Ένοχος

Χρόνια ολόκληρα προετοιμαζόμουν για εκείνη τη μεγάλη στιγμή, θα ήταν το θαύμα του αιώνα, εξάλλου, πρέπει να το παραδεχτείτε, είμαι μια μεγαλοφυία στο είδος μου_ αλλά, Θεέ μου, τι συνέβη, ποιός με πρόδωσε, που βρήκαν τόσα αποδεικτικά στοιχεία; Η διαδικασία ήταν σύντομη, ο εισαγγελέας συντριπτικός, «είσαι αυτός;» μου λέει, «αυτός» απάντησα.

Υπάρχει μεγαλύτερη κατηγορία;

Τ. Λειβαδίτης

Ν' άνθιζε ο βράχος το νερό

Ο πρόγονος μου ανεβαίνει από βαθιά

Κρύβοντας το μοναδικό του δόντι μήπως φοβηθώ

Μια μαύρη ρίζα αλλ' ανεβαίνοντας

Τρίζουν οι τσέπες του

Κάτι σκουλικιασμένες καραμέλες και 

Άκου μου λέει ακόμα, ο λόγος έστεκε

Ακόμα ο λόγος μη μιλάς θα τον σκοτώσεις _ ή

Ν' άνθιζε ο βράχος το νερό

Να πέταγε τα τσόφλια του ψηλά μια μουσική

Αλλά ήταν το νερό ρηχό και μαύρη πέτρα

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου _ Ποιήματα 1972-1990

On the road...

Ανοίξαμε

εμπιστευτήκαμε

κλείσαμε…

Που και που

στις διαδρομές μας

συναντάμε

κάποιον άγνωστο 

κι ανταλλάσσουμε

Καλημέρες!

H ΓΚΑΜΗΛΑ ΘΥΜΑΤΑΙ

Τώρα ξέρω πως δεν ήταν να κερδηθεί εκείνος 

ο αγώνας. Και αν έγινε η ζωή αγγέλου ανάσα

 χτυπημένη απ' το κεντρί του σκορπιού, μην ξεχνάς· 

τριακόσια παιδιά ήταν και αγρύπνησαν 

τραγουδώντας στο γρασίδι του ήλιου, και κάποιοι 

μας είπαν προβοκάτορες. Δεν είδαν τα ελάφια, την

κραυγή τους δεν άκουσαν.

Και την επαύριο, βγήκαν στο προσκήνιο με 

θαυμάσια πρόσοψη τα κουμάσια.

Ηλίας Γκρης - Η έφεσος των αλόγων

Είθε σε κάποιο άλλο φως…

Μετράω, ήδη, σαράντα χρόνια φιλίας

Tης καρδιάς!

Περνάν τα χρόνια, φεύγουν οι άνθρωποί μας,

πέρνουν μαζί τους και την αγάπη μας…

Η ΣΗΜΑΙΑ

Je la veux dans l'air comme un mouchoir.

Ch. Baudlaire _ La Chevelure

Μην αψηφάς την αγάπη:

δεν ειν' έμορφα τα κλαϋμένα μάτια.

'Ομως να μην αργήσης:

Θα μας ξανάρθης γλήγορα, πάλι, δεν είναι;

Εγώ, κάθε φορά που πάει ν' αποτολμήσω κάτι

έρχεται αυτό το σύννεφο ελπίδων

όλο άσπρες κι απαλά ρόδινες απατηλές νταντέλλες.

Συνετιστήστε:

κάθε μέρα δεν είναι δυνατό να στήνεται η καρμανιόλα.

Λίγο λίγο θ' ασπρίσουν τα μαλλιά σας:

άσπρη σημαία.

Η άσπρη σημαία είναι το σημάδι

πως παραδίδεστε και πως τα κάστρα πια για πάντα καταρρέουν.

Νίκος Εγγονόπουλος

Θυμάται το σώμα...

Μη, μην αναπαράγεις

την κίνηση

Θυμάται το σώμα

Δώσε του καινουργίες

προοπτικές

Νέα ερεθίσματα

να καταγράψει…

Μάλιστα!

Φεύγω! 

σε μέρη

όπου παράγουν 

ηρεμία...

μια γέφυρα

να μας πάει

όπου

ομορφιά!

