχω δεμένο
κι από ένα χρυσοσέλωτο Άλογο. Πες τους πως,
εγώ κι ο ΗΛΙΟΣ είμαστε πάντοτε σε πορεία.
Πως όταν κάθε Κυριακή ντύνομαι τις ελπίδες μου
γιομίζει καθώς περπατώ ο κόσμος.

Εσύ, έτσι πες τους.
Πως δεν σούγραψα τίποτα. Πως σούστειλα μονάχα
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα
φεγγάρι μέσα σε μιά στέρνα.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Aν...

συναντήσεις την τρυφερότητά μου
μην ξεχάσεις,

να την νταντέψεις

Moon - Solo Dance by Yang LiPing

...όταν μιλούν τα δάχτυλα...

Yo-Yo Ma: Elgar Cello Concerto, 1st mvmt

Όταν μιλούν τα δάχτυλα
μαραίνονται τα νύχια

όμορφα με συμπλήρωσες
Churchwarden

Ήλιος...

... κόκκινος λαμπρός,

Ε! καρδούλα?

Καλημέρα!!!!!!!!!!

ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Γέλιο των θεών, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, που δρομείς,
του πλοίου μας ευλογία,
όμοια γαλήνη σου βαθιά κι όμοια βαθιά θ' ακούαμε μεις
εδώ την τρικυμία.

Κάτου απ' την πάχνη αναρριγά, με του κορμιού της την οργή
νωχέλεια, περιστέρα
η Αθήνα, κι ηδονεύεται και σα νυμφίον ακαρτερεί
τον ήλιο από πέρα.

Είναι που αιθερίασεν, ο ουρανός χήτη του Πήγασου, ξανθή
του Παρθενώνα μοίρα,
ποτήρι και ξανάστροφα το κρέμει ο Δίας για να χυθεί
τ' ονειροΦΩΣ πλημμύρα.

Άσωτο φτάνω εγώ παιδί σε σας, να λυγιστώ
στην αύρα σα λουλούδι,
χώμα, ουρανέ και θάλασσα της Αττικής, που σας χρωστώ
τα πάντα, το Τραγούδι!

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
(ΝΗΠΕΝΘΗ)

...των παιδικών ματιών μου το νερό...

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Οι ποιητές κατοικούν έξω απ' το φόβο.
Κι όπως ο ήλιος φωτίζει απ' ευθείας, κ' εκείνοι: μιλούν
απ' ευθείας. Παλάμη δεν δύνεται να τους κλείσεις το στόμα,
να δεσμεύσει το θείο τους πάθος. Γνωρίζοντας
από τι πάστα γίνονται οι βασιλιάδες, ξέρουν
να διαχωρίζουν του θεού τους νόμους απ' τους νόμους τους.
Επαναλαβαίνουνε, όπως το σύνθημα οι φύλακες,
την αλήθεια που απαγορεύεται.
Ο ποιητής
είναι το πνεύμα της γης που σηκώνεται όταν
γίνεται σκότος και λάμπει όπως ένα
κομμάτι αστραπής σε μεγάλο
ύψος τη νύχτα."

Νικηφόρος Βρεττάκος

‘’Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!

«Σ' εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων
ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,
στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε
στην φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος
ζώντας μια ολόκληρη ζωή...»


Του ιδίου


Σ' ευχαριστώ, όμορφη κορασίδα, Mist ...
σαν να μου έδωσες πίσω τη φωνή μου

χορός...

Jiri Kylian - Bella Figura



Finale From Petite Mort - Jiri Kylian - Mozart



Glass Violin Concerto


Cloud Gate Dance Theatre of Taiwan - Moonwater

Έλα φυλλαράκι μου...

Leos Janacek - "The Cunning Little Vixen" (2/8)

Έλα φυλλαράκι μου
πέσε στην αγγαλιά μου
της αλεπουδίτσας
να τρέξουμε τα όνειρα,

αγάπη σαν τη δικιά μου...

...

μπήξε τα μάτια σου
στα χείλη
ν' αναδυθούνε ρίζες

τόση ομορφιά...

Anna Moffo - Bachianas Brasileiras N. 5 - Ária (Cantinela)





Renée Fleming, O mio babbino caro




Bidu Sayão - Bachiana nº 5 - Cantilena

η χαρά των ήχων έρχεται ως το αίμα...

