υμνος

 I am the wind that rustles the ancient pines

η πιο όμορφη ευχή 

για τη χρονιά που μας έρχεται

Ευχές!!!!!

μια στίξη (ποιητική) κι αυτή!!!!!

Μαγικό!!!!!!

τούτη την αίσθηση
να μη χάσουμε ποτέ...

Έλα!!!!!!

Το κλειδί είναι στην πόρτα,

έλα να μ' ελευθερώσεις,

έλα να τριγυρίσουμε μεσ΄ του παραμυθιού

τα μονοπάτια...

Μύστες του καλού εμείς, Ναι;

μνήμες...

Μαγειρεύω σήμερα

γι' αγαπημένους…

παρόντες κι απόντες...

Ελαφριά κουζίνα,

καθώς έρχονται οι μνήμες

της δύσκολης κατάποσης…

Αμοργός

Αυτός ο μαύρος τόπος

θα πρασινίσει κάποτε.

Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια

Θα τα φορτώσει θυμωνιές από κριθάρι και σίκαλη

Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες

Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο

Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά

Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.

Ν. Γκάτσος

Αλλά γιατί το να 'σαι εδώ είναι πολύ…

Γιατί λοιπόν, αφού θα 'ταν δυνατόν η διορία της ύπαρξης

να παρέλθει όπως η δάφνη, λίγο απ' όλη

την άλλη πρασινάδα, με μικροσκοπικά κύματα στην άκρη

κάθε φύλλου (σαν ένα χαμόγελο ανέμου), γιατί τότε

άνθρωποι πρέπει να 'μαστε, και τη μοίρα αποφεύγοντας

να λαχταρούμε για μοίρα; …

Aχ, όχι γιατί η ευτυχία υπάρχει,

τούτο το πρόωρο όφελος μιας επικείμενης απώλειας.

Όχι από περιέργεια, ούτε γι' άσκηση της καρδιάς,

που και μες στη δάφνη θα μπορούσε να υπάρχει…

Αλλά γιατί το να 'σαι εδώ είναι πολύ…

Rainer Maria Rilke - H ένατη ελεγεία (απόσπασμα)

Ανταμοιβή θα σου δοθεί στο Χέρι...

Στον ανεμοδαρμένο μου τον Κλήρο

Ανθοφορία μόχθησα να στήσω -

Σιγά σιγά - ο Βράχος που έχω Κήπο

Απέδωσε Σταφύλι - μα και Σίτο -

Πυρολιθιά με Μέθοδο αν οργώσεις

Ανταμοιβή θα σου δοθεί στο Χέρι -

Της Φοινικιάς ο Σπόρος θα φυτρώσει

Στην Λιβυκή την Άμμο - καλοκαίρι -

Έμιλυ Ντίκινσον

Η ΈΝΩΣΗ

Και σμίξε, κλώσε, τρίσφιξε σ' αγάπης δαχτυλίδι,

απ' όπου βρης τη Δύναμη, δετή με τρίχα δράκου·

γιατί όταν φύγουν τα νερά απ' το βουνό, του κάκου

για να τα πιάσης θα ζητάς· κι ο φράχτης σου σανίδι…

Αργυρόπουλος Μιχαήλ

...

Xάρμα οφθαλμών!!!!!!!!

Όλοι εξαρτημένοι...

Το σκηνικό απέναντι 

αλλάζει

μέρα τη μέρα 

απογυμνώνεται...

Η ριγανίτσα μου

φουντώνει

Τα οστά μου

θρυμματίζονται

κι εγώ εξαρτημένη

απ' τ' άνθη του Ιβίσκου μου

O ΑΡΧΟΝΤΑΣ

Τ' άγριο σκοτεινό παλάτι θα φωτίσω
εκτυφλωτικά
θα ρίξω χρώματα παντού
σε μια γωνιά
ο  δ ρ ά κ ο ς
θα είναι κλωνάρι
ανθισμένη 
αμυγδαλιά

γιατί εφέτος στ' αλήθεια εφοβήθηκα
την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο
κι αυτά τα ελάφια που περνούσαν ύπουλα
τη νύχτα
κάτω απ' την ψυχή μου

Μίλτος Σαχτούρης

...

