Ήταν που, τότε ξεκίνησα μόνος απ' την οδό Σολωμού κατάμονος
ανάμεσα σε παιδάρια που χάζευαν παλιές βιτρίνες και βρήκα
ξόρκια κρυμμένα μαλάματα. Και ύστερα μπήκα λοξά στην Κάλβου
μέσα σε θύελλα με μάγεψε η φωνή σαν αλλόκοτος ήχος αρχαίου
τυμπάνου. στα μισά της οδού Παλαμά ξέφυγα από στάχτες και
απολιθώματα και βγήκα στη λεωφόρο Καβάφη, ώσπου·
τι ερημιά στην οδό Καρυωτάκη κι έβρεχε η βροχή όπως πάνω
σε πλήθος που περιμένει τη ζωή.
Βούλιαξαν τα χρόνια μου βαθιά μες στην ποίηση.
Με ποιόν να πορευτώ και σε ποιόν να μιλήσω;
Τώρα αναδύομαι από τα βάθη της ποίησης
πάντα μόνος και ταϊζω τα σκυλιά
που γαβγίζουν στις λέξεις.
Ηλίας Γκρης, «Η Έφεσσος των αλόγων»