TI EINAI H MOYΣΙΚΗ

Σαν την πηγή που ακούεται μακριά
στους δροσερούς καρπούς και στις σκιές των εντόμων
έρποντας ο λαμπρός αστρίτης
όπου σε μάζες ονείρου φλέγεται ο τραγοπόδης
η χαρά των ήχων έρχεται ως το αίμα
ως την αγαλματώδη σιωπή του νου.

Νίκος Καρούζος

Το σπίτι όπου ζήσαμε με ακολουθεί.

Nέφος το ποίημα,
μπορεί και φως,–
σώμα δεν έχει.
Στο σώμα σου υπάρχω.

Το σπίτι όπου ζήσαμε
με ακολουθεί.
Όμως δεξιά του δρόμου
είδα ένα δάσος
μωβ και χρυσό.
Κ' η θλίψη
που δεν τόδες.

Γιάννης Ρίτσος
"Ερωτικά"

μια νυφούλα φθινόπωρο...

Αγάπη!!!!!

όταν βρω τη λαλιά μου θα σου πω πόσο όμορφα ήτανε...

σου φυλάω αποχρώσεις όμορφες

μυστικά θα στις ψιθυρίσω,

τώρα μόνο Αγάπη σου αφήνω

ψυχή μου!!

osa den mporoun ta logia...

Paganini: Viola de Arco, Bashmet e os solistas de Moscou (1)





Stravinsky - Canção Russa - Viola de Arco - Yuri Bashmet

pou na mi matwnei pote h eulaveia...

Na xarazesai sti zwh toso prosektika,

pou na mi matwnei pote h eulaveia.

Genou futo triwn genewn kai sunama parthenos

Odusseas Eluths, ek tou plhsion

Chambao- Paco de Lucia. Tango Flamenco !

...

kapou, kapou

xreiazetai n' anasainei

o ANEMOS

xaideuontas trufera...

fulla

akoubontas tis ghines kardies tous

Genius, επειδή είμαι και λίγο τσιγγάνα...

αγάπες!!!!!!!!

101 Strings Autumn Leavas

ένα άστρο γεννιέται...

Salento - René Aubry (Album - Plaisirs D'Amour)

να 'ναι όμορφη!!!!!!

ακροβασίες...

Μπορώ?

Είστε υπέρβαρη, μα...

σηκώνω τα ποδαράκια μου,

σε βουτάω αγγαλιά

και

up and dawn...

είναι υπέροχα να αιωρείσαι,

ΜΑΖΙ ΜΟΥ!!!!!

Θα χτυπήσεις, πάλι θα γδάρεις

τα γόνατα σου,

ά φ η σ έ μ ε , είναι υπέροχο

τούτο το παιχνίδι της

α ι ώ ρ η σ η ς ! !

Tόση...

ομορφιά!

σαν την άκρη των χειλιών!

Έτσι ανατέλλουν τα χρώματα,

όπως οι λέξεις...

Dance of the Blessed Spirits - Gluck

θέλω να χορέψω...

Τύχη γλυκιά

να την συναντάς σε ιερούς δρόμους...

Σήμερα φόρεσα τα σκουλαρίκια μου

τριαντάφυλλο...

Θα την χορέψω,

θα χορέψει μαζί μου!

Joshua Bell playing The Girl with the Flaxen Hair by Debussy.

εδώ...

ίδια διαδρομή,

ίδια λαχτάρα,

Αγάπη...

Γλυκό 'ναι της Παράδεισος
Να μελετάς τα κάλλη·
Πικρή 'ναι η φοβερότατη
του κόσμου ανεμοζάλη·
Μον' εδώ φθάνει αντίλαλος

Δε φθάνει η τρικυμιά.

Διονύσιος Σολωμός
(απόσπασμα)

των ροδιώνε καιρός...

