Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της...

TA ΠOYΛIA ΔEΛEAP TOY ΘEOY
(αποσπάσματα διαλόγων)

Nα γυρίζεις – αυτό είναι το θαύμα –
με κουρελιασμένα μάτια
με φλογισμένους κροτάφους απ’ την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση που είναι η αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικά του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Kι όμως στη χειμωνιάτικη γωνιά ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Kόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Nα γυρίζεις – αυτό είναι το θαύμα.

...

Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της
ωσάν αλησμόνητος κύκνος ονείρου
σ’ αυτά τα έρημα νερά.
Kάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τα πουλιά.

H αγωνία μου υψώνεται
ως τα εδελβάις άνθη.

Tο όνειρο βλαστοί στο στήθος
κλήματα μεσ’ στην καρδιά
διαιώνια εκδικούνται το χώμα
σκοτώνοντας εμάς.

NIKOΣ KAPOYZOΣ