Κορμί μου που έμεινες γυμνό.
Γυναίκα που έμεινες γυμνή
απ' τα χαράματα ως τη νύχτα
και σε κρατούσα και τα χέρια μου
πλημμύριζαν με μουσική και γύμνια.
Έρωτα φυτρωμένε στη χαράδρα του πρωιού.
Έρωτα-μεσημέρι ανάστατο.
Όλο το απομεσήμερο σε θάλασσα φανταστική
χείλια-κοχύλια, όστρακα-χέρια, μνήμες και πουλιά
ο μήνας ο τρελλός να καίγεται
εγώ να σβήνω μέσα στην ανάσα σου
φλόγα τη φλόγα καίγοντας,
έρωτα μεταμορφωμένε.

16-9-63

Τάκης Σινόπουλος/Ποιήματα για την Άννα/Ερμής

Η ΣΠΙΘΑ

Ειμαι ένα ρεύμα θερμό, ρόδινο,

Όπου κυλάνε τα πεσμένα φύλλα.

Και είμαι εκείνη που τραβάει τα δίχτυα

Και φέρνει πάνω τα θνητά.

Τ' άλλα πηδούν και πάλι στο ποτάμι

Προς την απέραντη χαρά.

Είμαι τα ανέσπερα καντήλια

Που κρέμασε ο αέρας σ' άδεια κάμαρα.

Και είμαι ο σκύλος που κλεισμένος μέσα

Κουνάει την ουρά σ' ένα φάντασμα.

Με χίλια δυο μπουκέτα αστραποβόλα

Τραντάζει ο ήλιος τα μισόκλειστα παράθυρα.

Και είμαι εκείνη που κλαίει χαρούμενη,

Πως ξέσπασε μια τόσο όμορφη μέρα;

Είμαι ο τυφλός με τη λάσπη στα βλέφαρα

Που νοιώθει τα θαυματουργά τα δάχτυλα.

Πως τη ζωή μου τόσο φως κάνει στάχτη;

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου/Παράκτιος οικισμός/Μελάνι

ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΣΟ ΛΕΥΚΗ

Παραμέρισε για πάντα

Τ' αλαφιασμένα σύννεφα

Όλη τη φρίκη

Τους μαύρους καθρέφτες της βροχής

Τους θρήνους

Τους ήχους μιας πένθιμης μουσικής

Και κολύμπα

Σε μια διαφάνεια τόσο λευκή

Που δε φοβάται πιά

Μήπως πνιγεί

Τάκης Βαρβιτσιώτης/Όχι πιά δάκρυα/Κέδρος

Μου παρήγγειλε τ' αηδόνι

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη

γράφεται μ' έψιλον και γιώτα.

Λείπεις - κι όλος ο κόσμος λείπει.

Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.

Φωνή που ξεμακραίνει, τρέμει

φωνή ίδια βουνό ένα κλάμα.

Σαν δίχως νήμα μια ανέμη

σαν θαύμα που γυρνάει το τραύμα.

Φωνή φαρμάκι, και το πίνω

όλο πουλί μου, να γλυκάνεις.

Το νου και το κορμί τα σβήνω,

μόνον εσύ μη μου πικράνεις.

Ακούω πιο βαθιά απ' τη φωνή σου.

Νιώθω το βλέμμα της σιωπής σου σπαραγμένο.

Αξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου.

Δώρο πιο τίμιο δεν έχω να προσμένω.

Παντελής Μπουκάλας/ΡΗΜΑΤΑ/Άγρα

Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ῾βλεπαν κι αυτοί γελούσαν

Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
Πάνω νερὰ·
Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
Στα τυφλά, πεισματάρης
Και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
Σαν το πολύροζο λιόδεντρο --
Άφησε κι ας γελούν
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
Στη σημερινή πνιγερή μοναξιά

Στ' αφανισμένο τούτο παρόν --
άφησέ τους

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
Υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.

«οι εποχές δήθεν γυρίζουν»

Οι παλάμες

Ξένες συχνά

και στο σπίτι του ακόμα

οι εποχές δήθεν γυρίζουν

_κάτω από τις φτωχές κουβέρτες οι παλάμες του

σαν δυό γατάκια που τρέχουν στη γωνιά μην εκτεθούν

και πιότερο κρυώσουν·

πρέπει όμως (ευχήσου) να φύγουν από 'κει

φτερούγες να πετάξουν

να παλέψουν πάλι

ν' αγκαλιάσουν!

Μάρκος Μέσκος/Τα ποιήματα της σκάλας

Τι γράφουμε

Πως γράφουμε;

Γιατί γράφουμε;

Ο κόσμος μας (της ποίησης), χωρά τις πολλαπλασιασμένες στιγμές

Τις ματαιώσεις

Τις μοναχικές ώρες

Τα χαμόγελα

Ακόμη και το κλείσιμο της ίριδας, όπως ανοιγοκλείνει το διάφραγμα._

AΞΑΦΝΑ

Κάτω από χίλιες προσωπίδες

το ίδιο πρόσωπο

«ποιός είμαι;»

άγνωστοι χτυπούν

Γιάννης Ρίτσος

Περιττά τα λόγια

Ανάμεσα σε δυο γραμμές-συλλαβές

το σώμα, το σώμα που αγαπήθηκε

* Σχέδια Μπουζιάνη, «Αναφορά στο Γ. Μπουζιάνη 

του Λεωνίδα Τσιριγκούλη» βιβλιαράκι που είχα ξεχασμένο

ρυθμικά

Κουνούσε το σώμα ρυθμικά

μπρος πίσω, μπρος πίσω

Έχει ρυθμό ο πόνος· έχει ρυθμό

Γυρίζει τα έξω μέσα