τόσες εναλλαγές σε μια διαδρομή…

Καλό μήνα!

Της μνήμης

της ελιάς,

της ρίζας,

του στερεώματος…

Ναι! είναι ανάγκη 

η στροφή προς τους προγόνους…

Στο ικρίωμα της ζωής...

Η γλώσσα της ερημιάς μου

στεφανωμένος όπως είμαι στα μεσάνυχτα

με σκοτεινές φαντασίες

ο θείος περίγελως αντίκρυ στo μνήμα… 

και τη σελήνη βλέπω να ομορφαίνει

δέντρα γυναίκες όνειρα

στους τενεκέδες με τα σκουπίδια έξω στις πόρτες

ασήμι, ασήμι για να ελπίζουμε

κι όλα να πάνε βαθιά στο τραγούδι.

[…]

Στο ικρίωμα της ζωής

ανέβηκα και περιμένω τον αθώο δήμιο

με φέρατε σεις άνεμοι

και περιμένω τη λαμπερή καταιγίδα.

Ν. Καρούζος

...

Απ' τον ουρανό της κρατιέται η Ιστορία!

Moυ κληροδότησε τα χεράκιά της...

Moυ κληροδότησε τα χεράκιά της

το πείσμα της, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά,

μεγάλωσα ξυπόλυτη, χωρίς μοκασίνια,

τα πρώτα μου, δώρο, της θείας Βασιλικής,

τα χάιδευα…

έτρωγα τις ακρούλες απ' τις πίτες της,

με μάλωνε… τώρα τρώω τα πάντα Μάνα…

έχω μια υδρόγειο στο μπαλκόνι μου

να μου δείχνει τον Ήλιο 

κι αυτή που εσύ γύριζες για να σου γνωρίσουμε τον κόσμο

την ξεσκονίζω στο πατρικό για να κρατάει τη μνήμη σου

πάντα ανοιχτή. 

Το μικρότερο «κεράκι σου»

Θυμάσαι; έτσι μ' αποκαλούσες,

απ' την αδυναμία…

Βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού...

Βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού

μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος.

Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με μπροστά 

το κοντάρι τους, ο αέρας.

Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται

φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές

κι εκείνη την πολύ γνωστή 

(που λευκάνθηκε στις άγριες ερημιές) απελπισία. 

Ο. Ελύτης

Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

»σήκωσε τη λάμπα

κοιτάξου στον καθρέφτη:

δυστυχισμένη

είν' οι κόγχες των ματιών σου 

άδεεις!

(κι' από μακρυά 

η Ηχώ φωνάζει: 

«Ευρυδίκη!»)

Ν. Εγγονόπουλος-ΕΝ ΑΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ

...

Πως είναι όταν ισορροπείς ανάμεσα σε δυο είδωλα;

Θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά ...

Όσα ειπώθηκαν

δεν είναι λόγια για να λέγονται

σ' αυτούς που ξέρουν και δεν ξέρουν,

Ποιο κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας

μνήμες ορμές κι επιθυμίες,

ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια.

Πως θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος

Είναι ένα δάσος το αίμα.

Πως θα συμβιβαστούμε, πως θα χτίσουμε

το ωραίο ταξίδι με τους άμμους που σαλεύουν

και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα

μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη

θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια

ή εκείνο τον παραδομό στα χώματα της νύχτας.



Όσα ειπωθήκαν μια μέρα θα τα ξαναπούμε

Θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά

εκείνου του πουλιού στα βράχια;


Τάκης Σινόπουλος

...

φου έκανα και πέταξαν μακριά τα χνουδάκια

βρέθηκα σε μια απέραντη ακροθαλασσιά,

μπορεί, «μαζεύοντας κοχύλια» ή διαβάζοντας την Murdoch…

«Η θάλασσα: θυελώδης και μολυβένια·

διαφανής και θολή·

μάγισσα και μάνα»

Ἀποστροφή

Φθονῶ τὴν τύχη σας, προνομιοῦχα 

πλάσματα, κοῦκλες ἰαπωνικές. 

Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικὲς 

γραμμές, μεταξωτά, διαφανῆ ροῦχα.

Ζωή σας ὅλη τὰ ὡραῖά σας μάτια. 

