O κορυδαλλος του πρωϊνού

Kρουνός γαλάζιος ξέσπασε η ψυχή μου
όλες οι φλέβες μου τρέχουν μες στη φωνή μου
το αίμα μου λαρυγγίζει στη σιωπή σαν τους γρύλλους των θάμνων
σαν το ποτάμι που δε σκέφτηκε ποτέ τον αριθμό των σταγόνων του
κατεβαίνοντας σα μιά λάμψη ή σαν ένα μεθυσμένο φιλί πρός
τη θάλασσα.

Πάνω μου οι κόσμοι βουίζανε σα μιά γιορταστική διασταύρωση
μενεξεδένια ρόδινα και γαλανά ποτάμια
που κυλούν μες από έγχορδα και λαμπυρίζουν οι αιθέρες.

Tα στάχυα τρέχουν απ‘ τον ασημένιο αντίλαλο του σύμπαντος.

Aκούω βουβός το φιλικό μήνυμα του Θεού
που με ρωτάει μες απ’ το φως μ’ όλων του των αγγέλων
τα στόματα να του απαντήσω αν είμαι ευτυχισμένος
που με ρωτάει με τα χρυσά πίφερα των αχτίνων
και του απαντώ με το ίδιο του το φως που ξεχειλίζοντας
μες της ψυχής μου γαλανίζει την κορυδαλλένια κοίτη.

Σαν άστρο ανάμεσα στο φως του ήλιου και της αγάπης
φτεροκοπώντας στο ψηλό το δέντρο του παραθύρου του
ραμφίζω του πρωινού το φως και του απαντώ σφυρίζοντας
σαν τα πουλιά με δίχως λέξεις.

NIKHΦOPOΣ BPETTAKOΣ
«τα ποιήματα»


KAΛHMEPA!!!!!!!!!