Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Εδώ σπουδάζεις τη σιωπή...



Εδώ σπουδάζεις τη σιωπή

σα να ’ταν ξένη γλώσσα

κι αν έχεις ασκηθεί αρκετά

ξέρεις να ξεχωρίζεις τη διάλεκτο

της μέρας απ’ τη βαριά προφορά

της νύχτας.

Τα πουλιά τα μαθαίνεις απ’ έξω      

όπως και το φως που αλλοιώνει

τη σημασία του τίποτα.

Δεν θα μπορέσεις ποτέ αυθόρμητα

να εκφραστείς σ’ αυτή τη γλώσσα

όμως θα σ’ αιφνιδιάζει πάντα η αλήθεια της.

Διαβάζεις τα δέντρα, τα βουνά στο πρωτότυπο.

Λες: Τι έχω εγώ να πω σ’ αυτή τη γλώσσα;

Το πληγωμένο ζώο μέσα σου βαθιά δεν απαντά.

Σωπαίνει.


Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, απόσπασμα,

«ΣΤΗ  ΛΥΠΙΟΥ  ΚΑΙ  ΠΑΛΙ»





9 σχόλια:

quartier libre είπε...

@
έχεις δίκιο, σ' ό, τι μου λες...
έχεις δίκιο.

"ΣΤΗ ΛΥΠΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ"

melian είπε...

η πιο δική μας γλώσσα, η σιωπή.
κι αυτή που έχει τον πιο ηχηρό αντίκτυπο, σαν ο παρατηρητής θέλει να ακούσει.

πανέμορφο το έκανες, το μπλογκακι!

φιλιά

genna είπε...

libre

πολλά... :) :)

φιλιά!

genna είπε...

Μελισσάκι μου, έχει δύναμη η σιωπή...

θέλει λίγο δουλίτσα ακόμα...
δύσκολη στις αλλαγές,
το αποφάσισα όμως... :) :)

φιλιά!

quartier libre είπε...

@
αχ ! ο κλέφτης !

quartier libre είπε...

@
τούτη η θέα !
σε χρόνο ενεστώτα πάντα...

genna είπε...

σε ενεστώτα, πάντα, πάντα...

θέα στον κόσμο...

:)

genna είπε...

ο Κλέφτης, φουυυυυυυυυυυυυυυυυ...

quartier libre είπε...

@
τριανταφυλλιά ;