Σαν αεράκι [...] που κυματίζουν φύλλα
έφερα ρόδια όμορφα, που’ χουν γλυκιά τη μνήμη

Άγγελε, μόνον στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;
Στ’ όνομ’ Αυτού που σ’ τάπλασε, τ’ αγγειό της ερημιάς τα θέλει.
Ιδού που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα,
Χωρίς φιλί, χαιρετισμό, ματιά βασίλισσές μου!
Τα θέλω γω, να τάχω γω, να τα κρατώ κλεισμένα,
Εδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες.
Κι’ άκουσα που ‘λέγετε «Πουλί, γλυκιά πούν’ η φωνή σου!»
Αηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίση·
Καλές πνοές παρηγοριά στην βαριά νύχτα κι’ έρμη·
Με σας να πέσω στο σπαθί, κι’ άμποτε νάμαι πρώτη!

Το στραβό φέσι στο χορό τ’ άνθια στ’ αυτί στολίζει,
Τα μάτια δείχνουν έρωτα για τον απάνου κόσμο,
Και στη θωριά του είν’ όμορφο το φως και μαγεμένο!

Τα σπλάχνα μου κι’ η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν,
Κι ‘ όσ’ άνθια θρέφει και καρπούς τοσ’ άρματα σε κλειούνε.

Φεύγω τ’ αλόγου την ορμή και του σπαθιού τον τρόμο.
Τ’ ονείρου μάταια πιθυμιά, κι’ όνειρο αυτή ‘ν’ η ίδια!
Εγύρισε η παράξενη του κόσμου ταξιδεύτρα,
Μούπε με θείο χαμόγελο βρεμένο μ’ ένα δάκρυ
Κοψ’ το νερό στη μάνα του μπασ’ το στο περιβόλι,
στο περιβόλι της ψυχής το μοσχαναθρεμμένο.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


Καλό μήνα!!!!!!!!

Fractals with Chi Mai (Ennio Morricone)

ταινίες, θρύλοι...

Samuel Barber - Adagio for Strings, op.11. Uncut

Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τους εδώ...

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτικό φως
σφιγμένα χείλη κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκωτόνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.
Γυρίσαμε· πάντα κινάμε γιά να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μιά χούφτα χώμα, στις άδειες παλάμες.

Κι όμως αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού
το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου
που μας άφηνε θαυματουργά στη θάλασσα
την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες·
αγάπησα κάποιους ανθρώπους άγνωστους
απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας,
σημάδια πως ο κόσμος είναι μεγάλος.
Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τους εδώ, αυτές τις κολώνες·
κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά
σε βούρλα και σε καλάμια νησιά
που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάσει
ο κουπολάτης, κι ας γεννήθηκα κοντά
στη θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλά μου
σαν είμαι κουρασμένος–δεν ξέρω πιά που γεννήθηκα.

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι
και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό
τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα
μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές·
πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι
λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου
λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ’ τη βροχή
σκόρπιες κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.

Γιώργος Σεφέρης

απόκοσμα σινιάλα, γνέφουν...

Ανάμεσα στην ισημερία της άνοιξης και την ισημερία του φθινοπώρου

Άνοιξε τα μάτια και ξεδίπλωσε

το μαύρο πανί πλατιά και τέντωσε το

άνοιξε τα μάτια καλά στύλωσε τα μάτια

προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις

πως το μαύρο πανί ξεδιπλώνεται

όχι μέσα στον ύπνο μήτε μέσα στο νερό

μήτε σαν πέφτουνε τα βλέφαρα ρυτιδωμένα

και βουλιάζουνε λοξά σαν τα κοχύλια,

τώρα ξέρεις πως το μαύρο τύμπανο

σκεπάζει ολόκληρο τον ορίζοντά σου

όταν ανοίξεις τα μάτια ξεκούραστος, έτσι.

Ανάμεσα στην ισημερία της άνοιξης και την ισημερία του φθινοπώρου

εδώ είναι τα τρεχούμενα νερά εδώ είναι ο κήπος

εδώ βουίζουν οι μέλισσες μες τα κλωνάρια

και κουδουνίζουνε στ’ αυτιά ενός βρέφους

και ο ήλιος να! και τα πουλιά του παραδείσου

ένας μεγάλος ήλιος πιό μεγάλος απ’ το φως.


Γιώργος Σεφέρης

the rain

... να σκάει το κύμα, να γλείφει...

... να σκάει, να γλείφει
να περιμένω, να λούζομαι
να μετρώ ανοίγματα

να τραγουδώ
πήραμε τη ζωή μας...

μετρήσαμε
αγγαλιάσαμε
αγαπήσαμε...