Είναι κάτι ξυνισμένα μούτρα 

που περιφέρουν πίκρα και χολή…

Μια αντανάκλαση το φως.

Το σκηνικό κρατά ακόμη τα φύλλα του.

Μικρές οι αλλαγές.

***

Από παράθυρο σε παράθυρο.

Αλλάζει ο κόσμος.

***

Οι υποσχέσεις;

Σαν κινούμενη άμμος…

I shall fly, once

Σε βλέπω να σκας πάνω στο λόφο

Τεράστιο μπαλόνι, παιχνιδάκι στα κοιλώματά του.

Σαλεύουν τα φυλλώματα

Τέτοιες ώρες προβάλλουν τα ξωτικά, έλεγε.

Ζάρωνα, ζάρωνα_νυχτερινός φόβος.

Και που πήγε εκείνο το «φεγγαράκι μου λαμπρό, 

φέγγε μου… φέγγε μου…

Πήρε η νύχτα φως.

Σημείο επιβίωσής της

Γύρε να κοιμηθείς!

Παίρνουν φως τα όνειρα

Εκδικούνται

Που πήγε η μικρούλα που χόρευε, 

πως έγινε ο φόβος μόνιμος κάτοικος;

I shall fly

I shall fly, once

τόσα σύννεφα…

Γράφω σβήνω

Γράφω σβήνω

ως να καταφέρω

ένα ψιχουλάκι στίχο

Γράφω σβήνω

ως να καταφέρω

έναν 

να σε περιέχει

Γράφω σβήνω

τον πόνο

που με περιέχει,_

gn

Ταξίδι

Φεύγεις-έρχεσαι

κι είναι σαν να μην έφυγες ποτέ…

...

Τι εύπεπτη που είναι η ζωή;

Μια έτσι κάνει και σ' εξαφάνισε…

μεταλλαγμένα...

«Μέλισσα μυριόλευκή μου εσύ και απόμακρη,

ζουζουνίζεις ακόμα

γύρω στην ψυχή μου, Ζουζουνίζεις.

Ξαναγεννιέσαι με των χρόνων τα γυρίσματα,

περίκομψη και σιγαλινή.

Αχ, σιγαλινή μου εσύ!» Π.Ν.

Που θα ζουζουνίζεις, 

εσύ, 

ομορφιά μου!

Ουρανέ μου!

Δεν ξαναδιαβάζω ποιήματα

Ένα ένα με τσάκισαν.

Δεν ξαναδιαβάζω ποιήματα

Ένα το ποίημα, εσύ!

Νυχτερινό τραγούδι

Ανάσα του ακίνητου. Πρόσωπο ζώου

κοκαλωμένο μπρος στην ιερότητα του γaλάζιου.

Μεγάλη η σιωπή στην πέτρα·

μάσκα ενός νυχτερινού πουλιού. Τρεις ήχοι απαλοί

σβήνουν σ' έναν. Ηλί! Αμίλητη γέρνει η όψη σου

πάνω στα γαλάζια νερά.

Ω ήσυχοι εσείς καθρέφτες της αλήθειας.

Στους φιλντισένους κροτάφους του έρημου άντρα 

προβάλλει έκπτωτων αγγέλων η ανταύγεια.

Γκεοργκ Τραλκ - Το όνειρο του κακού

θ' αφήσουμε στους άλλους τους «λυγμούς»

Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο

Από τη σμαραγδένια λάμψη των ματιών της.

Τ. Βαρβιτσιώτης - Νήματα της Παρθένου

AΝΑΣΤΑΣΗ!!!!!!

Με μιά δοξαριΑ φτάνεις 

στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΨΥΧΉ ΜΟΥ!

Όνειρα ζαχαρωτά!

Νονά δεν γνώρισα.

Με βάφτισε, κοριτσάκι κι εκείνη,

και έφυγε για την Αυστραλία.

Μετανάστης!

Ζήλευα την αδελφή μου,

κάθε γιορτή, μα κύρια Πάσχα.

Θυμάμαι μια όμορφη τεράστια κουλούρα

τυλιγμένη σε μια πετσέτα

έφτανε στο σπίτι μας.

Μάλλον γλυκαμένη.

Και κάποιο δώρο, που εκείνη θα θυμάται.

