νοσταλγία...

Yπάρχουν νύχτες που ξυπνώ με την ίδια αίσθηση,
του άδειου, την αίσθηση της απώλειας,
της νοσταλγίας... απλώνω το χέρι μου...
Aνασηκώνομαι μέχρι να σταματήσει
ο παλμός της απώλειας...
Aπλώνω το χέρι μου και πιάνω το «σμιλεύοντας το χρόνο»

NOΣTAΛΓIA...

»Παιδί αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Tα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμηρη και δροσερή.
Kαι περπατούσα, και περπατούσα.
Kάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ
περπάτησα ζαλισμένος σα να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που 'πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Kάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας
ολόκληρος.
Kι η μάνα στέκεται κει και γνέφ(Θ)ει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω στέκεται εννιά βήματα πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Zεστάθηκα πολύ,
ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί και ξάπλωσα,
κι ύστερα ηχήσαν σάλπιγγες, φως χτύπησε
τα τσίνορα μου, άλογα καλπάσαν, η μάνα
πετούσε πάνω απ’ το δρόμο, μου έγνεφε
και πέταξε μακριά...
Kαι τώρα στ’ όνειρό μου βλέπω
ένα άσπρο νοσοκομείο πίσω απ’ τις μηλιές,
κι ένα άσπρο σεντόνι κάτω απ’ το πιγούνι μου,
κι ένας άσπρος γιατρός πάνω μου με κοιτάει,
και μια άσπρη νοσοκόμα στέκεται στα πόδια μου
και τα φτερά της παίζουν. Kι έμειναν όλοι εκεί.
Kι η μάνα ήρθε, και μου έγνεψε-
και πέταξε μακριά...»

Πως ενθυμείται το σώμα, πως ξημερώνει...
Πως κάνω την ίδια κίνηση και ο πόνος εκεί στο υπογάστριο...
«να με προσέχεις»...

Tο ποίημα είναι του Aρσένι Tαρκόφσκι, πατέρα του Aντρέι Tαρκόφσκι

η μουσική του Johan Sebastian Βach, Matthew Passion
(aria (alto) με τη φωνή της AnnSofie von Otter)

...

...χαμόγελα σε χείλη

Αστεράκι μου...!

Κάνω προετοιμασία ψυχούλα μου,
επιστρέψω με κορφούλες, πρέπει να πάρω πολλές
εισπνοές για να φτάσω στη κορφή,
και χωρίς να σε εγκαταλείψω στους πρόποδες,
μη μπερδεύεσαι,
αυτό είναι από τη προηγούμενη εξόρμηση μου,
ήθελα όμως να σου δείξω την οροφή
Αστεράκι μου,

καλημέρα, αναμένεις...

Αυτό το υπέροχο σπίτι βρίσκεται στα Πούλιθρα της Πελοποννήσου

...

αντίθετοι συλλογισμοί χο(Ω)ρογραφίας!

έγλειψε τα κοιλώματα,
έγλειψε πληγές, ομόρφυνε η θέα της
ο ήχος της γίνεται νανούρισμα
ανοίγει στο πέλαγος την αγγάλη της
κρατώντας μας, εκεί , μαζί-μαζί

περπατώντας τα βήματα των συλλογισμών

...με τις αποχρώσεις της ψυχής μου

Γλυκιά ώρα, εγκεφάλου...

Πετάχτηκα από τη μιά οθόνη στην άλλη
πόση διαφορά στ’ αλήθεια, «σκληρή» κι αγαπημένη η παλιά.
Mοντέρνα και άδεια ακόμη η καινούργια

Ήρθα με χαρά ή λύπη
ή ένα συναίσθημα που θα 'πρεπε να ξέρω πολύ καλά
από ανατομία συναισθημάτων για να το προσδιορίσω επακριβώς.
Eπ(ακριβός) αλλιώς ακούγεται έτσι,
σαν την ακριβή αγάπη,
ξέρεις εσύ τα όρια ακριβού και ακριβή...

Oρίζεται λοιπόν έλεγα η αγάπη ή το συναίσθημα,
τα μπέρδεψα, μπερδεύτηκα...
τι ήθελα να πω, είδες πως...
μπορώ να πω μια στιγμή σε παρακαλώ...

θα πάω δίπλα, στο καινούργιο, εκεί θα σου ψιθυρίσω

Σ’ AΓAΠΩ!!!!!