Βούτηξα, ψάχνοντας Σε,
στα βάθη...

Πάντα, όπως γνωρίζεις...

Ανάλαφρη
στην «ελαφρότητα»

Σ' αγαπώ, αγαπώ
προσμένοντας Σε!

ΣΥ...!


Πριν εκπνεύσει για τα καλά το καλοκαιράκι
και γίνει απαραίτητη η κουβερτούλα (γλυκάνει η Αγγαλιά)
ξαναφέρνω τούτα τα λογάκια εδώ...
με την τρυφερή φωνή της Σαβίνας... έχει τόση τρυφερότητα
τούτο το τραγούδι...

Kogan "Cantabile" by Paganini

πέταξε φτερούλι, πέταξε...

Τζένη τη λέγανε την αδελφή ψυχή μου
Τζένη με τα χρυσά μαλλιά
Τζένη που ζούσε στο κορμί μιας Ιουδαίας πόρνης
Ήμουν παιδί
Ήμουν οι λιγοστές που 'χε για το βυθό γνώσεις,
η ελάχιστη εκείνη δρασκελιά από την εκστατική ενόραση
εώς την εγκληματική φρενίτιδα,
τα όμορφα κρίνα στου αποχωρισμού τον κάμπο

κι ακόμη ο εορτασμός στο ηλιόλουστο αλώνι.

Ήμουν η Τζένη που μπορούσε πάνω μου να στηριχτεί.
Ήταν η ομοηχία της εσωτερικής μου ζωής.

Επέμενα πεισματικά
αν δεν παλέψεις δεν νικάς,
αν δεν προκαλέσεις τη δύναμη
εκείνη δεν γίνεται ευμενής μαζί σου.

Τζένη την λέγανε την αδελφή ψυχή μου
Τζένη με τα χρυσά μαλλιά
ένα δροσερό μήλο, ένα ζευγάρι φτερά.



Μόνο καλό μπορείς να μου κάνεις (της είπα)
κάποτε που περπατούσαμε στην αμμουδιά
Τον εαυτό σου μόνο σκέφτεσαι πάλι ανταποκρίθηκε
και πλησίασε το κοχύλι στο ωτό της
και εγροίκα μια μελωδία μυστική
γεννημένη απ' τα σπλάχνα της θάλασσας

Τζένη, ω αδελφή μου την παρακάλεσα,
εθώρησε μες τα μάτια μου,
η Τζένη ξημερώνει.


Με συνοδεία το τραγούδι του γλάρου
με το εγκώμιο της νεράιδας να ανθίζει την νεαρά ψυχή της
αισθάνθηκε στο στέρνο της το γλάυκο κυανό φως που ακτινικά ανατέλλει

Τα δυο μου πόδια γίνηκαν ουρά
δυο χελιδόνια μου χάρισαν την πτήση κι ένα ζευγάρι φτερά,
χωρίς να καυχάται ο ωκεανός φυλάει μυθικούς θησαυρούς,
γαλάζια μυστικά

Τυρκουάζ.


Κάποιο κύμα μεταμορφώθηκε σε αφρό
ίσως για να χαιδέψει τα θεόπλαστα άκρα της,
ίσως γιατί ερωτεύτηκε την αμμουδιά.


Εσύ όμως Τζένη στην εσωτερική μου ζωή ας φέρνεις πάντοτε χαρά.

Στην τελευταία σκηνή, το θερινό ηλιοστάσιο,
το κοχύλι στον ήσυχο βυθό,
το μαντήλι της μονάχο στην έρημη αμμουδιά

Ένα γλαύκο συναίσθημα..

Τυρκουάζ.

A Dream within a Dream - Alan Parsons Project

πρωϊνό...

...είθε να ' ναι γλυκό!

Να πας να την δεις...

L'âge des ténèbres – Τα χρόνια της Μαυρίλας

...αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου

Τόσες μέρες, άι, τόσες μέρες
να σε βλέπω τόσο ακλόνητη και τόσο κοντά μου,
πως πληρώνεται αυτό, με τι το πληρώνω;

Η αιμόχαρη άνοιξη
στα δάση ξύπνησε,
βγαίνουν οι αλεπούδες απ’ τις σπηλιές τους,
τα ερπετά πίνουν δροσιά,
και εγώ πάω μαζί σου πάνω στα φύλλα,
ανάμεσα στα πεύκα και σιωπή,
κι αναρωτιέμαι αν τούτη την ευδαιμονία
πρέπει να την πληρώσω, πως και πότε.