Στὰ χείλη μόνο οἱ λέξεις τῶν παθῶν. 

Ἕνα ἒχετ' ὄνειρο: τὸν ἀγαθὸν 

ἄντρα σας καὶ τὰ νόμιμα κρεβάτια.

Χορὸς ἡμιπαρθένων, δύο δύο, 

μ' ἀλύγιστο τὸ σῶμα, θριαμβικά, 

ἐπίσημα καὶ τελετουργικά, 

πηγαίνετε στὸ ντάνσιγκ ἢ στὸ ὠδεῖο.

Ἐκεῖ ἀπειράριθμες παίρνετε πόζες. 

Σὰν τὴ σελήνη πρὶν ρομαντικές, 

αὔριο παναγίες, ὅσο προχτές, 

ἀκούοντας τὴ «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ἕνα διάστημα παίζετε τὸ τέρας 

μὲ τὰ τέσσερα πόδια κολλητά. 

Τρέχετε καὶ διαβάζετε μετὰ 

τὸν ὁδηγό σας «διὰ τὰς μητέρας».

Ὤ, νὰ μποροῦσε ἔτσι κανεὶς νὰ θάλλει, 

μέγα ρόδο κάποιας ὥρας χρυσῆς, 

ἢ νὰ βυθομετρούσατε καὶ σεῖς 

μὲ μία φουρκέτα τ' ἄδειο σας κεφάλι!

Ἀτίθασα μέλη, διαφανῆ ροῦχα, 

γλοιώδη στόματα ὑποκριτικά, 

ἀνυποψίαστα, μηδενικὰ 

πλάσματα, καὶ γι' αὐτὸ προνομιοῦχα...

Κ. Καρυωτάκης (Ελεγεία και Σάτιρες)

Τα λούλουδα εσκορπούσανε φυσώντας δροσάτη...

Στου αιθέρος την έρημη γαλάζιαν αγκάλη

Τη λάμψη του Έσπερου θωρώ θα προβάλη,

Και βγαίνει η δροσόβολη πνοή του βραδιού

Κι' εκεί μες το δύστυχο τς Αυγούλας κρεβάτι

Τα λούλουδα εσκορπούσανε φυσώντας δροσάτη,

Την κόμη ανακάτωνε τς Αυγής και τ' Ανθού

Δ. Σολωμός

                                           *σκίτσο Samuel Palmer

σαν παιδική φωτογραφία~~~

θάλασσα...

Μόνο η φύση διαθέτει τόση καθαρότητα,

όπου άγγιξε ο άνθρωπος - χυδαιότητα…

ποίημα!!!!!!

Το σώμα

Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει
καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς
ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι
γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός.

Γ. Σεφέρης

Δυο πόντους πάνω από το έδαφος...

Δυο πόντους πάνω από το έδαφος

έβλεπες έστεκε το σπίτι κι έλαμπε σαν διαμαντικό

Πιο χαμηλά μια λίμνη όλο άχνες ροζ

Ύστερα το Άγνωστο από συμπαγές άκαυστο φώσφορο

και παρά πίσω «η Χώρα που λεν «των Λωτοφάγων».

Έχω κάνει εργάτης εδώ σ' αυτά τα μέρη

χρόνους πολλούς και απόμεινα με καμμένα τα δάχτυλα

πάνω στην ώρα που ήθελα λιγάκι ακόμη

να δω από πέρα πως ανθίζουν τα νερά

και πως ανοίγουν, σιγοπερπατώντας, την ουρά Οι Παράδεισοι.

Οδυσσέας Ελύτης

.~.

Το γένος μου άνυμφη πηγή αιμάτων.

Οι φίλοι μόνο ανοίγουν το κλουβί του μύθου και πετάνε.

Λουτρά των εραστών θανατηφόρα.

Ρέα Γαλανάκη

να γεμίσει νότες…

η ησυχία του απομεσήμερου

να γεμίσει νότες…

...

στην έμπνευση αναζητάς ερέθισμα

όχι ακροατήριο...

...

«Χαρά! Η χαρά! Στα νέα χαρά

παιδιά! Τραβούνε -ωραίοι

μαύροι ληστές- την κόρη ζωή

δεμένη ν' αγαπήσουν.

