Δώσ' μου σημάδια του φιλιού

Παραλογή

Δώσ' μου σημάδια του φιλιού

Σκουριά ουρανού, κουρέλια της αγάπης

Ποιά φτερά.

Κ.Γ. Παπαγεωργίου

Αν, όπως μπορείτε, η τρυφερότητα* απλώνει χέρι…

*πατήστε στη λέξη τρυφερότητα... :) 

Αφιερωμένο...

στους μοναχικούς  bloggers…

Σαν δέντρο

Σαν δέντρο αναποφάσιστο

Δεν αναλύομαι σε κλαδιά μένω λυγμός.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου – To μαύρο κουμπί

Τα καπούλια τους ήταν κόσμοι και πορτοκάλια.

ΑΛΟΓΑ

Απ' το παράθυρο είδα τ' άλογα.

Ήταν στο Βερολίνο, χειμώνα. Το φως 

το φως ήταν χωρίς φως, χωρίς ουρανό ο ουρανός.

Ο αέρας άσπρος σαν μουσκεμένο ψωμί,

Κι από το παράθυρο μου ένα έρημο τσίρκο,

δαγκωμένο απ' τα δόντια του χειμώνα.

Ξάφνου, οδηγημένα από έναν άντρα,

δέκα άλογα πρόβαλαν στην ομίχλη.

Μόλις και κυμάτισαν, βγαίνοντας, σαν φωτιά,

όμως για τα μάτια μου γέμισαν τον κόσμο

το άδειο ως τούτη την ώρα. Τέλεια, ξαναμμένα,

ήταν σαν δέκα θεοί με μακριά πόδια λαμπερά,

με χαίτες όμοιες με τ' όνειρο του αλατιού.

Τα καπούλια τους ήταν κόσμοι και πορτοκάλια.

Το χρώμα τους ήταν μέλι, κεχριμπάρι, πυρκαγιά.

Ό σβέρκος τους ήταν πύργοι

κομμένοι στην πέτρα της περηφάνιας

και στα βίαια μάτια τους πρόβαλε 

σαν αιχμάλωτη η ενέργεια.

Και εκεί στη μέση

της μέρας, του ρυπαρού και ακατάστατου

χειμώνα, τα έντονα άλογα ήταν το αίμα,

ο ρυθμός, ο κινητήρας θησαυρός της ζωής.

Κοίταξα, κοίταξα και τότε ξανάζησα: χωρίς να το ξέρει

βρισκόταν εκεί η πηγή, ο χρυσός χορός, ο ουρανός,

η φωτιά που ζούσε μέσα στο κάλλος.

Έχω ξεχάσει το χειμώνα εκείνου του ζοφερού Βερολίνου.

Δεν ξεχνάω το φως των αλόγων.

Πάμπλο Νερούδα

...

για καλή νύχτα...

Δύναμη σιωπής...

*

δεν φοβήθηκαν τον λίβα κι ούτε τον βοριά...

Ίχνη

Είχε πυκνώσει το σκοτάδι. Κάτι σκόρπια κλεφτοφάναρα

έσκαβαν τρύπες στη νύχτα. Μεσ' απ' αυτές τις τρύπες

έβγαζαν τα κεφάλια τους τα φίδια του Μάγου. Τα τρία απ' αυτά

κρατούσαν ανάμεσα στα δόντια τους τα βραχιόλια της Ευριδίκης.

Το τέταρτο κρατούσε τη χρυσή μασέλα της Ελένης. Το πέμπτο

ήτανε ψόφιο· _ κρεμόταν χαλαρό χαλαρό σαν το πέος

του σκοτωμένου Κύκλωπα. Τότε ακριβώς ακούστηκαν στο καλντερίμι

οι προκαδούρες απ' τα άρβυλα των αδειούχων στρατιωτών που γυρνούσαν

με αρκετή καθυστέρηση στο στρατώνα του λόφου, έχοντας στο λαιμό τους

ίχνη απ' τα κοκκινάδια κείνης της ξεδοντιασμένης πόρνης.

Γιάννης Ρίτσος

«Απόκοσμη αίσθηση, σαν κακό προαίσθημα»

Δεν ξέρω αν έχει φεγγάρι, κάπου ίσως θα υπάρχει κι αυτό,

μια βαρκούλα στα κύματα θά 'θελα, καταφύγιο…

Ένα πεσμένο φύλλο στη βροχή…

Άνοιξα το παράθυρο και μύρισε, μύρισε…

Πάω να χωθώ πάλι στις λέξεις του Μπάνβιλ, τι επιδεξιότητα! 

Καιρό είχα να χαρώ γραφή, να μη σε νοιάζει τι γράφει, αλλά πως γράφει,

άσε που σ' ανοίγει εγγάρσια…

«Ένα λαμπύρισμα, ένα τρεμούλιασμα στον αέρα. 

Απόκοσμη αίσθηση, σαν κακό προαίσθημα».

*αλλού θα ήθελα να είμαι... 
άλλαι μεν βουλλαί των ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει... 

...

Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας. Ο.Ε