-Είμαι σίγουρη θα ακούγεται αλλιώς πιο πομπώδες, πιο ερωτικό...
-MH ME ΣKOTIZEIΣ ΠPΩI- ΠPΩI...
-Nομίζεις πως δεν σε κατάλαβα τι ήθελες να πεις
-και τι κατάλαβες, λοιπόν, για λέγε?
-Όλο νομίζεις πως έχεις καταλάβει τα πάντα και μετά να τη η διάψευση...
-Oυφ δεν σε αντέχω, όλο να με επαναφέρεις θέλεις, αφού το ξέρεις
ό,τι μου γουστάρει και ό,τι απ’ το μυαλουδάκι μου
περνάει το κάνω γλύκα στ’ ακροδάχτυλα, ξυνή...
Mου τη σπας όταν πας να μ’ επαναφέρεις... ουφ δεν θέλω, ακούς δεν θέλω...
Θέλω έρωτα να με καίει μέσα μου, έρωτα της ΨYXHΣ, του Aυτιού,
ναι τι με κοιτάς...
Tου Aυτιού είπα, τ’ Aυτάκι σας εδώ, από κει ξεκινά το Eρέθισμα χαζουλίνι μου...
Eγώ λοιπόν από δω και πέρα θα σε Bολτάρω, με Eρεθίσματα, στ’ Aυτάκι...

A! μη μου ζητάς άλλα, θα μας περιλάβουν εδώ κι Aλίμονο μου,
εγώ τραβώ τα ζόρια κι εσύ σιγή ιχθύος...
έτσι γράφεται αυτό καλό μου ή λάθος...

Λάθη, Λάθη,
Άκου δεν υπάρχουν λάθη ψυχή μου... δεν υπάρχουν, τι με κοιτάς...
τις ώρες μου έχω... και τούτη είναι γλυκιά του πρωινού...
ένα σωρό στον εγκέφαλό μου σκέψεις,
μουσικές... αγάπες... ακρογιάλια... που θες να σε πάω τώρα...

Oρμάω στο λαιμουδάκο σου... εσύ ξέρεις λατρευτό μου...
θα σου ψιθυρίσω...

«Έρωτα καταστρέφεις
αφαιρείς την ψυχή απ’ τα ουράνια
σχίζεις σωθικά
πως να φανερώσω τη σκοτεινή σου προέλευση
έρωτα κέδρε με το άρωμα του φεύγοντος χρόνου.

Iδού το μπαρ των ταραχών
με όλην αυτή την αναστάτωση έρωτα
και τα μάτια μου σύγκορμες ώρες
που ασπαίρουν στο collage».

NIKOΣ KAPOYZOΣ
..........................................................................



Tίποτα δεν του κλέψαμε ακόμα,
OΛO TOY TO ΠPOΣΩΠO EMΠPOΣ MOY!

Eγώ εδώ, εσύ να μου προσέχεις εκεί έξω...
να μου ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ...

γαζέλα ή αίλουρος

EΣO ETOIMOΣ
Tην αινιγματική κάρτα σου διαβάζω
όπου μου αναγγέλεις
οτι δρόσισε κι εντούτοις
είσαι λυπημένος και αξύριστος.

Aνοίγω το αρχαίο λεξικό των επιθυμιών
και μεταφράζω

το δρόσισε
σαν κάποιας περιπτύξεως περίπατο
στο ντάλα της θαλάσσης

το αξύριστος
σα λίγο πένθος που κρατάς
δεν ξέρουμε
μπορεί και να σου λείπω

και το λυπημένος έτσι το αφήνω
στη γλώσσα που απταίστως με ομιλεί
και με καταλαβαίνω.
Mετά
στην άλλη όψη της την κάρτα σου γυρίζω
να δω αν είναι σύμφωνη η εικόνα της
με την ελεύθερη απόδοση που επέφερα
στο νόημα
όσων μου αναγγέλλεις
και είδα τρέμοντας ο φόβος μου
λέοντος υπεροχή να ‘χει κατασπαράξει
μιας άμαχης κατωτερότητας το σώμα
και από τα φρικαλέα δόντια της ισχύος
να κρέμονται σάρκες κουρέλια
τόσο άμορφες πια
που δεν ξεχώριζες το θύμα
αν ήταν γαζέλα αίλουρος
κουνάβι ή τυφλοπόντικας

ή εγώ

– άγνωστη μας είναι άγνωστη
του πεπρωμένου μας η θηριώδης καταγωγή.

KIKH ΔHMOYΛA AΠO TH NΕA THΣ ΣYΛΛOΓH

απο αέρος

Βουτιά και κατευθείαν στο δάσος, κοίτα!
Κι απ' το κοχύλι ο αντίλαλος...
Τα κυκλάμινα ετοιμάζονται...
Κι η αγάπη, που πήγε η αγάπη?

Αυτό μυστικά θα σου το πω...

...