Μα το βιβλίο σου ολάνοιχτο,

στα φύλλα του αύρα πνέει,

τρελέ, τρελέ, που εγέρασες

και νέος ποτέ δεν ήσουν».


Κ. Καρυωτάκης

It was deep into his fiery heart...

Now the flames they followed Joan of Arc
as she came riding through the dark;
no moon to keep her armour bright,
no man to get her through this very smoky night.
She said, "I'm tired of the war,
I want the kind of work I had before,
a wedding dress or something white
to wear upon my swollen appetite."

Well, I'm glad to hear you talk this way,
you know I've watched you riding every day
and something in me yearns to win
such a cold and lonesome heroine.
"And who are you?" she sternly spoke
to the one beneath the smoke.
"Why, I'm fire," he replied,
"And I love your solitude, I love your pride."

"Then fire, make your body cold,
I'm going to give you mine to hold,"
saying this she climbed inside
to be his one, to be his only bride.
And deep into his fiery heart
he took the dust of Joan of Arc,
and high above the wedding guests
he hung the ashes of her wedding dress.

It was deep into his fiery heart
he took the dust of Joan of Arc,
and then she clearly understood
if he was fire, oh then she must be wood.

με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων...

Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο

κρυμμένο μένει το φεγγάρι

πότε πίσω από δέντρα

πότε πίσω από θηρία

πότε πίσω από σύννεφα

με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων

κάτι θέλουν να πουν κάτι σημαίνει

είναι ακόμα καλοκαίρι

όμως μιά μυρωδιά από θειάφι φράζει το χειμώνα

δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσεις

και οι καρέκλες έφυγαν στον ουρανό

Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα (1945-1971)

ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Την Ασημίνα την γνώρισα εδώ, στα πρώτα βήματά μου στο διαδύκτιο, 

στα δημόσια, η σχέση μου πριν ήταν μόνο επαγγελματική, ναι είχα αυτήν  

την τύχη να δουλέψω μέσα και πίσω από ένα μηχάνημα, εγώ «Απέναντι» και 

«ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ»… συγκεχυμένα τα συναιθήματα, πολλά, όπως και σκέψεις…
τα δικά της απέναντι… τα απένταντί μας, όπως οι ιστορίες
που εκτυλίσσονται πίσω από μια οθόνη.

Χθες βρεθήκαμε απέναντι, αλλά ουσιαστικά απέναντι, όπως είχαμε 

κάτι σαν υπόσχεση δώσει τότε μιλήσαμε και είπαμε πολλά…

Τώρα κρατάω την πρώτη της έκδοση στα χέρια μου, Χαρτί και Λέξεις
που μυρίζουν, τυπογραφείο...

χμ… ξεχασμένη συναλλαγή αν μπορώ να ονομάσω τούτη 

τη σχέση μου έτσι…

«Ασυμάδευτες που φεύγουν οι Πέμπτες… » 

δεν είναι καν Πέμπτη…

δεν ξέρω πραγματικά ποιό ποίημα να ξεχωρίσω…

«Στριφογυρνώ εντός της το χέρι μου

όπως ονειρεύσαι πως θα έκανες με μια τούφα απ' τα 

μαλλιά της

όπως κι εγώ έκανα με τα μαλλιά μιας φίλης παιδικής ή της κόρης μου

Κάποτε»

ή 

«Θάλλω

θαλερός 

θαλπωρή

θλίψη

για δες

γλυκόλογα και βάλε

που αποδίδει

την υγρασία όλη

του λάμβδα

στον ουρανίσκο

ο μυς της γλώσσας

προφέροντας τα δυο σύμφωνα

ελεύθερα

από παρεμβολή φωνηέντων

θλίψη 

σαν παιδί 

που φυλακίζει…»

Kαλοτάξιδοι «ΟΙ ΑΠΕΝΑΤΝΙ» σου, Οrelia, Τρυφερή Τσιγγάνα…

με την ευχή οι Άνυδροι να πλουτίσουν μέσα μας…

*πατήστε στη λέξη Ασημίνα για λεπτομέρειες και 
στη λέξη τότε, ναι τότε σαν χθες...

ΠΑΡ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ

Με ό,τι αρθώνεις το Πράγματι το εξαρθρώνεις.

