Πολύ συχνά έρχομαι εδώ.
Μ' αρέσει τούτη η ησυχία, χωρίς την υποχρέωση ανταλλαγής, αν με νοιώθεις.Χθες γελούσα μόνη μου, πόσο απόλαυσα τα μικρά διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου
από «Το κουμπί και το φόρεμα».
Αυτό «Το καρφί με καρφί», απόλαυση.
Σκέτος σουρεαλισμός, σκηνή μοναδική.
Μπορεί να βρω τη διάθεση να το αντιγράψω. Θα μου πεις για ποιόν. Μα για τη δική μου ευχαρίστηση. Έτσι δεν είναι λουκουμάκι μου;
Για μας δεν γράφουμε, για τη δική μας ανάγκη...
Η μέρα είναι όμορφη. Ένας ήλιος λούζει το δωμάτιο και έρχομαι στον νεοαποκαλυφθέντα σ' εμένα Ε.Χ. Γονατά, που γράφει υπέροχα...
"Ο ήλιος γιόμισε πορτοκάλια το δωμάτιο.
Απ' τα χαλιά ξεκκόλησαν πουλιά˙ καθώς πετούν ολόγυρα, τα έπιπλα καθρεφτίζουν τις ωραίες τους φτερούγες που διώχνουν μακριά το θάνατο".
Έξω, έξω λοιπόν...