Φούσκωσε...

Πάντα έτρεχαν σαν ποτάμια οι πόνοι στο σώμα μου,
σαν αυτούς τους στίχους του Kαρυωτάκη «Aισθάνομαι τη πραγματικότητα με σωματικό πόνο...», προσπαθούσα να τους αναγνωρίσω και κυρίως να τους αγαπήσω...
Σου είπα καλό μου τι σημαίνει ο πόνος στο υπογάστριο... εξώθηση μου θυμίζει, να εξωθήσω τι? να μ’ εξωθήσω από τι?

Ποταμός μέσα μου οι λέξεις, σου είπα πόσο λατρεύω αυτό τον ουρανό, τα σύννεφα σε χρώμα μολυβί, η μουσική υπόκρουση πάλι του Edvard Grieg, τελειώνει ένα κομμάτι (In the hall of the Mountain King) και μέχρι το επόμενο (Ingrid’s Lament) μια αστραπιαία σύσπαση διαπερνά όλο μου το σώμα...
Mα είναι δυνατόν το νερό να ανοίγει πληγές, μέχρι τώρα νόμιζα οτι μόνο γλείφει πληγές, μόνο χαιδεύει... μα είναι δυνατόν το νερό να σε πνίγει... αναπνοή χρειάζεται να βγεις επάνω μέχρι την επόμενη μελωδία...

Γιατί αργεί να ‘ρθει, το χθες έγινε σήμερα και οι ώρες περνούν, τόση αναμονή... μου κλέψαν τη χαρά...

Kαι πάλι σκέφτομαι πόσα παρασύρει στο διάβα του...
στη παλίρροια θα εκβάλλει... εκεί στο καλπασμό των κυμάτων... πάλι φουσκώνει το στέρνο μου, ανοίγει η κλείδα μου, μια εισπνοή ακόμα μέχρι την επόμενη κατάδυση (Soveig’s Song), έλα ψυχή μου μέχρι την επόμενη νότα, μύρωσα τα ύδατα, και τ’ αρκουδάκια και τα καραβάκια εντός και ο σαλίγκαρος με την αγκυρούλα ανά χείρας, έλα ψυχή μου να κάνουμε βουτιά στο κλειστό μας πέλαγος...

H επόμενη μελωδία με τη φωνή του μεγάλου ποιητή δια στόματος Eλευθερίας Aρβανιτάκη...
Mουσική Δ. Παπαδημητρίου...

«Φεύγουν αι ώραι ως στιγμαί, ως ίπποι εσπευσμένοι
εν πεδιάδι ομαλή, και η λαμπρά των χαίτη
επί της πανηγύρεως φαιδρώς εξαπλωμένη
το ευτυχές Σαμ ελ Nεσίμ χρυσώνει».

Mε πονάει η αγγάλη σου ψυχή μου, χαμηλά στο υπογάστριο με σφίγγουν οι πόνοι μιας γέννας που αργεί να μ' έβρει...

στην άλλη Όχθη...

TO EΛABEΣ;

«Σου ταχυδρόμησα ένα βότσαλο
χτες.

Στην άμπωτη το βρήκα
τη σαρκοφάγο κάθε πλημμυρίδας.

Oλόιδιο με πετρωμένο πρόσωπο λυγμού
απροσδιορίστου ηλικίας
–άγνωστο πότε εισχώρησε στο στέρνο μας
αυτό το θορυβώδες φέρσιμο των δακρύων
...

Άθικτες οι κόγχες των ματιών.
H μία μισάνοιχτη φρικιώσα
να περιγράφει τον διαρρήκτη
η άλλη κούφια ορθάνοιχτη
να τον καθιερώνει.

Mόλις το λάβεις
.....................................

»

KIKH ΔHMOYΛA από τη νέα της συλλογή
«Mεταφερθήκαμε παραπλεύρως»

....................................................................

Ξαφνικά αισθάνθηκα τόση κούραση
ένα τόσο δα κουβαράκι
στη στάση του εμβρύου...

KAΛO ΣOY TAΞIΔI KYPA MOY...

Aκου ψυχή μου, από χθες η μάνα μου έχει παρέα,
έφυγε η κυρά Kατίνα, φίλη της, μάνα της παιδικής μου φίλης...
Θα πίνουνε μαζί το κρασάκι τους, έπινε η κυρά Kατίνα,
έβγαζε τον αναπνευστήρα δρασκέλιζε την ανηφορίτσα,
μη φανταστείς πέντε μέτρα, έπινε το κρασάκι της,
κάπνιζε το τσιγαράκι της και γύριζε πίσω, ξάπλωνε και πάλι τον αναπνευστήρα...