Απ’ όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ’ ότι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν’ αγγίξω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ’ αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πως να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πως αγαπάν,
δεν ξέρω πως αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
Μ’ αρέσεις κάθε βράδυ και πιό πολύ.

Που να ‘ναι λέω; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ’ τις βερυκοκιές.

Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι όχι γι’ αυτό,
για τόσα πράγματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να ‘ναι ο έρωτας
μισόκλειστός και ολικός,
ιδιάζων και τρομαχτικός,
σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ’ αστέρια
και χωρίς μέτρο-όριο, σαν το φιλί.


Πάβλο Νερούδα

Pink Floyd Shine On You Crazy Diamond

...στη Θέα των Αθανάτων!

...Kαλοκαίρι, μην πίστεψες πως δεν συλλογιέμαι!
Η σκέψη μου είναι Αγάπη κι η Αγάπη μου σκέψη.

Μυστηριακή θεία δύναμη που αναθρώσκει
απ' τα βάθη μου, αντανακλά και στολίζει
με την εξαίσιά της λάμψη το μηδέν και τη νύχτα.

Μη ρωτείστε που πέφτουν τα ποτάμια της γης
τι στηρίζουν οι κορφές των βουνών
τι κρύβει από πάνω μας η μεγάλη φωτιά.
δε ρωτώ γι' άλλο τίποτα.

Τραγουδώ σαν πουλί στ' ακρινότερο δέντρο του κόσμου.

Αγαπώ, άρα υπάρχω.

~~~~~~~~~~~~

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ξύπνησα μ' ένα βαρύ συναίσθημα...
οι εικόνες μου έτσι...
χωρίς λόγια, με τόση αγάπη έκανα το κλικ

χίλια κλικ, μ' ακολουθούν...

~~~~~~~~~~

... εις ουρανόν!

Bαθύτερο απ' την αγάπη και την ταραχή

που φέρνει μεσ' το στήθος η επιθυμιά

ζει στο θαλάσσιο βράχο έν' άνθος ολομόναχο.

Ποιά φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σα να δείχνει

την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα...

Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς

αμέριμνο σαν ιδέα.


Nίκος Καρούζος

ΜΕ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ

Στο ουράνιο πλήθος των ψυχών θα σε ζητήσω
μεσ’ στην εκμηδένιση νέος και θεάρεστος.
Εγώ στους μαιάνδρους των ονείρων μπερδεύτηκα
σε κάθε βήμα η γη με ανατρέπει.
Ολόξανθη
θα φεύγεις απ’ τα κράτη
έχοντας και τα δυό σου χέρια
πάνω στην ήβη που σκιρτά
ολόξανθη
γυρίζεις υγρή στις πρωτεύουσες
ένα κοχύλι του θαλάσσιου κρημνού η μαργαρίτα των άκρων σου
και οι νύχτες γλυκά μακροσκελείς...
Θυμάμαι τώρα μονάχος με τ’ αστέρια
χωρίσαμε απόβραδο και πήγαινες
φρεσκοβγαλμένη από την αγκαλιά μου–
ζούσαν ακόμη τα βήματα του κήπου ενώ έφευγες
παίρνοντας το χώρο μαζί σου.
Έχω στη μνήμη το υγρό φυτό με τα φύλλα του
που είναι πεσμένα φτερά πουλιού και τ’ όνομα του
Justita – ο Ήλιος του Εθνικού Κήπου
μέσα στο απόγευμα των φυλλωμάτων μικρός φωτοστέφανος.
Από κόκκινο αίμα ο άγγελος έβγαινε
και χύνεται στη σινδόνη τ’ ουρανού
μα η ρομφαία λάμπει
στίλβοντας τη δικαιοσύνη που είν’ ό έρωτας.
Κάθομαι μια στιγμή στο κορινθιακό κιονόκρανο
πλάι στο ρυάκι με το βυθισμένο σπόνδυλο
για να φέρω τον ιερό απελπισμό, αρχαίες ώρες.

Δεν υπάρχεις...

Νίκος Καρούζος