και καραμέλες.

Ναι! ήταν δώρο πολύτιμο οι καραμέλες…

Γυρίζουμε ανάποδα, απ' την αφθονία

(κι αυτό, σχετικό πάντα) στο, σχεδόν, τίποτα.

Ελπίζω ψυχούλα μου να καταλαβαίνεις.

Η νονά πάντα θα σ' αγαπάει κι αυτό θα είναι 

πιο σημαντικό απ' οποιδήποτε δώρο.

Διονύσιος Σολωμός

 1. Λευτεριά για λίγο πάψε

    να χτυπάς με το σπαθί

    Τώρα σίμωσε και κλάψε

    εις του Μπάιρον το κορμί·

23. Πούχε λάβει στες αγκάλες

    Από μας, κι είχε θεούς

    Αστραπές, ανεμοζάλες,

    Και βροντές και ποταμούς.

24. Μόνο τ' αδικοσφαγμένα

    Τα παιδιά σου, στριμωχτά,

    Με τα χέρια τσακισμένα

    Σε εσπρώξανε ομπροστά,

25. Και Συ εχύθηκες, πετώντας

     Μια ματιά στον Ουρανό,

     Που τα δίκια σου θρηνώντας

     Απεκρίθηκε: Είμαι δω.

58. Εδώ βλέπει αντρειωμένα
     να φρονούν παρά ποτέ.
     Και όλος έρωτα γιά σένα
     προσηλώνεται εις εσέ.

59. Το πουλί, που βασιλεύει
     πάνου εις τ᾿ άλλα τα πουλιά,
     γληγορώτατα αναδεύει
     τα αιθερόλαμνα φτερά,

60. τρέχει, χάνεται, και πίνει
     τόλμην πίνει ο οφθαλμός
     από τ᾿ άστρον, οπού χύνει
     κύματα άφθαρτα φωτός.

70. Ερινύαν από τα χθόνια

     που η Ελλάδα απαρατά.

     Η θεομίσητη Διχόνοια

     που τον άνθρωπο χαλνά.

86. Επερνούσαν οι αιώνες

     ἢ σε ξένη υποταγή,

     ἢ με ψεύτικες κορώνες,

     ἢ με σίδερα και οργή.

91. Τώρα αθάμπωτη έχει δόξα,
     και με φέρσιμο τερπνόν
     βλέπει αδύνατα τα τόξα
     των αντίζηλων εθνών.

92. Και λαούς αλυσοδένει,
     και εις τα πόδια τους πατεί,
     και το πέλαγο σωπαίνει
     αν του σύρει μία φωνή.

Εις τον θάνατον του Λόρδ Μπάιρον

κάτι όμορφο!!!!

Να σου δείξω κάτι όμορφο, όσο ακόμα θα στέκεται όρθιο.

Τα άλλα δεν τ' αντέχω, ούτε κι εσύ θ' άντεχες, να βλέπεις ΆΝΘΡΩΠΟ

να βουτά σε κάδο απορριμμάτων για μια μπουκιά επιβίωσης.

Βγήκα μια βόλτα, στη τρεχάλα κι αυτή, έχει τόσο βαρύνει η ατμόσφαιρα.

απόβλητα

σκόνες… 

τόσο που δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα… σαν εφιάλτης ο ύπνος…

Εσύ μη μου ανησυχείς, πάντα θα σου χαμογελάω.

* σαν θυμωμένο παιδί, δυσκολεύομαι να γράψω, 

μη με πούνε και λαϊκίστρια

*ένα κοριτσάκι, σαν λουλούδι, συντηρήτρια έργων τέχνης

πουλούσε τις δημιουργίες της, έναντι ενός και δύο ευρώ,

για να επιβιώσει, θα το φορώ στο δάχτυλό μου 

μέχρι να διαλυθεί…

ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ

Άντρες δασύτριχοι, ορεσίβιοι, σκυθρωποί,

με την οργή του ανεξήγητου στα μάτια,

ανάβουν τις νύχτες φωτιές. Δε μιλάνε. Μήτε

να θυμηθούνε μήτε να ξεχάσουν. Τα μήλα

κυλάνε κάτω στο ποτάμι. Κουκουβάγιες

κάτι δικό τους φωνάζουν. Αλεπούδες και λύκοι

σηκώνουν το νωπό τους ρύγχος κι οσμίζονται

τη μακρινή κηδεμονία, ενώ απ' τη χαράδρα

ανεβαίνει το βέλασμα χαμένου προβάτου*.