Νεάζουν αιωνίως τα ερωτηματικά / οξυτονία /

νά 'ξερα λίγη φονοτεχνική για ξεκούραση / κάτι συναρτήσεις… /

Θ' ανάψω καμπυλόγραμμα τοξίνης τραγουδώντας από αυτάρκεια

την Τρίτη Διεθνή (σας παραφαίνεται;)

νιάουουου! Ν.Καρούζος

σκαλίζει η μνήμη…

σαν την πρώτη μέρα, τότε… 

θα μάθουμε γεωγραφία…

που πατούσε ο άνθρωπος...

...

πως να γειωθείς 
με τόση τρικυμία;

Το δωμάτιο

Ήχοι ξύλου

διαστολή συστολή.

Το δωμάτιο άρχισε να παίρνει ύψος.

Τινάχτηκα· σαν να έψαχνα διέξοδο

στη σιωπή…

πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ...

...

«Οι πολιτισμοί γεννιούνται, μεγαλώνουν και φθίνουν. 

Στη γέννησή τους δεν έχουν αρκετή συνείδηση 

ώστε να γνωρίζουν αν είναι ευτυχείς ή δυστυχείς. 

Δεν αποκτούν συνείδηση παρά μόνο στο τέλος τους, 

για να νοιώσουν την οδύνη τους».

Φερνάντο Πεσσόα

Φυλαγμένα μέσα μου για πάντα...

Φυλαγμένα μέσα μου για πάντα

Στη διάθεση του καθενός ο βόρειος βράχος

Ορμώντας αλλ'ακίνητος

Η μοναξιά των ιερών κυμάτων

Και ο χθόνιος ύπνος τέσσερις φορές

Πιο δυνατός μ' έναν δικό του Δία που κεραυνοβολεί

Πάνω σε μιάν αθέατη άσπρη παραλία.

Σήματα στον αέρα: ζήτα - ήτα - ωμέγα

(Ψηλά την ώρα που σε μέγα βάθος

Αφρίζοντας περνά μια Σίκινος)

Αέναα να μεταδίδουν ότι

Λανθασμένα ηχεί μέσα στο σώμα ο πόνος

Και τον κίνδυνο--- αρκεί να 'σαι οιακοστρόφος

Δεινός ή να 'σαι Ικτίνος

                                  κι ευθύς τον καθηλώνεις.

Οδυσσέας Ελύτης- Ο μικρός Ναυτίλος

Όλη η σκέψη, δική σου…

Να φεύγεις

Να επιστρέφεις

Ολόκληρη γη, ο τόπος μέσα σου…

Όλη η σκέψη, δική σου…

Τώρα αναδύομαι από τα βάθη της ποίησης...

Ήταν που, τότε ξεκίνησα μόνος απ' την οδό Σολωμού κατάμονος 

ανάμεσα σε παιδάρια που χάζευαν παλιές βιτρίνες και βρήκα 

ξόρκια κρυμμένα μαλάματα. Και ύστερα μπήκα λοξά στην Κάλβου 

μέσα σε θύελλα με μάγεψε η φωνή σαν αλλόκοτος ήχος αρχαίου 

τυμπάνου. στα μισά της οδού Παλαμά ξέφυγα από στάχτες και 

απολιθώματα και βγήκα στη λεωφόρο Καβάφη, ώσπου· 

τι ερημιά στην οδό Καρυωτάκη κι έβρεχε η βροχή όπως πάνω 

σε πλήθος που περιμένει τη ζωή.

Βούλιαξαν τα χρόνια μου βαθιά μες στην ποίηση.

Με ποιόν να πορευτώ και σε ποιόν να μιλήσω; 

Τώρα αναδύομαι από τα βάθη της ποίησης 

πάντα μόνος και ταϊζω τα σκυλιά 

που γαβγίζουν στις λέξεις.

Ηλίας Γκρης, «Η Έφεσσος των αλόγων»

Ας πούμε...

Ας πούμε ότι ποίημα

μπορούσα να σου γράψω…

τι θα 'θελες?

γι' αγάπη να μιλούσα

ή το βράχο να σκαφάλωνα,

και σαν σφραγίδα

τα περασμένα 

να υμνούσα!

εγκλήσεις-αντεκλήσεις...

