Κυριακή 23 Μαΐου 2010

σαν τραγουδάκι παιδικό...


αναμνήσεις ζωών...

κάποτε θα σου φτιάξω μια σέπια...


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ω τι ωραία που μιλάς,
Κι΄ έρχονται μεσάνυχτα τ’ αηδόνια
Να ποιούν το «λάλον ύδωρ» σου!
Σ’ ακούω, και τότε που δεν απαντώ.
Σε βλέπω που προχωράς, ν’ ανοίγεις δρόμο μέσα στ’ αγκάθια
Για να περάσουν οι φίλοι σου!
Πού πας, με τόση αγάπη;
Ψάχνοντας λες απ΄ την αρχή
το πλάτωμα στη ρίζα του πλατάνου
για ν’ αρχινίσει ο χορός;

Ναι! Στο χορό μπροστά! Τα νέα ν’ ανθίσουν περιβόλια!
Στην έρμη πολιτεία και στ’ άδεια των άστρων διαστήματα,
να δώσει η λύρα το ρυθμό «ρόδα ν’ ανθίσουνε στο αίμα της πληγής μας»
και η αγάπη να σημάνει της ζωής τα νέα ρείθρα.
Το χέρι μου απλώνω τ’ αρθριτικό σο χορό ν’ ακολουθήσω, κι’ ας με τραβάει
ο δικό σας ολοένα απ’ το μανίκι λέγοντας:
«Κι α με δικάσετε να πιω φαρμάκι, ευχαριστώ•
το δίκιο σας θά ‘ναι το δικό μου• πού να πηγαίνω
γυρίζοντας σε ξένους τόπους, ένα στρογγυλό λιθάρι.
Το θάνατο τον προτιμώ•
Ποιος πάει για το καλύτερο ο Θεός το ξέρει».


Ηέλτιος (σχεδίασμα)

genna είπε...

τόσο όμορφο σχεδίασμα...!

μα γιατί να μην απολαύσουμε τη γραφή σας?

ελπίζω την επόμενη φορά, ναι?