Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

σα μιας αρχαίας ακρογιαλιάς μαργαριτάρι...


ΕΛΕΓΕΙΟ

Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα ‘κλεισε την καρδιά της η άνοιξη σα
μιας αρχαίας ακρογιαλιάς μαργαριτάρι.
Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός
Στους παγωμένους κάμπους που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμωμένα φτερά μαρμάρινα περιστέρια
Βουβά παιδιά της απαντοχής–
Ήθελα να ‘ρθεις μια βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς
Γιατί στο αγνό σου μέτωπο
Κάποτε θα ‘βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων
Μα πέρασες απ’ τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη
Κι ας ήσουν μιά φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλο της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ’ ένα πανέρημο δάσος
Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο
Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα
Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς
Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.

Νίκος Γκάτσος

6 σχόλια:

melian είπε...

Υπέροχο τραγουδι, ποιημα, φωτο!
Να΄σαι καλα κοριτσι που μας ταξιδευεις...

Φιλια πολλα :)

genna είπε...

Καλησπέρα Μελισσάκι μου!

υπέροχα όλα, μα τούτο το τραγούδι να πάρει ότι σιχαμένο με τριγυρίζει και δεν εννοεί να εξαφανιστεί από μπροστά μου...

δεν βρίζω, αλλά αν ανοίξω το στόμα μου δεν θα με σταματάει τίποτα...

συγνώμη καρούλα που στο σχόλιο σου βγάζω την οργή μου...

σε φιλώ :)))))))

quartier libre είπε...

@
φιλί !

:)

genna είπε...

libre

χτύπησε η αλμύρα τα ρουθούνια μου σήμερα...

φιλώ σε!

:))))))))

quartier libre είπε...

@
:))))))))

genna είπε...

libre

:))))))))))

και φιλί!