Κοιτάζω το κύμα

μέσα αντανακλά το χρώμα απ' το πλοίο,

σαν ουράνειο τόξο,

σαν λύτρωση ακουμπούν πάνω μου

τα σταγονίδια του.

Στομώνει το μυαλό, λέξεις λέξεις,

ο καθένας και μια ανάλυση…

Κάνω βουτιά στο «Ζουμί του πετεινού»

του Γ. Μακριδάκη…

τι γλώσσα!

«έλεγε και ξανάλεγε στην κόρη της 

όταν την έπαιρνε τηλέφωνο η Θεοδοσία 

όσες μέρες βάστηξε το κακό και σταυροκοπιότανε 

με κείνην την αλλαγή του Παναγή, μα ευτυχώς κόρη μου, 

της έλεγε κατόπιν, κρίση ήτανε και πέρασε, δόξα σοι ο Θεός, 

ανήμερα την Τσικνοπέμπτη ανέβηκε απάνω πρωί πρωί 

ο φίλος του ο Θωμάς, ο Θεός να τον έχει γερό τον άνθρωπο, 

έφερε κι ένα πετεινάρι μαζί του… το 'σφαξε κείνη τη μέρα 

και του το 'φερε πεσκέσι, του τόκαμα λοιπόν ζουμί 

το μεσημέρι και το ρούφηξε κι από κείνη την ώρα 

ήρθε πάλι στα συγκαλά του…»  

*έπαθε ο Παναγής με την κρίση, βάλσαμο το ζουμί του πετεινού, μήπως…

-πλωτό θα γίνει το διασμέρισμα, τούτη την ώρα που γράφω, 

ξηρά σταγονίδια περιφέρονται στην ατμόσφαιρα… 

αργεί η δροσιά κι εγώ τόσο έχω ανάγκη από τούτο…

MAΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ

Ο αστόχαστος· άφηνε λάσκα

να του περνά στο δάχτυλο τον αρραβώνα της

η νύχτα.

Όλες οι φέτες του αγέρα είναι άσπρες

Κάτασπρα όλα· πως τ' αντέχεις;

Κι όταν τηνε σήκωσες ψηλά, τι άσπρη η τήβεννος

Κι όταν εσκέπασε μ' αυτήν τα μάτια

να μην τα ιδεί που καταπάνω του χύνονταν στιλέτα

ποτές, θροϊζοντας, δεν σ' αποσβόλωσε αφέντη αγέρα

πιό χρυσοκκόκινη ούγια.

Έκτωρ Κακναβάτος

...

Πως ξεγλυστρά

ο χρόνος;

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΔΩΡΗΜΑΤΑ

1. Ο ευλύγιστος θάνατος όπως ακούγεται

στη ματωμένη μουσική της Ισπανίας

όπως ακούγεται στα θροϊσματα

του αέρινου ταυρομάχου στην αρένα.

2. Βδομάδα με βδομάδα τη ζωή κερδίζοντας

ανέφελος ανάμεσα στου κόσμου τη μαυρίλα

την παγωνιά τις άσπλαχνες βροχάδες την Αστάρτη

μα τη χρυσή του την καρδιά την πάει στράτα τόσα χρόνια

ποιος άλλος

ο πλήρης ποιητής

ο ταξιδιώτης…

3. Ο Ηράκλειτός δίπλα στο φούρνο

σαν άνθρωπος…

4. Η αίσθηση του απόλυτου την ώρα τούτη:

σαν το ανακλάδισμα που σε κουφαίνει.

5. Το κάρβουνο που κοκκινίζει τη φωτιά

την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει.

6. Τι να σου κάνουν τα βατραχοπέδιλα της επιστήμης

όταν ανοίγεσαι στο πέλαγος της μεγάλης αγωνίας;

7.Ένα βουβάλι για τον ερυθρόδερμο 

χορεύει σαν την πεταλούδα στον αμέθυστο θάμνο.

8. Της άπλαστης ερημιάς τα ξυλόσπιτα

της άχραντης απεργίας τα βάθια.

9. Λαοσυνάχτης είν' ο ποιητής ή διαβάτης;

O Iησούς ο αλυσόδετος απ' τη βάφτιση.

Νίκος Καρούζος