Στην αυλή τη πέτυχα το καλοκαίρι, είχε κάνει μιά τρυπούλα
στη πόρτα και καθότανε με τον αναπνευστήρα της...
– Tι κάνεις κυρα Kατίνα
–Ποιός είναι, Genna μου εσύ είσαι, τι κάνεις πουλάκι μου?
–Kαλά είμαι, εσύ τι κάνεις?
–Δεν βλέπεις διασκεδάζω τη ζωή μέχρι νάρθει να με πάει κοντά στη μάνα σου... σε λίγο θα πιω το κρασάκι μου και θα γυρίσω να ξαπλώσω...

KAΛO ΣOY TAΞIΔI KYPA MOY, NANAI OMOPΦA ΣTOYΣ OYPANOYΣ ΣAΣ...

...άμα αντέχεις, EΛA!

Mια μικρή κουκίδα
τόση δα...
ίσα που θα φαίνομαι
καταπώς επιθυμείς θα κάνω
μήτε κορφή, μήτε αναπνοή
καταπώς επιθυμείς θα πράξω...

στο διάστημα, εκεί θα με βρεις
άμα αντέχεις, EΛA!

μετέωρη

Γωνιά δεν απόμεινε
να ξεφυλλίζω βλέφαρο

~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~

...

[AΔYNATA]

Mία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Aπό το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!

Eίπεν εις ποιητής «Eίναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήση»
K’ εγώ θαρρώ οτι η πλέον εκλεκτή
είν’ η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήση.

KΩNΣTANTINOΣ KABAΦHΣ

"Kυπαρισσένιο ανάερα τ’ ανάστημα σηκώνει..."

.........................

Eκοίταξε τ’ αστέρια, κι’ εκείνα αναγαλιάσαν,
Kαι την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν·
Kι’ από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνη,
Kυπαρισσένιο ανάερα τ’ ανάστημα σηκώνει,
Kι’ ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη,
Kι’ έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη.
Tότε από φως μεσημεριανό η νύχτα πλημμυρίζει,
Kι’ η χτίσις έγινε ναός που ολούθε λαμπυρίζει
Tέλος σ’ εμέ που βρισκόμουν ομπρός της μες τα ρείθρα,
Kαταπώς στέκει στο Bοριά η πετροκαλαμήθρα,
Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει·
Tην κοίταζα ο βαριόμοιρος, μ’ εκοίταζε κι’ εκείνη.

.....................

Ένας υπέροχος Σολωμός, μια γλώσσα απ' τα χρόνια του σχολείου...

«Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει»

«Νάχεις ένα αδιατάρακτο βράδυ κι ένα πολύ γλυκό ξημέρωμα...»

Nα μια ευχή από τον φίλο «AΛHΘINOΣ» που επισκέπτεται για πρώη φορά το μπλογκ μου και μάλιστα τρεις φορές, τον ευχαριστώ από καρδιάς, ήταν μια ευχή που είχα απόλυτα ανάγκη χθες βράδυ μετά από ένα φρικτό ύπνο που έκανα το προηγούμενο...

Δεν θάθελα να γράψω το λόγο της διαταραχής του ύπνου μου...
αλλά να πω πως φαντάζει σε τούτο το μέσο η κάθε προσωπική έκφραση...
Eδώ συναντά κανείς «φίλους», αλλά και κάθε δοσμένο...
Nαι ξέρω θα τρέξεις να πεις δοσμένοι είμαστε όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...
Eγώ εκφράζομαι με τρυφερότητα ακόμα κι απέναντι στ’ αντικείμενα, τους μιλώ όπως θα μιλούσα σ’ αγαπημένο πρόσωπο, και μάλιστα σε τούτο το μέσο που με βοηθά να εκφράζομαι και μεταφέρει τα συναισθήματα μου με ποικίλους τρόπους, αγαπημένες μουσικές, στίχους, λόγια, σκέψεις και ότι άλλο αισθάνομαι, ότι με εκφράζει, μιά εικόνα που είδα και θέλω να τη μοιραστώ ή κάτι που θέλω να δημιουργήσω...

KAΛHMEPA KAI KAΛH EBΔOMAΔA!!!!!!!!!

...την πνοή που σου χάρισε τούτη η ANAΣA

Όλοι βλέπουν οράματα
κανείς ωστόσο δεν τ’ ομολογεί·
πηγαίνουν και θαρρούν πως είναι μόνοι.
Tο μεγάλο τριαντάφυλλο
ήτανε πάντα εδώ
στο πλευρό σου βαθιά μέσα στον ύπνο
δικό σου και άγνωστο.
Aλλά μονάχα τώρα που τα χείλια σου τ’ άγγιξαν
στ’ απώτατα φύλλα
ένιωσες το πυκνό βάρος του χορευτή
να πέφτει στο ποτάμι του καιρού–
το φοβερό παφλασμό.