Εμείς το νιώσαμε έγκαιρα και στρέψαμε

αλλού το βήμα μας, το βλέμμα και τις λέξεις.

Γιάννης Ρίτσος - Υπερώον

*γεμάτος από βελάσματα ήταν και είναι ο τόπος...

ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Η λέξη Κέα κατακραύγαζε το πέλαγο.

Ο τάφος θολωτός. Η λέξη Κέα.

Αλλειμένος λάδι επικούρειος

νυν λιθάνθακας

φώταε ακόμα ίσια που να βλέπει

που να μη μιλεί

να λιώσει.

Το δαχτυλίδι άφαντο.

Δυό ελληνιστικά εικοσιτεράωρα

τα τελευταία του Αμύντα

λίγα κτερίσματα όχι σπάνια

και κάτι κρύσταλοι ουρικού οξέος

μια φιάλη, υπογραφή Δομέτιος·

δε λέγεται η λύπη των αξίνων…

Ω ποίηση κεραμουργία με φωνήεντα

έφευγες σφαίρα στον αυτοκινητόδρομο

πιό πολύ αιώρα ή Σέριφος

αντίπερα τα χάη κι εγώ το σείστρο.

Έκτωρ Κακναβάτος - Ποιήματα 1943-1987 / ΑΓΡΑ

...

Της σταύρωσης

Μέρα!

ψυχή μου...

σαν λουλούδι, ψυχή μου,

έτσι πάντα να είσαι,

ακόμα κι αν ρόζους

γεμίζεις… 

Νεκρή φύση

Μνήμες που ερήμην μου καλλιέργησα

στις αργιλώδεις εκτάσεις της γλώσσας και ύστερα

με φέρσιμο κισσού σκαρφάλωναν στις φλέβες 

έτσι φτάνοντας στο σανατόριο του μυαλού_

εκεί που η μουσική μερόνυχτα ιστορεί

και άλλους ρυθμούς επιβάλλει. Ακούς;

Η εξοικείωση του γυμνού καταργεί

την ασφάλεια του ρούχου. Γι' αυτό

και ρακένδυτος είναι ο καιρός _ όχι το σώμα.

Όσο για τις θωπείες του έρωτα, αν μη τι άλλο

εκθέτουν τις αφελείς περί ντροπής προκαταλήψεις.

Ξέρουν αυτοί _ η κατάργηση του σώματος

αχρηστεύει αυτομάτως τα όσα ισχύουν περί ηθικής,

ενώ η μέχρις εξευτελισμού ταπείνωσή του

τα ενισχύει και η σήψη του τα συντηρεί.

Το δάκρυ εξάλλου δρα σαν μεγεθυντικός φακός

στραμμένος σταθερά προς την αιτία που το προκάλεσε.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου - Παιδικό κουρείο

Ο κήπος

Το δέντρο της γνώσης

βρίσκεται ακόμα στον Παράδεισο

και το ξέρεις.

Το φυλάνε κάτι αφιονισμένα φρικιά

τα Χερουβείμ

ανεμίζοντας πύρινη ρομφαία.

Ένα σούρουπο πάμε μυστικά

ανοίγουμε την αρχαία πόρτα

που είναι σκουριασμένη

και στριγκλίζει.

Μέσα στον κήπο επικρατεί

αυστηρή προπατορική σιγή.

Το φίδι μόνο 

τυλιγμένο γύρω απ' τον κορμό

σφυρίζει ερεθιστικά

και σε μαγνητίζει.

Μέσα στο σύθαμπο

βαδίζουμε γυμνοί.

Το ξέρουμε

πως πίσω απ' τις φυλλωσιές

οι κάμερες κρυμμένες

μας παρακολουθούν αδιάκοπα.

Όπως όλοι οι αρματωλοί

σμίγουμε ένοχα τα χέρια.

Ο φόβος είνει εκεί

η εξουσία είναι εκεί

κι όμως εγώ σε ερωτεύτηκα.

Κωστής Γκιμοσούλης - Επικίνδυνα παιδιά