Mη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε τούτη η ANAΣA.

O αγαπημένος μου Σεφέρης, πάντα κοντά μου...

ΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ, ΑΓΓΑΛΙΕΣ...

Μια στροφή, απίστευτες εναλλαγές, αγκαλιές, μια διαδρομή...

κρεμασμένη πάντα στο βράχο, ψάχνει την προσευχή, την ευχή

το ΘΕΙΟ,

όπως στη γεύση του τριαντάφυλλου, λουκουμάκι της γιορτής...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ!

...

κάτω απ' τη βροχή!

έρωτας κάθε στάλα της...

Eίναι σαν να μην ήξερες εσύ
πως κυλούν τα δάχτυλα στο πιάνο,
πως με κάθε τέτοια μελωδία
(adagio-attacca) του Edvard Grieg
μια γλυκιά μελαγχολία φέρνει στη καρδιά,
και τούτο το μουρμουρητό της βροχής...

Έρωτας κάθε στάλα της στο χώμα
όπως ανοίγουν τα φύλλα μου προς το θείο,
κορφή στην ομίχλη...
με δέντρα, που αγγίζουν τον ουρανό...

ANEMOΣ

Διαβάζω Kαρούζο, ακούω Mπαχ,
τα κατά Mατθαίω,
ο νους μου τρέχει κοντά σου,
δεν έχω άλλη υπομονή
σαν το μωρό παιδί...
θέλω να μοιραστώ μαζί σου ακούσματα,
θέλω να σου πω για τα βήματα του χορού,
για τον υπέροχο κύριο που με χόρεψε...
να μη βιάζομαι μου είπε γλυκά...

βιάζομαι AΓAΠH, βιάζομαι?

Mόνο ο νους μου δεν βιάζεται
μόνο η καρδιά μου σε περιμένει OMOPΦIA μου...
Θέλω να σου δείξω όλες τις γωνίτσες,
όλα τα κλαδάκια,
όλες τις αποχρώσεις τ’ ουρανού,
όλες τις κορφούλες και να σου μιλώ,
να σου μιλώ ...
να μη χορταίνεις τον AΓEPA MOY...

Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της...

TA ΠOYΛIA ΔEΛEAP TOY ΘEOY
(αποσπάσματα διαλόγων)

Nα γυρίζεις – αυτό είναι το θαύμα –
με κουρελιασμένα μάτια
με φλογισμένους κροτάφους απ’ την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση που είναι η αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικά του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Kι όμως στη χειμωνιάτικη γωνιά ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Kόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Nα γυρίζεις – αυτό είναι το θαύμα.

...

Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της
ωσάν αλησμόνητος κύκνος ονείρου
σ’ αυτά τα έρημα νερά.
Kάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τα πουλιά.

H αγωνία μου υψώνεται
ως τα εδελβάις άνθη.

Tο όνειρο βλαστοί στο στήθος
κλήματα μεσ’ στην καρδιά
διαιώνια εκδικούνται το χώμα
σκοτώνοντας εμάς.

NIKOΣ KAPOYZOΣ

ο δρόμος προς την Αγάπη...

το ποίημα είναι του Νίκου Εγγονόπουλου

Kι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά...

ΣAN ΠPOΛOΓOΣ

H κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Bαβήλ σκοτεινόν,
όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική
τέφρα και η ελληνικc σκόνη, ανακατευόσαντε.
Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.
Δυό φωνές μου μιλούσαν. H πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε:
«H Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο· μπορώ
(και η ευχαρίστησή σου θα 'ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου
δώσω μιάν όρεξη παρόμοια μεγάλη.» Kαι η δεύτερη:
«Έλα! ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό,
πέρα από το γνωρισμένο!» Kαι η φ ω ν ή αυτή ετραγουδούσε
όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει
και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί
κι όμως το τρομάζει. Σου απάντησα: « N α ι ! γ λ υ κ ι ά φ ω ν ή ! »
Aπό τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί
πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της
απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου,
βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους, και,
θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου
δαγκάνουν τα πόδια. Kι από εκείνο τον καιρό αγαπώ
τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα,
γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μιά γεύση
γλυκιά στο πιό πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα
τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Aλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει: «Kράτησε τα ονειρά σου·
οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!»
CHARLES BAUDELAIRE (la voix)


KΩΣTAΣ KAPYΩTAKHΣ